De Verborgen Prinses (De Saville Serie Boek 1)

Emma

"Hoe kun je naar deze show kijken?" Deze vraag kwam van Noah. Hij zal mijn keuzes in shows in twijfel trekken terwijl ze spelen, totdat hij er volledig in geïnteresseerd is. Ik maakte me klaar voor meer vragen.

"Laat je niet misleiden, lieve broer. Deze show is zeer educatief. Ik kan leren wat ik moet doen als de apocalyps ons overvalt," antwoordde ik, met de meest serieuze uitdrukking op mijn gezicht. Dat leverde me een kussen in mijn gezicht op. Ik denk dat mijn acteervaardigheden nog steeds slecht zijn.

"Je gaat op zoek naar een pratende hond en een koninkrijk vol clueless snoepmensen?" vroeg hij terwijl hij zich comfortabel op de bank naast me nestelde. Ik hoorde een spottende zucht van ongeloof van hem, maar de blik van interesse verraadde hem.

Ik glimlachte in mezelf en maakte nog een mentale notitie van hoe verschillend mijn oudere broers waren. Ze zijn op een leeftijd om de wereld te ontdekken van... wat jongens ook doen op hun leeftijd, maar ze geven er de voorkeur aan om hun kleine zusje te vertroetelen bij elke kans die ze krijgen. Ze waren echt een raadsel. Noah en Jonah zijn tweelingen en hebben het populariteitsniveau van hun sociale leven bereikt, niet alleen op de middelbare school die ze bezochten, maar in de hele roedel. Ze hebben veel kennissen, maar niet veel vrienden. Het is een beetje vreemd, maar niets om je zorgen over te maken.

"Emma! Lieverd, het is tijd om te trainen."

Oh nee. Nog één aflevering. Ik kan nog één aflevering kijken voordat ze het merkt en dan snel naar het trainingsveld rennen.

"Komt goed, mam," zei ik terwijl ik de tv op stil zette.

"Eén... Twee... Drie..." Noah begon te tellen met een domme grijns op zijn gezicht. Nou, dat is zeldzaam. Hij moet zeer geamuseerd zijn door mijn kleine probleem. Het is Adventure Time. Als je een aflevering of scène van deze tekenfilm mist, mis je de hele verhaallijn. Ik wuifde hem weg en probeerde me weer op de show te concentreren. De IJskoning was weer een idioot, maar ik miste het concept waarom. Had hij weer een prinses ontvoerd?

"De tv op stil zetten helpt niet, meisje."

Ik schrok toen ik mijn moeder weer hoorde spreken. Even was ik geschokt door de ontwikkeling, maar een spottende stem in de hoek van mijn geweten herinnerde me aan mijn situatie. Tijdelijk geheugenverlies kan iedereen overkomen.

"Hoe kan ik dat vitale deel vergeten? Het lijkt erop dat ik een samenvatting van de show moet doen."

"Je vergat je genetische samenstelling, interessant," de droge opmerking naast me versterkte de spottende stem in mijn hoofd.

"Heh! Ik weet het, toch!" Ik sloeg op zijn schouder om wat van mijn schaamte te verlichten en verliet de zitkamer om te doen wat me was opgedragen. Moeder is erg streng als het op deze dingen aankomt.

Niet een van mijn beste momenten.

Ik rende de trap op om me om te kleden in mijn trainingskleren, maar mijn telefoon ging af en leidde me even af. De naam die op het scherm knipperde, bracht een glimlach op mijn gezicht.

"Ja! Ik ben onderweg en ik ben het niet vergeten." Zonder de beleefdheden over te slaan, beantwoordde ik de onuitgesproken vragen van de beller toen het gesprek werd verbonden.

Lachend geluid kwam door de luidspreker van de andere kant van de lijn.

"Hoe kan de dochter van de derde in bevel zo lui zijn? Kom op Emmy. Toon wat initiatief," reageerde de beller op een geamuseerde toon.

Mason. Mijn beste vriend sinds de luiers, en iemand die nooit dingen zal verbloemen als hij met me praat. Hij is een betrouwbare kerel en iemand die ik hoog acht. Natuurlijk onder mijn vader en broers.

"Omdat deze dochter liever wegblijft van zweet en blauwe plekken."

"Ik snap het nog steeds niet, je traint nauwelijks en toch ben je zo sterk in vechten."

"Dat heet een Wonderkind. Ik ben een wonderkind, mijn beste Mase."

"Wat jij wilt, Emmy. Ah, verdorie! Kun je hier... nu komen? Heather is net opgedoken," zei hij met een geërgerde stem.

Terwijl ik me het tafereel voorstelde dat zich op dat moment zou kunnen afspelen, versnelde ik mijn handelingen met pure amusement op mijn gezicht. De taak die hij van me vraagt is de plicht van een beste vriend. Hoe kan ik hem afwijzen? "Je rekening loopt op," zei ik terwijl ik luisterde naar de achtergrondgeluiden aan zijn kant.

"Prima. Je favoriete restaurants voor een week, behalve dat stomme chique restaurant een stad verderop." Wanhoop klonk door in zijn stem en als de beste vriend die ik ben, genoot ik van zijn ellende. "Deal!"

