Voorbestemd voor de Alpha Broers

POV MYRA

Ik haalde diep adem en stapte de ruïnes van de oude tempel binnen, al mijn zintuigen op scherp.

De zon begon aan de horizon te zakken en het werd geleidelijk donkerder. Voor zover mijn oren en neus konden waarnemen, was er geen levende ziel in dit deel van het bos.

Er kon geen beter moment zijn dan dit.

Voorzichtig liep ik door de ruïnes, kijkend naar mijn stappen tussen het puin. Ik ging door totdat ik het midden van de ruïnes bereikte, waar de twee pilaren trots en hoog stonden.

Hoewel het grootste deel van de structuur van de oude tempel was ingestort en door de tijd en het weer was aangetast, bleven de tweelingpilaren overeind staan. Als ik bij zonsopgang was gekomen, had ik de zon zien opkomen tussen hen in het oosten. Dat zou prachtig zijn geweest om te zien, maar ik bewaarde dat voor een andere dag.

De gravures op de pilaren waren duidelijker dan ooit, ondanks alle schade die de rest van de structuur had opgelopen. Dit deed me altijd afvragen over de materialen die gebruikt waren om de pilaren op te richten. Maar vanavond waren mijn interesses ergens anders.

Ik was hier voor iets belangrijkers, en ik moest me daarop concentreren.

Ik stond tussen de twee pilaren, met mijn gezicht naar de uitgestrekte besneeuwde bergen. Ik sloot mijn ogen en haalde nog een paar keer adem om mijn lichaam te kalmeren en me te concentreren op mijn omgeving totdat ik me één voelde met het bos. Ik voelde alles op dat moment— de draai van de bries, het geritsel van de bladeren, de zachte manier waarop ze op de bosgrond landden, en hoe de kleine dieren zich bewogen.

Ik stond daar totdat ik me een verlengstuk van het bos voelde. Alles voelde zo juist in dat moment. Dit was het. Ik begon de spreuken zachtjes te chanten, terwijl ik mijn handen hief en de nachtelijke bries met mijn haar voelde spelen. Ik kon niet anders dan glimlachen. Het voelde zo goed. Ik begon er te veel van te houden, totdat de bries abrupt stopte.

Het bos om me heen viel stil, of alles bevroor— ik kon het niet beslissen. Alles was op pauze gezet, en de reden daarvoor was een almachtige aanwezigheid die ik achter me voelde. Ik wilde me omdraaien en het zien, maar ik kon het niet opbrengen.

Een rilling liep over mijn ruggengraat toen ik de aanwezigheid naar me toe voelde komen. Ik slikte moeizaam.

"Ben jij het, Luna?" fluisterde ik, op het punt van beven.

"Waarom heb je me opgeroepen, mijn kind?" Vroeg een stem. Het was de zoetste en meest rustgevende stem die ik ooit had gehoord. Het stelde me onmiddellijk gerust, maar toch vond ik niet de moed om me om te draaien en haar te zien.

"Is... is dit echt? Jij bent echt?" vroeg ik, niet in staat te geloven dat ik met een godin sprak.

"Ik ben net zo echt als alles om ons heen, en vertel me, waarom heb je me opgeroepen?" drong ze aan, terwijl ze achter me bleef staan waar ik haar kracht met zo'n intensiteit door me heen voelde stromen dat ik bijna door mijn knieën zakte.

"Luna..." likte ik nerveus aan mijn lippen. Ik had hier meer over moeten nadenken, maar verdorie. Ik was hier, en de godin wachtte op me. Ik wilde haar tijd niet verspillen. Ik moest eerlijk tegen haar zijn over wat ik wilde. Anders zou ik het nooit krijgen.

Tenslotte wist ik al van jongs af aan dat gesloten monden nooit gevoed werden.

"Ik ben op zoek naar een partner," vertelde ik haar direct en ontving een zachte, geamuseerde lach van haar.

"Ik kan het wel raden," hoorde ik de glimlach in haar stem.

