รักต้องห้าม

ยามค่ำคืนร้อนอบอ้าว

โอลิเวีย สมิธ ยืนอยู่ที่ทางเข้าร้านพูลพร้อมกับกอดกล่องข้าวไว้แน่น ข้างในมีเสียงลูกพูลกระทบกันและเสียงหัวเราะของผู้ชายดังสะท้อนออกมา

เธอไม่อยากเข้าไปเลยจริงๆ แต่เสียงอ้อนวอนของอินดิโก สมิธ ผู้เป็นแม่ยังคงดังก้องอยู่ในหูจากโทรศัพท์

"โอลิเวีย แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะลูก ได้โปรดเถอะ พี่ชายของลูก จอห์น เขาท้องไม่ค่อยดี... อย่าปล่อยให้เขาหิวนะลูก แค่เอาไปวางไว้แล้วก็กลับออกมาเลย โอเคไหม"

"แม่ขอร้องล่ะนะ ชีวิตของเราที่คฤหาสน์วิลเลียมส์มันไม่ง่ายเลย เราต้องเอาใจเขาไว้..."

‘เอาใจเขางั้นเหรอ’

‘ปฏิบัติกับผู้ชายตัวสูงใหญ่แข็งแรงที่ดูแลตัวเองได้เหมือนเป็นเด็กเนี่ยนะ’

โอลิเวียสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วผลักบานประตูกระจกหนักอึ้งเข้าไป

กลิ่นเหม็นอับโชยมาปะทะหน้าทันทีจนเธอต้องขมวดคิ้ว

แสงไฟในร้านสลัวๆ และแม้ว่าคนจะไม่เยอะ แต่บรรยากาศก็ดูวุ่นวาย

เธอรีบกวาดสายตามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นร่างที่เธอหวาดกลัว—พี่ชายต่างพ่อของเธอ จอห์น วิลเลียมส์

"เฮ้ ดูนั่นสิ! แฟนจอห์นมาแล้ว!"

ชายผมบลอนด์ที่คาบบุหรี่ไว้ที่มุมปากเห็นเธอก่อนแล้วตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

คนที่อยู่โต๊ะพูลใกล้ๆ หันมามอง สายตาของพวกเขาจับจ้องอยู่ที่โอลิเวียเพราะหน้าตาที่สะสวยของเธอ

เธอมีใบหน้าเล็ก ผิวพรรณเรียบเนียน สวมชุดเดรสสีเขียวน้ำทะเลที่ขับเน้นรูปร่างเพรียวบางของเธอ

เมื่อได้ยินคำว่า "แฟน" ใบหน้าของโอลิเวียก็แดงก่ำ

เธออยากจะอธิบาย แต่พอนึกถึงคำเตือนของจอห์นก็ต้องกล้ำกลืนคำพูดของตัวเองกลับลงไป

"หุบปากของเธอซะ โอลิเวีย!"

"ถ้าใครรู้เรื่องแม่ของเธอกับพ่อของฉันขึ้นมาล่ะก็ พวกเธอสองคนแม่ลูกจะถูกไล่ออกจากคฤหาสน์วิลเลียมส์ทันที!"

ขณะที่โอลิเวียกำลังรู้สึกอับอาย เธอก็ได้ยินเสียงลูกพูลกระทบกันดังกังวาน ตามด้วยเสียงอุทานสองสามครั้งจากด้านหลังของร้าน

เธอหันไปมองตามสัญชาตญาณ

ชายร่างสูงคนหนึ่งยืดตัวตรงขึ้นข้างโต๊ะพูลที่มุมห้อง

เขาสวมเสื้อยืดสีดำ เพิ่งจะแทงลูกลงหลุมไป และกำลังถือไม้คิวอย่างสบายๆ พร้อมกับรอยยิ้มผ่อนคลายบนใบหน้า

"เฮ้ โอลิเวีย ไม่ต้องอายหรอกน่า ฉันเคยเห็นเธอมาก่อน!"

ชายผมบลอนด์ขยับเข้ามาใกล้ กลิ่นควันบุหรี่ลอยคละคลุ้ง

"มาเถอะน่า บอกพวกเราหน่อยสิว่าเธอไปเจอกับจอห์นได้ยังไง หมอนั่นมือไวชะมัด!"