Toen ik het huis verliet, zag ik Noah geduldig op me wachten in de voortuin. Hij draaide zich om en keek me streng aan in een stille waarschuwing. "Ik weet het, maar..." begon ik te zeggen voordat hij me de 'Het maakt niet uit' blik gaf. Samen met mijn vader waren mijn broers streng met punctualiteit en constante training. Ik moest nog steeds uitvinden waarom. Onze roedel was goed verborgen voor menselijke steden en werd beschouwd als een vreedzame roedel. We hebben al jaren geen aanval van een loslopende wolf gehad en geen last van buitenstaanders. De stad was eigenlijk zoals elke andere menselijke buitenwijk. Ik zal hun strikte lessen niet in twijfel trekken, maar een reden zou fijn zijn.

We maakten een korte wandeling naar het trainingsveld om onze broer en vrienden te ontmoeten. Ik stond achteraan en keek naar het tafereel voor me. Mijn vader trainde een groep van vijf in hand-tot-hand gevechten, terwijl anderen in hun wolvengedaante deelnamen aan schijngevechten.

Het was een aangenaam en interessant tafereel.

Deze wereld, mijn wereld, is er een gevuld met alles wat een fantasie- of bovennatuurlijk boek inhoudt. Weerwolven en andere mythische wezens waren echt, maar de mensen zijn niet op de hoogte van deze kennis.

Waarom?

De geschiedenisboeken vertellen ons waarom ons soort besloot om het zo te houden.

Onze roedel is een zuivere roedel, een van de vele, niet zo groot als de meeste, maar gerespecteerd door anderen in de VS. Moon Dust leeft in afzondering en laat het vechten om hiërarchie over aan de grote roedels. Onze Alpha houdt het zo en we zijn hem hier eeuwig dankbaar voor. Ons territorium is zoals elke andere kleine stad die je kunt bedenken. De gebruikelijke bioscoop, cafés, winkelcentra, scholen, werkplekken, mooie koloniale huizen, en ook het hele voorstedelijke gevoel. Mensen wonen ook onder ons vanwege een paar weerwolven die hun partners zijn. Hun aantal is minder dan twintig, wat een stabiel resultaat is. We houden onze identiteit verborgen, wat gemakkelijk te doen is. We kunnen buiten ons territorium gaan, maar moeten voorzichtig zijn. Er is altijd de dreiging van jagers uit de tijd van onze voorouders die nakomelingen hebben die hun werk voortzetten.

Ik denk dat dat een voor de hand liggende reden is voor mijn training.

Om me heen kijkend vond ik de persoon die blijkbaar mijn hulp nodig had. Toen ik dichterbij kwam, kon ik de herhaalde reactie opvangen die hij aan Heather gaf wanneer ze hem benaderde. Waarschijnlijk ging het over daten, zoals altijd. Arme jongen.

"Hé Mase, ik ben hier. Laten we gaan trainen, je beloofde me die nieuwe move te leren," zei ik met veel nep-enthousiasme. Hij slaakte een zucht van verlichting toen Heather zich omdraaide, duidelijk geïrriteerd. "Ophoepelen, snotaap. Volwassenen praten," zei ze bits. Ik wilde erop wijzen dat we dezelfde leeftijd hadden, maar dat leek haar niet te zijn opgevallen. Dat zou een langer gesprek worden, denk ik.

"Wie zijn de volwassenen?" vroeg ik. Haar afleiden van Mason was een makkelijke klus. We mogen elkaar immers niet en belanden vaak in verbale ruzies.

"Wij," zei ze, wijzend tussen zichzelf en Mason.

"Heather, kijk, ik moet je echt iets vertellen. Mason... Mason... Hij is gewoon niet zo geïnteresseerd in jou. Ik denk dat hij dat duidelijk maakt tijdens je talloze avances. Alsjeblieft. Geef het op. Wat jullie twee deelden was vluchtig, zoals ze zelf na afloop dapper verklaarde. Wat zouden je bewonderaars denken? Ik geloof dat de huidige jongen met wie je aan het daten bent je huidige acties helemaal niet leuk zal vinden."

Ik bedoelde niet zo bot te zijn, maar Mason was te aardig om een meisje af te wijzen, hoe vermoeiend dat meisje ook kon zijn. Het is een eigenschap die hij soms haat.

Ze keek me boos aan en probeerde met een weerwoord te komen, maar faalde jammerlijk.

"Jij... Jij..." Haar gezicht werd rood van schaamte omdat ze niets kon zeggen of haar acties kon rechtvaardigen. Ze vertrok haastig, maar ik weet dat ze het opnieuw zal proberen. Haar vasthoudendheid was angstaanjagend.

Mason viel op zijn knieën en omhelsde mijn benen in dankbaarheid. "Je bent de beste ooit! Bedankt dat je me van haar hebt gered," zei hij met een grote zucht.

"Daar, daar, drama koning. Hoe kun je dat zeggen over het meisje dat je tot een man heeft gemaakt?" zei ik met een grijns terwijl ik over zijn hoofd aaide.

