ใต้อาณัติมาเฟีย

บทนำ

ลินลดาเป็นครูอัตราจ้างที่รอการบรรจุในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง เธอสูญเสียพ่อไปในวัยสิบห้าปีตอนที่ครอบครัวกำลังมีความสุข การสูญเสียครั้งนี้เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตเธอและแม่ของเธอ ความสุขค่อย ๆ หายไปเมื่อแม่มีผู้ชายเข้ามาติดพัน เขาเป็นทั้งเพื่อน ที่ปรึกษาและเป็นคนคอยซัพพอร์ตแม่และลินลดาทุกด้าน และผู้ชายวัยสี่สิบต้น ๆ คนที่บอกเธอเรียกพ่อ เขาเป็น มาเฟีย ที่ภรรยาเสียชีวิตไปด้วยโรคประจำตัว

แม่เธอเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ไม่คุ้นตานี้ในฐานะภรรยาคนใหม่ของ ‘นายท่าน’ และเธอเป็นลูกติดที่ถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย

คำว่าลูกเมียน้อยทำให้ลินลดาเป็นรองทุกอย่าง ไม่ว่าจะความรัก ความสัมพันธ์ที่ตกเป็นเบี้ยล่างของพันไมล์ ลูกชายคนเดียวของพ่อใหม่ เขาเกลียดเธอ เกลียดแม่เธอที่เข้ามาแทนที่แม่เขา

ความเกลียดชังกลืนกินจิตใต้สำนึกเขา พันไมล์พรากทุกอย่างในชีวิตเธอไป ความสัมพันธ์จึงเริ่มต้นด้วยความเกลียดชังมากกว่ารักใคร่ ลินลดาตกอยู่ใต้อาณัติพันไมล์ทั้งร่างกายและหัวใจที่เป็นปรปักษ์ไม่รักดีที่รับคนใจร้ายเข้ามา

เธอรักเขา…

ค่ำคืนแสนอัปยศ

ในห้องพักสี่เหลี่ยมที่พันไมล์ใช้เป็นที่สนองตัณหาอบอวลไปด้วยความข่มขืน ลินลดากัดริมฝีปากจนห้อเลือด กล่ำกลืนความเจ็บปวดนอนรับแรงกระแทกจากมาเฟียหนุ่มจนเรี่ยวแรงถดถอย อ่อนล้าแทบฝืนกายรับความเจ็บนี้ต่อไม่ไหว เปลือกตาฉ่ำปรือมองร่างสูงที่เร่งเร้าถาโถมกายเข้ามาไม่หยุดหย่อน เขากำลังสร้างบาดแผลใหญ่ให้เธอ

"อื้อ~ พี่พันไมล์ ลินเจ็บ"

"ฉันสั่งให้เธอพูดเมื่อไหร่ค่อยพูด!" กลับกลายเป็นว่าลินลดาถูกอีกฝ่ายตะคอกใส่ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ร่างกำยำยังไม่หยุดเคลื่อนไหว พันไมล์อัดแรงกระแทกตัวตนเข้ามาในกายลินลดาด้วยความสะใจ เขาไม่จำเป็นต้องรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเธอ เพราะเธอมีหน้าที่สนองความใคร่และเป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์เท่านั้น!

"อื้อ~" เธอกล่ำกลืนความเจ็บปวดและยอมรับโชคชะตา

สัมผัสหยาบโลนยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ไร้ความเห็นใจจากชายหนุ่ม

บทรักแสนยาวนานจบลงในเวลาตีหนึ่งของวันใหม่ ร่างกายร้าวระบมจากการถูกทารุณค่อย ๆ พลิกนอนหงาย ลินลดาสูดหายใจฝืนดันตัวลุกออกมาจากเตียงนอนที่เพิ่งจบศึกหนัก เดินโงนเงนไปทางห้องน้ำที่อยู่ด้านนอกห้องนอนพันไมล์เพื่อชะล้างคราบน่ารังเกียจบนร่างกาย

พรึบ!

