บท 509

โอวเหยียนหมดแรงแล้ว เธอแบกเจียงเยว่ไว้บนหลัง ทุกก้าวที่เดินเหมือนใช้แรงทั้งหมดในร่างกาย

ฝนตกพรำๆ เธอเงยหน้าขึ้น เห็นซือเย่เฉินวิ่งออกมาจากปราสาท

เงาของเขาแยกออกเป็นหลายเงา

โอวเหยียนยิ้มมุมปาก ไอ้หมอนี่ มาตั้งแต่เช้าเลยเหรอ? เมื่อคืนไม่ได้นอนดีๆ อีกแล้วล่ะสิ?

สายตามัวลงเรื่อยๆ โอวเหยียนได้ยินเสียงเด็...