Hij keek naar me op met samengeknepen ogen. "Waarom vertel ik je mijn geheimen als je ze toch in mijn gezicht gooit?"

Zoals typische beste vrienden sinds de luiers, zijn er veel geheimen gedeeld. Omdat hij de zoon van de beta is en ik de dochter van de derde in bevel, kregen we een voorsprong in onze vriendschap. We waren en zijn nog steeds onafscheidelijk, dik als dieven. Iedereen dacht dat de vriendschap zou eindigen toen we tieners werden, maar we bewezen hen ongelijk. We worden allebei over een paar maanden 18, maken de middelbare school binnen een maand af en ironisch genoeg zijn we allebei toegelaten tot Brown University. Hij kreeg een voetbalbeurs terwijl ik binnenkwam met een academische beurs.

"Omdat je meer van me houdt dan van pindakaas en jam," zei ik terwijl ik aan zijn oor trok. Hij gaf me die gekke grijns die meisjes in een draaikolk brengt, maar ik was totaal immuun.

"En jij houdt meer van mij dan van Nutella," kaatste hij terug terwijl hij opstond en een arm om mijn schouders sloeg.

"Alleen jij, Mase."

Voor de rest van de training nam ik deel aan hand-tot-hand gevechtstraining met Mason, terwijl mijn broers in wolvengedaante anderen trainden in het verdedigen tegen aanvallen. Ze waren de sterkste vechters in de roedel en ook de eerste tweelingen die in 20 jaar in de roedel waren geboren. Hun kracht was gelijk aan die van de huidige Beta Wolf, wat op zichzelf al een prestatie was. De ouderen zeiden dat het kwam doordat onze roedel vredig was, dat de Maangodin ons zegende. Voor mij was het puur geluk.

"Dat is genoeg voor vandaag. Afgevoerd."

Iedereen vertrok toen mijn vader de trainingssessie beëindigde. Op het veld bleven alleen mijn familie, Mason en ik achter. Deze bijeenkomst was niet ongebruikelijk, maar mijn aanwezigheid werd in twijfel getrokken vanwege mijn status binnen de roedel.

Papa wachtte tot niemand binnen gehoorsafstand was en kwam toen naar me toe. Mijn vader was een kracht om rekening mee te houden, zijn krachtige lichaam straalde macht uit samen met zijn lengte van 1,88 meter. Zijn ogen verrieden geen emotie, alleen zijn familie had het geluk dat te zien.

"Je hebt het goed gedaan vandaag, Emmy. Klaar voor een rondje rennen?" vroeg hij me met pure adoratie in zijn ogen. Ik keek naar mijn broers die naar me glimlachten terwijl Mason over mijn hoofd aaide en me verzekerde dat het gebied veilig was. Ik knikte als antwoord en volgde hem naar de rand van het bos.

De opwinding begon van binnenuit te bloeien totdat ik er volledig door werd omhuld. Mijn opwinding en die van mijn wolf kwamen perfect overeen.

Sinds ik voor het eerst veranderde op mijn 13e, ging ik altijd rennen met mijn familie, maar met niemand anders. Iedereen in de roedel denkt dat ik een laatbloeier ben, ja, ik word daarover gepest, maar er was een reden waarom mijn familie, inclusief de Beta- en Alpha-families, ervoor koos om het zo te doen. De aanwezigheid van mijn wolf was een geheim. Een belangrijk geheim. Ik weet niet waarom, maar mijn ouders zeiden dat het voor het beste was.

Ik keek toe hoe mijn broers veranderden in hun identieke bruine wolven met gouden ogen, daarna Mason in zijn grijze wolf met blauwe ogen. Als laatste mijn vader, een grote roodbruine wolf met donkere ogen, allen cirkelden om me heen terwijl ik veranderde. In onze 'wolfvorm' zijn we op de hoogte van een volwassen mens, of de equivalente hoogte van onze menselijke lichamen.

Terwijl ik mijn lichaam schudde, voelde ik de wind door mijn vacht stromen, die zich naar eigen inzicht bewoog.

Mason's wolf likte de zijkant van mijn gezicht terwijl mijn broers en vader speels in mijn oren beten. Het was een tijdje geleden dat ik deze vorm had aangenomen en hun wolven waren net zo opgewonden voor deze run.

'Blijf op de paden. We gaan tot aan het meer.' Zijn boodschap bereikte me via de telepathische communicatiewave van ons soort - mindlink.

'Ja, papa!' zei ik terwijl Noah en Jonah vooruit renden. Mason was zoals altijd aan mijn zijde terwijl ik hen volgde en mijn vader de achterhoede vormde.

In menselijke en wolfvorm was mijn groei sneller dan die van elke andere wolvin. Dit gebeurt wanneer je gezegend bent met zo'n zeldzame wolfgeest. Voor zover bekend ben ik de eerste witte wolf in een eeuw. Niemand gaf om deze gebeurtenis uit te leggen en besloot simpelweg dat ik als een wolvenloze roedelgenoot zou leven.

Ik had vragen, maar aan wie moest ik ze stellen? Wie zou me eerlijk antwoorden?

Ik moet het weten.