Vertrekken Terwijl Zwanger: Hij Wordt Gek!

"Gefeliciteerd, je bent zwanger. De baby is gezond."

Eva klemde het rapport in haar hand, haar uitdrukking enigszins verbijsterd.

Zwanger? Eva was zowel verrast als verheugd, ze kon het nauwelijks geloven.

Toen ze het ziekenhuis verliet, begon het buiten zachtjes te regenen. Eva streelde haar buik.

Er was al een nieuw leven. Het was het kind van haar en Adrian Blackwood.

Haar telefoon trilde. Ze haalde hem tevoorschijn en keek ernaar; het was een bericht van Adrian.

Adrian: [Het regent. Neem een paraplu mee naar dit adres.]

Eva keek naar het adres en realiseerde zich dat het een clubhuis was.

Waarom was Adrian in het clubhuis? Had hij niet gezegd dat hij vandaag een vergadering had?

Zonder veel aarzeling liet Eva de chauffeur haar naar het adres brengen.

De regen werd heviger. Nadat ze uit de auto was gestapt, vertelde Eva de chauffeur dat hij terug kon gaan, en ze liep met een paraplu naar de ingang van de club.

Het was een biljartclub, en de inrichting zag er zeer luxe uit. Net toen Eva naar binnen wilde gaan, werd ze tegengehouden.

"Sorry, mevrouw, kunt u uw clubkaart laten zien?"

Eva had geen andere keuze dan een stap terug te doen en bij de ingang te blijven staan, terwijl ze een bericht naar Adrian stuurde.

[Ik ben er. Hoe lang duurt het nog voordat je klaar bent met je werk? Ik wacht beneden.]

Nadat ze het bericht had verzonden, bleef ze in de buurt staan met haar paraplu, starend naar de regen, haar gedachten bij het zwangerschapsrapport.

Moest ze hem meteen vertellen over de zwangerschap zodra hij naar buiten kwam? Of wachten tot zijn verjaardag om hem te verrassen?

Eva was in gedachten verzonken, zich niet bewust van het feit dat ze het onderwerp van vermaak was geworden voor degenen boven.

Een groep mensen leunde tegen het raam, kijkend naar de figuur beneden.

"Adrian, je vrouw is behoorlijk plichtsgetrouw. Je vroeg haar een paraplu mee te nemen, en dat heeft ze echt gedaan. Denkt ze echt dat je nat zou worden zonder een?"

"Ze houdt echt van je, nietwaar?"

"Onzin," klonk een luie, diepe stem vanuit de hoek van de kamer.

De man was lang met lange benen, een koud en knap gezicht, en een bleke teint. Zijn licht opgetrokken ogen waren bijzonder boeiend. Gekleed in een op maat gemaakt grijs pak, zat hij met zijn lange benen elegant gekruist.

Hij hief zijn hand lichtjes, het luxueuze en verfijnde horloge om zijn pols trok de aandacht. Hij zei kil: "Geef het terug."

Zijn vriend had geen andere keuze dan zijn telefoon terug te geven. Eerder hadden ze opzettelijk een grap uitgehaald met Adrian, zijn telefoon gepakt en Eva een bericht gestuurd om een paraplu mee te nemen.

"Is de grap nu al voorbij? Saai," zuchtte Adrian's vriend.

"Oké, stop met het plagen van Adrian," zei het meisje dat naast Adrian zat zachtjes. Ze droeg een vloeiende witte jurk, haar uiterlijk mooi en zachtaardig.

"Oh, heeft Vivian medelijden met hem?" plaagden de vrienden onmiddellijk.

"Inderdaad, het is Vivian die het meest om Adrian geeft," zei iemand, zijn mond bedekkend en lachend. "En Adrian geeft ook het meest om Vivian, toch?"

Bij het horen hiervan keek Vivian Morrison instinctief naar Adrian. Toen ze zag dat hij het niet ontkende, sloeg ze verlegen haar ogen neer, haar wangen lichtjes blozend.

Toen ze dit zagen, plaagden de omstanders nog meer. Adrian zei niets, sloeg zijn ogen neer en stuurde snel een bericht terug naar Eva.

