บทที่ 41

“ว่า...” คำพูดหลุดออกจากปากฉันเป็นเสียงแหลมเล็ก

“เงียบซะ” มือของลินคอล์นฟาดเผียะลงบนบั้นท้ายฉันขณะที่เขาสั่งเสียงลอดไรฟัน หรือบางทีมันอาจไม่ใช่เสียงขู่เลยก็ได้ เป็นแค่เสียงอึกทึกครึกโครมจากห้องที่เราเพิ่งจากมาที่ทำให้เสียงของเขาดูเบาไปถนัดตา

เขาก้าวฉับๆ ไปตามโถงทางเดินและบันไดด้วยช่วงขายาวๆ เลี้ยว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