บทที่ 151

“ลูกไปไหนมา” เสียงของพ่อสั่นเครือด้วยความโกรธระคนกับความงุนงง และฉันก็เข้าใจความรู้สึกทั้งสองอย่างนั้นดี

ฉันอ้าปากจะพูดแต่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา ปากของฉันพะงาบๆ เหมือนปลาขาดน้ำ ฉันเหลือบมองจัสตินอย่างสิ้นหวัง

ในตอนนั้นเอง เฟธก็ร้องไห้จ้าขึ้นมา ดวงตาของพ่อตวัดลงมองเป้อุ้มเด็กที่ติดอยู่กับอกฉันราวกับ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