[De paraplu is niet nodig. Je kunt teruggaan.]

Toen Eva dit bericht ontving, was ze een beetje verbaasd en antwoordde: [Is er iets mis?]

Ze sloeg haar ogen neer en wachtte een tijdje, maar Adrian reageerde niet.

Misschien had hij het echt druk.

Eva besloot terug te gaan.

"Wacht," riep iemand van achteren. Eva draaide zich om en zag twee modieus geklede meisjes naar haar toe lopen.

De langere van de twee keek haar minachtend aan en vroeg: "Ben jij Eva?"

Gezien de vijandigheid op hun gezichten, deed Eva geen moeite om beleefd te zijn. Ze antwoordde kalm: "En wie zijn jullie?"

"Wie ik ben doet er niet toe. Wat ertoe doet, is dat Vivian terug is. Als je slim genoeg bent, blijf dan weg bij Adrian."

Eva's pupillen vernauwden zich.

Hoe lang was het geleden dat ze de naam Vivian had gehoord? Zo lang dat ze bijna vergeten was dat zo iemand bestond.

"Je speelt al twee jaar de nepmevrouw Blackwood. Denk je echt dat die positie van jou is?" Het meisje rolde spottend met haar ogen.

Eva beet op haar onderlip, haar gezicht bleek, en de vingers die de paraplu vasthielden werden wit van de inspanning.

"Ben je niet bereid om op te geven? Wil je nog steeds concurreren met Vivian?"

Eva draaide zich om en liep weg, zonder verder naar hen te luisteren.

Hun gescheld werd overstemd door de regen.

Toen ze terugkeerde naar de familie Blackwood, schrok de butler van haar ellendige verschijning en riep uit: "Mevrouw Blackwood! Hoe bent u zo doorweekt geraakt? Kom snel binnen."

Eva, verkleumd van de kou, werd onmiddellijk door de bedienden in een grote handdoek gewikkeld zodra ze het huis binnenkwam. Ze omringden haar en droogden haar haar.

"Schiet op, bereid een warm bad voor mevrouw Blackwood!"

"En maak een kom voedzame soep."

De bedienden waren in rep en roer omdat Eva doorweekt was, dus niemand merkte een auto op die het hek binnenreed. Kort daarna verscheen er een lange gestalte bij de deur.

"Wat is hier aan de hand?" klonk een koude stem.

Bij het horen van deze stem trilden Eva's wimpers terwijl ze op de bank zat. Waarom was hij terug? Op dit moment zou hij toch bij zijn Vivian moeten zijn, nietwaar?

"Meneer Blackwood, mevrouw Blackwood is natgeregend."

Adrians ogen vielen op de kleine gestalte op de bank, en hij liep met grote passen naar haar toe.

Toen hij haar verschijning zag, fronste Adrian ontevreden.

Op dat moment zag Eva er zielig uit, haar zachte haar plakte nat aan haar bleke huid, en haar normaal gesproken roze lippen waren kleurloos.

"Wat is er met jou gebeurd?" Adrian fronste, zijn toon niet vriendelijk.

Eva worstelde om haar emoties onder controle te houden voordat ze opkeek en een bleke glimlach naar Adrian forceerde. Ze legde uit: "Mijn telefoon was leeg, en op de terugweg zag ik een kind zonder paraplu."

Adrians blik werd plotseling koud.

"Ben je niet goed bij je hoofd?"

Eva's glimlach bevroor op haar lippen.

"Hij was zijn paraplu vergeten, dus gaf je hem de jouwe en liet je jezelf over aan de regen? Op jouw leeftijd, waarom doe je zulke dwaze dingen? Geniet je soms van zelfopoffering?"

De bedienden om hen heen wisselden blikken uit, niemand durfde iets te zeggen.

Eva sloeg haar ogen neer, een waas van tranen vertroebelde haar zicht.

Ze zei niets, hield haar tranen met alle macht tegen.

Pas toen Adrian naar haar toe kwam en haar in zijn armen nam, vielen de tranen op de rug van haar hand.

Toen hij haar tranen zag, verstijfde Adrian, zijn frons werd dieper.

"Waarom huil je?"