คนอื่นๆ เริ่มผสมโรง ทำให้แก้มของโอลิเวียร้อนผ่าว เธอแค่อยากจะวางกล่องข้าวแล้วรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

แล้วเธอก็สังเกตเห็นว่าชายที่มุมห้องเหลือบมองมาทางเธอ

"พวกแกมุงดูอะไรกัน"

น้ำเสียงเนือยๆ ทว่าเย็นเยียบดังขึ้นมาจากทางประตู

ร่างของโอลิเวียแข็งทื่อ หัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้น

จอห์นกลับมาแล้ว

เขากำลังเคี้ยวหมากฝรั่ง เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง เดินเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มเยาะหยันแฝงแววคุกคามที่โอลิเวียคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ตอนแรกเขายังไม่เห็นโอลิเวีย แต่เมื่อเห็นแล้ว สายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นมีดน้ำแข็งที่พร้อมจะทิ่มแทง

โอลิเวียรีบก้าวไปข้างหน้า ยื่นกล่องข้าวให้เขาด้วยเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน

"ฉันนึกว่าคุณจะอยู่คนเดียว..."

เสียงดังปัง! สนั่นอยู่ข้างหูของเธอ

จอห์นไม่ได้แม้แต่จะชายตามองกล่องข้าว เขาเหวี่ยงมืออย่างแรง!

กล่องข้าวหลุดจากมือของโอลิเวีย กระแทกพื้นใกล้ๆ เท้าของเธอ ฝากล่องเปิดออก อาหารและน้ำแกงหกกระจายเกลื่อน สกปรกรองเท้าผ้าใบเก่าๆ ของเธอ

"ใครใช้ให้เธอมาที่นี่" เสียงของจอห์นดังขึ้น เต็มไปด้วยความรำคาญและมุ่งร้ายอย่างไม่ปิดบัง "ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาให้ฉันเห็นหน้า พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง"

ความกลัวที่คุ้นเคยถาโถมเข้าใส่โอลิเวีย ทุกคนตกตะลึงกับการระเบิดอารมณ์อย่างกะทันหันของจอห์น ในความเงียบงันนั้น มีเพียงเสียงเก็บลูกพูลบนโต๊ะดังขึ้นแว่วๆ

จากนั้น ร่างสูงจากมุมห้องก็ก้าวออกจากเงามืด โอลิเวียเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตาและเห็นชายคนเดิมจากก่อนหน้านี้ แล้วเธอก็รีบก้มหน้าลงเมื่อสังเกตเห็นสายตามุ่งร้ายของจอห์น

"จอห์น พอได้แล้ว"

เสียงที่สงบนิ่งแต่หนักแน่นของชาร์ลส์ กรีน ทำลายความตึงเครียดลงขณะที่เขาเดินเข้ามา จอห์นชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็ดูเหมือนจะเจอเรื่องที่น่าขบขันอย่างยิ่ง ความเกรี้ยวกราดบนใบหน้าจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่น่าขนลุก สายตาของเขาสลับมองระหว่างชาร์ลส์กับโอลิเวีย

"ชาร์ลส์ ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า นี่นายจะสอดมือเข้ามายุ่งด้วยเหรอ" เขาแค่นหัวเราะ พยักพเยิดไปทางโอลิเวียด้วยน้ำเสียงไม่ยี่หระราวกับกำลังพูดถึงสิ่งของ "สนใจเหรอ ได้สิ ยกให้เลย"

โอลิเวียยืนตัวแข็งทื่อ หน้าซีดเผือด เธอไม่คาดคิดว่าความพยายามตลอดบ่ายของอินดิโกจะกลายเป็นขยะบนพื้น ความรู้สึกอัปยศอดสูและความโกรธที่รุนแรงเข้าครอบงำความกลัวของเธอ ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรำคาญของจอห์นด้วยเสียงแหลมคม

"จอห์น นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร"

"แม่ใช้เวลาทั้งบ่ายเป็นห่วงว่านายจะปวดท้อง ทำอาหารพวกนี้ให้! ท่านทำมีดบาดมือแต่ก็ไม่เคยบ่นสักคำ!"

"ฉันรีบมาที่นี่หลังเลิกเรียนทั้งที่ยังไม่ได้ทำการบ้าน กลัวว่านายจะหิว! นายมีจิตสำนึกบ้างไหม"

ทั้งร้านพูลเงียบกริบ ทุกคนจ้องมองโอลิเวียที่ปกติเงียบขรึมและขี้อายด้วยความตกตะลึง ตอนนี้เธอกล้าที่จะเผชิญหน้ากับจอห์นที่ขึ้นชื่อว่ารับมือยาก แม้แต่จอห์นเองก็ยังอึ้งไป เขาไม่คาดคิดว่าโอลิเวียที่ยอมเขาทุกอย่างจะกล้าต่อกร