"Ik ben klaar met daten en wacht op mijn maatje. De meeste wolven vinden hun maatje voor hun twintigste verjaardag. Denk je niet dat het een beetje te laat voor mij is?" vroeg ik haar.

"Precies negen jaar te laat," stemde ze zacht glimlachend in.

"Precies..." zuchtte ik. "Ik ben gewoon moe van het wachten. Het is moeilijk, vooral wanneer ik iedereen om me heen gekoppeld zie," fluisterde ik, terwijl ik knipperde tegen de tranen die in mijn ogen prikten. Ik wilde niet aan mijn laatste vriendje, Jason, denken. Hij was net als ik—zonder maatje, en ik dacht dat ik hem een tijdje bij me zou hebben totdat hij vorig jaar zijn maatje vond.

Op dat moment veranderde alles. Hij dumpte me in een oogwenk en verdween met zijn nieuwe maatje, waardoor ik weer alleen achterbleef. Ik had mijn best gedaan om daaroverheen te komen, maar het had zijn sporen nagelaten. Het was tenslotte niet de eerste keer dat het gebeurde.

Ik had een andere vriend voor Jason. Hij was veel ouder, maar hij had ook geen maatje. Ik dacht dat hij geweldig voor me zou zijn, maar hij ging een keer zonder mij uit en vond zijn maatje. Zo ineens en hij dumpte me via een verdomde sms. Het deed toen veel pijn, maar ik was jonger en dacht dat ik zou leren ermee te leven, en toen ontmoette ik Jason.

Ik had beter moeten nadenken. Ik had voorzichtig moeten zijn en beter moeten weten, maar nee. Het brak me toen ik voor de tweede keer werd gedumpt, vooral na bijna zes jaar daten met Jason. En nu, hier was ik—zonder maatje, radeloos en op het punt om levensloos te worden.

Sinds Jason me vorig jaar dumpte, besloot ik celibatair te leven en te wachten op mijn maatje, maar... het werd te moeilijk. Te verdomd eenzaam. Ik ben de enige zonder maatje die ik ken. En deze keer had ik de kracht niet meer om mezelf weer op te rapen en iemand anders te vinden, alleen om voor de derde keer zo verdomd bruut gedumpt te worden.

Als ik voor de derde keer word gedumpt, dan verlies ik het. Dus eindigde ik ermee dat ik een heks veel betaalde voor een spreuk om de maangodin op te roepen, en nu was ik hier—om haar om mijn maatje te vragen.

"Ik weet wat je bedoelt, mijn kind, maar iedereen heeft zijn tijd," verzekerde ze me.

"Wanneer komt die van mij?" vroeg ik haar ongeduldig. Het maakte me niet uit hoe ik op dat moment klonk. Ik was wanhopig op zoek naar een maatje—gewoon iemand om aan vast te klampen in dit lege leven van mij. Ik had geen familie en geen vrienden. Alleen enkele kennissen met wie ik af en toe werkte. Het hielp niet dat mijn werk nogal solitair was.

Ik was hier klaar mee. Ik had iemand nodig, anders zou ik mezelf verliezen.

"Binnekort," verzekerde de maangodin me.

"Hoe snel?" drong ik aan.

"Dat zul je ontdekken," zei ze. Ik merkte dat ze zelf onzeker klonk. Dit maakte me bijna omkeren om naar haar te kijken.

"Heb je nog niemand voor mij gevonden?" vroeg ik haar.

"Is er iets specifieks waar je naar op zoek bent?" vroeg ze me na een pauze. Die onzekere toon bleef in haar stem. Ik kantelde mijn hoofd een beetje, nadenkend.

"Eigenlijk wel," ademde ik, opgewonden.

"Vertel het me dan, mijn kind. Wat wens je in je maatje? Ik heb je lang laten wachten. Dit ben ik je verschuldigd," drong ze aan, iets donkers in haar stem. Ik likte opgewonden mijn lippen, klaar met een lange lijst. Maar ik wou dat ik er wat beter over had nagedacht.

Er is een reden waarom ze zeggen dat je voorzichtig moet zijn met wat je wenst.