"เสร็จแล้วก็กลับไปซะ" สิ่งที่พันไมล์ทำยังไม่น่าอัปยศเท่าถูกไล่กลับทันทีที่เธอเป็นที่รองรับอารมณ์เขาเสร็จ

ลินลดาเอี้ยวใบหน้ากลับไปมองกองเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งที่มาเฟียหนุ่มเพิ่งโยนมันลงบนพื้นห้องน้ำอย่างไม่ใยดี หัวใจดวงน้อยจะรับความเจ็บปวดนี้ได้อีกนานแค่ไหน ตอนแรกเธอเฝ้าถามตัวเองว่าทำผิดอะไร เป็นลูกเมียน้อยมันผิดมากเลยหรือ ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้

"เสร็จแล้วก็ออกไป ฉันจะใช้ห้องน้ำ" น้ำเสียงห้วนจัดบอกคนตัวเล็กที่ยืนเอามือค้ำเคาน์เตอร์หน้ากระจกเงาบานใหญ่ ลินลดามองพันไมล์ผ่านเงาสะท้อนก่อนจะหลบสายตาเมื่ออีกฝ่ายมองกลับด้วยสายตาดุดัน

"พรุ่งนี้ลินมีสอนช่วงบ่ายนะคะ อาจจะไม่ได้รับสายพี่ไมล์" เธอฝึกสอนอยู่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งเพื่อรอบรรจุ และพันไมล์ทราบดีว่าลินลดาต้องใช้ทั้งเสียงและร่างกายในการไปสอนเด็กนักเรียน แต่เขาก็ไม่เคยอ่อนโยนกับเธอสักครั้ง สักครั้งก็ไม่เคย และเคยทำเธอป่วยจนต้องหยุดสอนไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลมาแล้ว และเรื่องที่เกิดขึ้นก็ปิดเงียบไม่มีใครรู้นอกจากเขาและเธอ

"หึ…กล้าลองดีกับฉัน?"

"เปล่านะคะ ลินแค่บอกพี่พันไมล์ว่าอาจไม่ได้รับสาย เพราะตอนสอนลินปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ค่ะ เดี๋ยวจะรบกวนเด็ก ๆ เวลาทำงาน"

"หึ" พันไมล์แค่นหัวเราะเย้ยหยัน มองรอยแดงตามร่างกายหญิงสาวด้วยความเกลียดชัง ยิ่งเธอทำตัวอ่อนแอเท่าไหร่เขายิ่งเกลียด "มารยาเหมือนแม่เธอ!" คำด่าทอถูกพ่นออกมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ลินลดาไม่เก็บมาใส่ใจ หรือเธอชินชากับคำพวกนั้นแล้วก็ไม่รู้

"ลินขอตัวนะคะ" ลินลดาก้มลงเก็บเสื้อผ้าขึ้นมากอดไว้ ทุกชุดที่ใส่มามันขาดแบบนี้ทุกครั้งเธอจึงเตรียมชุดสำรองมาด้วย เอาไว้เปลี่ยนตอนกลับบ้าน ก่อนเข้าบ้านก็ต้องแวะเอาเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งพวกนี้ทิ้งถังขยะด้วย เสียดายทุกครั้งแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ บางชุดเป็นมรดกตกทอดจากแม่ด้วยช้ำ

พอสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จเธอก็เดินไปเก็บกระเป๋าพร้อมออกไปจากห้องพักพันไมล์ คอนโดมิเนียมหรูแห่งนี้เขาซื้อไว้เพื่อเรียกเธอมาสนองความใคร่โดยเฉพาะ และมีบ้างที่เขาเข้ามาพักในตอนที่เมาและกลับบ้านไม่ไหว เพราะมันใกล้สถานบันเทิงหลายแห่งจึงง่ายต่อการเดินทาง

"ลินกลับก่อนนะคะ" หญิงสาวถือกระเป๋าผ้าราคาถูกลายดอกเดซี่เดินผ่านหน้าชายหนุ่มไปที่ประตูแต่ถูกอีกฝ่ายจับมือไว้แน่น เธอเจ็บจนเผลอเบ้หน้า

"อย่าริอ่านลองดีกับฉัน เพราะฉันทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิด จำเอาไว้!" จำ เธอจำได้ขึ้นใจว่าตัวเองเป็นใคร และต้องอยู่ตรงไหน แม้พันไมล์จะคอยย้ำเตือนอยู่ตลอดก็ตาม

"ลินทราบค่ะ" ลินลดาก้มหน้าตอบรับอย่างขมขืนแล้วเดินออกมาจากห้องพักมาเฟียหนุ่มทันที

เธอหวังว่าวันหนึ่งการกระทำทั้งหมดนี้จะจบลง

'ลูกเมียน้อย = ตกเป็นเหยื่อให้คนครหาว่าร้ายทั้งชีวิต'

สักวันเขาจะรู้สึกเจ็บปวดกว่าเธอเป็นร้อยเท่าพันเท่า