หลังจากตะโกนออกไป โอลิเวียก็รู้สึกเหมือนหมดแรง เธอหันหลังกลับและวิ่งออกไปทันที หายลับไปในความมืดของค่ำคืน จอห์นมองตามร่างของเธอที่หายไป เกาหัวอย่างหงุดหงิด ความตกใจของเขาถูกแทนที่ด้วยความโกรธที่ลึกกว่าเดิม เขากำลังจะหันไปอาละวาดใส่เพื่อนๆ ที่ยังยืนอึ้งอยู่ แต่เสียงสงบนิ่งของชาร์ลส์ก็ขัดขึ้น

"จอห์น"

จอห์นหันขวับ สบตากับดวงตาที่ลึกจนอ่านไม่ออกของชาร์ลส์ สายตาของชาร์ลส์ยังคงทอดมองไปยังประตูที่โอลิเวียเพิ่งวิ่งหายไป

"อะไร" น้ำเสียงของจอห์นยังคงเกรี้ยวกราดและไม่อดทน เขายังอารมณ์เสียไม่หายที่ถูกขัดจังหวะ "นายก็เห็นเองว่าที่บ้านมันวุ่นวายแค่ไหน ฉันไม่มีอารมณ์จะไปขอโทษจริงๆ!"

เขาคิดว่าชาร์ลส์จะมาตำหนิเขา ชาร์ลส์ค่อยๆ หันกลับมามองจอห์น ใบหน้าเรียบเฉย

"ไม่ต้องขอโทษ"

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วถามขึ้นอย่างชัดเจนท่ามกลางสายตาที่สับสนและหงุดหงิดของจอห์น

"แค่บอกฉันมาว่าโอลิเวียเรียนอยู่ที่โรงเรียนไหน"

คำถามของชาร์ลส์เปรียบเสมือนก้อนหินที่ถูกโยนลงไปในผืนน้ำนิ่ง

จอห์นหันขวับกลับมา ใบหน้าของเขายังคงมีร่องรอยของความหงุดหงิด แต่ตอนนี้เจือไปด้วยความไม่เชื่อ

"นายถามถึงยัยนั่นน่ะเหรอ"

"ชาร์ลส์ นี่นายเอาจริงดิ"

สายตาของชาร์ลส์หนักหน่วงและจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของจอห์น เขาไม่ตอบ แต่สีหน้าของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น

กลุ่มเพื่อนที่อยู่รอบตัวจอห์นเริ่มโห่ร้องแซ็วทันที เสียงผิวปากและเสียงประหลาดๆ ดังไปทั่ว

“ชาร์ลส์ไปปิ๊งใครมาวะ?”

“ว่าแล้วเชียว! สายตาที่ชาร์ลส์มองโอลิเวียก่อนหน้านี้มันแปลกๆ!”

“ไม่จริงน่า ฉันไม่เคยเห็นชาร์ลส์สนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย นึกว่าเขาเป็นพวก...”

“หุบปาก!”

เสียงจอแจทำให้จอห์นปวดหัวตุบๆ เขาตวัดสายตาดุดันมองกลุ่มเพื่อน คำรามลั่นจนทุกคนเงียบกริบ

เขาเสยผมอย่างหัวเสียแล้วสบเข้ากับดวงตาลุ่มลึกที่อ่านไม่ออกของชาร์ลส์ ความหงุดหงิดที่อธิบายไม่ได้ก็พลุ่งพล่านขึ้นมา

เขารู้จักชาร์ลส์ดีเกินไป ยิ่งชาร์ลส์นิ่งมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น

ในที่สุดชาร์ลส์ก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ฉันก็แค่ถามดู”

“ได้”

จอห์นแทบจะคำรามตอบกลับไป น้ำเสียงของเขาคมกริบจนบาดลึกได้

“โอลิเวียเรียนที่มหา’ลัยเดียวกับเรา! มหาวิทยาลัยเซเลสเชียล! พอใจรึยัง?”

เขาก้าวเข้าไปใกล้ น้ำเสียงเจือไปด้วยคำเตือน

“ชาร์ลส์ ฉันจะพูดให้ชัดๆ นะ! นายแค่สงสัยก็พอแล้ว!”

“โอลิเวียเป็นลูกสาวของผู้หญิงที่พ่อฉันแต่งงานด้วย แค่มีตัวตนอยู่ ยัยนั่นก็ทำให้ฉันรำคาญแล้ว! ถ้านายเห็นฉันเป็นเพื่อน ก็อยู่ให้ห่างจากยัยนั่น แล้วก็อย่ามายุ่งกับฉัน!”

