Dimitri (De Saville Serie Boek 5)

Het gebeurde.

Na een jaar van plannen tot in het kleinste detail, gebeurde het. Dimitri's ogen ontmoetten die van zijn vader, zo identiek aan de zijne. Een verdrietige maar angstige uitdrukking gleed over het gezicht van de oudere man. Met een knik van zijn hoofd stond Dimitri langzaam op van de eettafel en gaf het stille bevel aan de mannen die zijn vader in de gaten hielden. Ze hadden het plan keer op keer doorgenomen en het bleef een bittere nasmaak achterlaten.

"Ga, zoon."

"Vader..."

"Nee. Zij zijn op zoek naar jou. De mannen en ik zullen hen zo lang mogelijk tegenhouden. Jij bent nu hun alfa. Ze hebben je nodig."

Dimitri en zijn wolf worstelden intern, dit voelde niet goed. Dit was zijn enige bloedverwant die nog in leven was. Zijn familie was een voor een weggeplukt. De bron van de dreiging was onbekend, maar de angst was duidelijk zichtbaar.

Dreunende laarzen klonken aan de achterkant van het huis, zijn vier bewakers sinds hij een pup was, kwamen door de deur stormen. Een van hen hield een reizigersrugzak voor hem vast terwijl een ander een set menselijke kleding vasthield. Zijn vader bleef en hield toezicht terwijl hij zich omkleedde, meer bewakers kwamen binnen met grote jachtmessen aan hun zij en dodelijke bogen op hun rug. Munitie van mensen was in hun handen, volledig getraind om het barbaarse wapen te gebruiken om de enige zoon van de Alfa te beschermen. De kleren die hij nu droeg, waren oncomfortabel. Spijkerbroeken of hoe ze ook heetten, voelden benauwd aan op zijn gespierde dijen, de katoenen kleding zat strak om zijn brede borst; het enige kledingstuk dat hij leuk vond, was de jas met capuchon. Die had hij specifiek gekozen voor zijn reis naar het menselijke dorp. Hoewel ze in het moderne tijdperk leefden, hield Dimitri nog steeds vast aan de traditionele kleding en gebruiken van zijn voorouders uit Rusland.

"Ze proberen door de barrière heen te breken. De evacuatie is begonnen," zei een bewaker. Vincent Romano stapte dichter naar zijn zoon toe, en keek naar de grijze ogen van zijn jongen die gevuld waren met angst en onzekerheid. "Onthoud wat je hebt geleerd. Houd Dante in toom, de nieuwe omgeving zal moeilijk voor hem zijn om aan te passen."

Dimitri knikte terwijl hij zijn wolf verzekerde dat alles goed zou komen. Vincent trok hem in een omhelzing, nam de geur van zijn pup in zich op en luisterde naar zijn sterke hartslag. Via de gedachtenlink van hun roedel werden bevestigingen van het bereiken van veilige punten en updates gegeven. Alleen de huidige koning was op de hoogte van hun locaties, nu begreep zijn zoon waarom hem slechts delen van het plan waren verteld. De roedelleden vroegen naar hun alfa's waarop Dimitri antwoordde dat hij spoedig bij hen zou zijn. Hun moment werd verstoord toen een gewelddadige schok het huis deed schudden. Dimitri fronste zijn wenkbrauwen in verwarring, de indringers hadden de sterkste barrières van zijn vader doorbroken.

"Verander," beval zijn vader. Hij draaide zich naar zijn bewakers, die stil stonden, hun leider zwaaide langzaam zijn hand over hen en fluisterde een paar woorden van oude magie. Hun gelaatstrekken veranderden, ze voelden het tintelen in hun haar, het trekken aan hun lippen en ogen, zelfs hun neuzen. Het was eerder geoefend voor hun reizen buiten hun thuisroedel. Dimitri haastte zich naar de spiegel en nam een laatste blik op zijn kenmerken, een exacte replica van zijn vader. Grijze ogen die zoveel wijsheid bevatten, donker haar zo zwart als de rug van een raaf, een natuurlijk gespierd lichaam met een lange gestalte. Hij was in alle opzichten de zoon van zijn vader. Dimitri nam een laatste blik op zichzelf in zijn oorspronkelijke vorm, zijn schouders zakten in verslagenheid. De tranen in de ogen van zijn vader bevestigden het feit dat dit echt gebeurde. Hij draaide zich weer naar de spiegel, wetende dat er geen weg terug was.

"Calarain Morphas!" fluisterde hij naar zijn reflectie. Weg waren zijn natuurlijke kenmerken, in plaats daarvan verschenen rijke bruine ogen en warrig bruin haar, zijn gestalte was nog steeds lang met zijn gespierde frame. Hij was tevreden.