ชาร์ลส์ไม่ตอบโต้ท่าทีเกรี้ยวกราดของจอห์น เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ

สายตาของเขาชำเลืองมองไปที่ประตูซึ่งโอลิเวียเพิ่งหายลับไป มีประกายบางอย่างที่อ่านไม่ออกฉายวาบขึ้นในดวงตา

“เข้าใจแล้ว”

น้ำเสียงของเขายังคงราบเรียบขณะหันหลังเดินจากไป ราวกับว่าคำถามก่อนหน้านี้เป็นเพียงแค่เรื่องที่นึกขึ้นได้

แต่จอห์นกลับไม่สามารถสงบใจลงได้ ความโกรธในใจของเขากำลังเดือดพล่าน

โธ่เว้ย ทุกคนตั้งใจจะกวนประสาทเขารึไงวะ!

เลยห้าทุ่มไปแล้ว จอห์นในสภาพที่กลิ่นเหล้ากับบุหรี่คละคลุ้งผลักประตูหน้าบ้านเข้าไป

ห้องนั่งเล่นมีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟดวงเดียว โอลิเวียกำลังเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับแก้วนมในมือ เธอเดินเงียบๆ ไปยังห้องของตัวเอง ในมือถือโทรศัพท์ซึ่งแสงจากหน้าจอส่องกระทบใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเธอ

“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!”

เสียงของจอห์นตัดผ่านความเงียบ แม้จะแผ่วเบาแต่ก็ชัดเจน

โอลิเวียไม่แม้แต่จะชะงัก ทำราวกับว่าไม่ได้ยินเขา

การเมินเฉยของเธอจุดชนวนความโกรธของจอห์น

เขาพุ่งเข้าไปด้วยความโมโห ร่างสูงใหญ่ของเขาขวางทางเข้าประตูห้องของเธอไว้ น้ำเสียงก้าวร้าว

“โอลิเวีย! เมื่อตอนบ่ายนั่นมันเรื่องบ้าอะไร? ตะคอกใส่ฉันต่อหน้าคนอื่นเนี่ยนะ? คิดว่าตัวเองเป็นใคร?”

ในที่สุดโอลิเวียก็เงยหน้าขึ้นมองเขา

ดวงตาที่เคยดูขี้อายของเธอบัดนี้กลับเย็นชาและคมกริบดุจน้ำแข็ง

มันสะท้อนแสงไฟสลัวและใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธของจอห์น

ไม่มีความหวาดกลัวใดๆ มีเพียงความสงบนิ่งที่แปลกประหลาดและทิ่มแทงจนจอห์นไม่คุ้นเคย

“ฉันน่ะเหรอ? ที่เสียสติ?”

เสียงของเธอแผ่วเบาแต่ชัดเจน แฝงไปด้วยความมุ่งมั่นอันเย็นชา

“จอห์น เพียงเพราะฉันอาศัยอยู่ในบ้านของคุณ ฉันต้องทำตัวเหมือนหมา คอยรอเศษอาหาร ถูกตบก็ต้องยื่นแก้มอีกข้างให้งั้นเหรอ?”

“แม่ของฉันกับพ่อของคุณแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามกฎหมายนะ!”

จอห์นตะลึงไปชั่วขณะกับคำพูดและสายตาของเธอ จากนั้นความโกรธก็ยิ่งลุกโชนขึ้น

“อย่ามาพูดจาไร้สาระ! ถ้ามาอาศัยอยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่น ก็ควรจะทำตัวให้มันเหมาะสมหน่อย!”

โอลิเวียหัวเราะเยาะหยันแผ่วเบา เสียงนั้นแหลมเล็กเหมือนเข็มทิ่มแทง

“ไม่ต้องห่วงหรอก คุณไม่ต้องลำบากไล่ฉัน วันจันทร์หน้า ฉันจะเริ่มทำงานที่ร้านดอกไม้เปิดใหม่ใกล้ๆ มหา’ลัย”

“ฉันจะหาเงินใช้เอง และทันทีที่ฉันมีเงินพอ ฉันจะย้ายออกไป”

“ฉันไม่เหมือนคุณหรอก ที่อาศัยเงินกับบ้านของพ่อมาทำเก่ง ไม่ต่างจากพวกคุณหนูไร้ประโยชน์ข้างนอกนั่นเลย!”

“พูดอีกทีสิ!”

จอห์นชี้นิ้วไปที่โอลิเวีย เส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปน เสียงของเขาแหบแห้งด้วยความโกรธ

“พอได้แล้ว!”