Schoten doorbraken de ijzige stilte. Op een afstand werden bevelen geroepen, vergezeld van scherpe blaffen van de soldaten die van gedaante waren veranderd. Dimitri wierp nog een laatste blik op zijn vader voordat hij zijn bewakers toestond hem door de geheime gangen van het grote victoriaanse huis te begeleiden. Bij binnenkomst maskeerden ze allemaal hun geuren en haastten zich snel uit het huis en in een ondergrondse tunnel. Hun pad werd verlicht door benzine-lampen boven hun hoofden. De geur van natte aarde bereikte zijn neus, vermengd met de eikengeur van hun roedel, wat hem geruststelde dat ze nog steeds op hun eigen land waren. Hij hield de link met zijn vader open, nog steeds voelend aan de band. Woede borrelde op terwijl Dimitri voortstrompelde.

De geur van de roedel werd zwakker. Zijn benen voelden als modder, waardoor zijn stappen wankelden. De dichtstbijzijnde bewaker greep zijn arm.

"Het is in orde, uwe hoogheid. Nog maar een klein stukje." Zijn lichaam voelde alsof het van binnenuit uit elkaar scheurde. 'Er is iets mis.' Dante jammerde tegen zijn menselijke helft. De wolf werd rusteloos terwijl zijn menselijke helft voortstrompelde. De geur van eik en aarde vulde zijn longen niet meer. "We zijn van het land af." De ruwe bevestiging weerspiegelde hun verlies. Ze waren van hun thuis verdreven door wat zij jagers noemden. Nog steeds ondergronds gingen ze een paar meter verder toen Dimitri op zijn knieën viel en van pijn schreeuwde, zijn wolf huilde van pijn. Dimitri wilde ook huilen, maar een bewaker bedekte zijn mond met een gehandschoende hand. De mannen voelden het. Ze verstopten hun pijn beter.

Alle vier de mannen keken toe hoe hun alfa-prins stil huilend worstelde om terug naar huis te gaan. De gouden ogen van zijn wolf kwamen naar boven met pijn erin. 'Hij is dichtbij. Ik... hou zoveel van je...' De schorre stem van zijn vader sneed door zowel de wolf als de man hun kreten van pijn heen.

'Vader?! Vader! Alsjeblieft...' Dimitri's smeken was tevergeefs, hij wist wat hij vroeg maar wist dat het niet zou gebeuren.

'Mijn... zoon.' De trots die Vincent altijd voor hem had, klonk door in die twee woorden. Dimitri liet een treurige huil los, zijn wolf begon naar boven te komen, verlangend om bij hun vader te zijn. Hij vocht tegen zijn bewaker, de andere drie snelden naar hun kameraad om de wolf te bedwingen die dorst naar wraak.

"Pak het flesje, NU!"

Een luid gegrom kwam uit hun prins, waarschuwend hen om het niet te doen, maar ze moesten wel. Het was een gelofte die ze aan hun koning hadden gedaan. Micah was degene die het serum in bezit had. Hij pakte een spuit en met veel oefening nam hij zoveel als nodig was en doorboorde toen de huid van de nek van zijn prins. Luid gejammer vulde de tunnel, gouden ogen keerden nu terug naar grijs, niet het bruin dat hij moest gebruiken. "Hij heeft de spreuk doorbroken." fluisterde Micah. Ze keken allemaal stil toe hoe Dimitri bezweek voor het weerwolfskruid.

Shia, die aanvankelijk Dimitri tegenhield, nam de taak op zich om zijn last uit de tunnel te dragen. Niemand sprak over de huidige situatie. Hoe konden ze het allemaal in woorden vatten? Ze voelden het. Ze wisten dat de leden van de Romano-clan het voelden. Wie de koninklijke familie wilde uitroeien, was echt geslaagd, op één lid na.

Eindelijk bij hun bestemming aangekomen, de verborgen zwarte SUV's, plaatsten ze Dimitri voorzichtig in één terwijl ze luisterden naar hun omgeving. In hun gedachten filterden kreten van verlies en vragen over wat er was gebeurd.

'STILTE!' De bevelende schreeuw van Shia door de links deed de bewakers huiveren en een onbewuste Dimitri grommen in zijn diepe slaaptoestand. Als derde in bevel na de beta van de prins had hij een deel van de leiding in de roedel.

'Alfa Koning Vincent Romano is niet langer bij ons. Zoals geschreven en verordend door de Maangodin, is jullie ware koning nog steeds in leven en wel. Moge de godin ons allen zegenen.' Bij het informeren van zijn mede-roedelleden over de dood van de late alfa-koning, rolden tranen over zijn gezicht. Hij schaamde zich niet en de anderen ook niet. Nadat ze verdund weerwolfskruid hadden gegoten om hun geuren te maskeren, stapten ze in de SUV en reden naar de mensenstad die nu hun toevluchtsoord zou worden.

'Moge de godin onze nieuwe koning, Dimitri Romano, zegenen.'

De verenigde stemmen van de roedel bezorgden hen rillingen, de kracht en liefde die ze voor de jonge man hadden, waren huiveringwekkend. Ze wisten dat hun taak nu tien keer moeilijker was geworden.

Het beschermen van de rechtmatige weerwolfkoning was nu hun prioriteit.