ทันใดนั้นเสียงแหลมก็ตัดผ่านความตึงเครียด

อินดิโก แม่ของโอลิเวีย รีบร้อนลงบันไดมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลและหวาดกลัว

เธอไม่ได้มองโอลิเวียเลยด้วยซ้ำ แต่กลับรีบตรงเข้าไปหาจอห์น ยื่นมือไปหาเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“จอห์น! จอห์น! อย่าโกรธเลยนะ! โอลิเวียยังเด็ก ไม่รู้จักความ เขาแค่พูดจาเหลวไหลไปเรื่อย!”

เธอตบหลังจอห์นรัวๆ เหมือนกำลังปลอบเด็กที่ตกใจกลัว

“แม่ขอโทษแทนเขาด้วยนะ! ได้โปรด ใจเย็นๆ เถอะ!”

เกือบจะพร้อมๆ กัน ธีโอ วิลเลียมส์ พ่อของจอห์น ก็เดินออกมาจากห้องทำงานด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

สายตาคมกริบของเขากวาดมองสถานการณ์ตึงเครียด ก่อนจะหยุดลงที่จอห์นพร้อมด้วยอำนาจที่ปฏิเสธไม่ได้

“จอห์น! เอามือลง! แกคิดจะทำอะไร? ขอโทษโอลิเวียซะ!”

“ขอโทษเหรอครับ?”

จอห์นสะบัดมือของอินดิโกออก เหมือนชนวนระเบิดที่พร้อมจะปะทุ เขาชี้ไปที่โอลิเวียแล้วตะโกนใส่ธีโอ

“พ่อ! ดูยัยนี่สิครับ! ยัยนี่เป็นคนเริ่มก่อน!”

“ตราบใดที่ยัยนี่ยังอยู่ที่นี่ ผมจะไม่มีวันอยู่อย่างสงบสุข!”

ดวงตาแดงก่ำของเขาจ้องเขม็งไปที่โอลิเวีย ทุกถ้อยคำอาบไปด้วยความเกลียดชังและเป็นเหมือนคำตัดสินสุดท้าย

“ได้! คิดว่าตัวเองเก่งนักใช่ไหม? อยากจะเป็นอิสระนักใช่ไหม? งั้นก็ไสหัวออกไป!”

“ลาออกจากมหา’ลัย! ออกไปจากบ้านนี้! ไปให้พ้นหน้าฉัน! ฉันไม่อยากเห็นหน้าแกอีกต่อไป!”

ถ้อยคำเหล่านั้นกระแทกเข้าใส่โอลิเวียอย่างจังราวกับค้อนปอนด์

ร่างของเธอโซเซ มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของจอห์นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

อินดิโกหน้าซีดเผือด อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก สัญชาตญาณทำให้เธอเอื้อมไปจับแขนจอห์นอีกครั้ง

“ลาออกเหรอ?”

น้ำเสียงของโอลิเวียเย็นเยียบ คมกริบ และแฝงไปด้วยความสิ้นหวัง

“จอห์น คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร? คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ไล่ใครออกจากบ้านก็ได้งั้นเหรอ?”

เธอหันไปหาอินดิโก ดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวังและเศร้าสร้อย

“แม่ ได้ยินไหมคะ? นี่คือคนที่แม่บอกให้หนู ‘พยายามเข้ากันให้ได้’! นี่คือ ‘ชีวิตที่ดี’ ที่แม่อยากให้หนูทนอยู่เพื่อมัน!”

“ทุกคน หุบปาก!”

ธีโอทุบมือลงบนโต๊ะเสียงดังปัง จนโคมไฟระย้าสั่นไหว

อกของเขากระเพื่อมขึ้นลงด้วยความโกรธ ดวงตาคมกริบกวาดสำรวจภาพความวุ่นวาย

“จอห์น! ลองพูดคำว่า ‘ลาออก’ อีกสักครั้งสิ! บ้านหลังนี้ไม่ใช่ของแกที่จะมาสั่ง!”

เขาหายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มความโกรธ น้ำเสียงต่ำแต่ทรงอำนาจ

“ตอนนี้ ทุกคนกลับเข้าห้องตัวเองไป! รอให้ใจเย็นลงกันก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน!”

ความเงียบเข้าปกคลุม

อกของจอห์นกระเพื่อมขึ้นลง ดวงตาของเขาแผดเผาด้วยความเกลียดชังขณะจ้องมองโอลิเวีย

เขาหันหลังกลับทันที เหมือนสิงโตที่กำลังคลั่ง เขาเดินกระทืบเท้าขึ้นบันไดไป

เสียงประตูปิดดังสนั่นราวกับฟ้าร้องสะท้อนก้อง เมื่อจอห์นกระแทกประตูห้องนอนของตัวเองสุดแรง

เสียงนั้นดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่า และยังคงค้างอยู่เนิ่นนานหลังจากนั้น