หนีจากกรงชะตากรรม

"โซเฟีย! ต่อให้แกจะใกล้ตายเต็มที ก็ต้องคลอดไอ้เด็กเวรนั่นออกมาให้ได้!"

ประตูถูกกระแทกปิดเสียงดังปังสนั่นหวั่นไหว ผลักให้ทั้งห้องจมดิ่งสู่ความมืดมิด

โซเฟีย บราวน์ ขดตัวอยู่บนพื้น ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำดำเขียว สองมือของเธอถลอกปอกเปิกและเปื้อนเลือดขณะทุบพื้นระบายความอัดอั้นตันใจ เธอมองจ้องไปยังบานประตูที่ปิดสนิท รู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด

ไม่! เธอจะตายที่นี่ไม่ได้! เหตุเพลิงไหม้บนเรือสำราญได้คร่าชีวิตคนในตระกูลบราวน์ไปจนหมดสิ้น ทรัพย์สมบัติของพวกเขาถูกขโมยไป พ่อและพี่ชายทั้งสองของเธอกลายเป็นเถ้าถ่าน ส่วนแม่ของเธอ เอเวอลีน โทมัส ก็ถูกเชส บราวน์ ผู้เป็นลุงจับตัวไปเพื่อใช้เป็นเครื่องต่อรองกับเธอ โซเฟียกลายเป็นผู้หลบหนี เป็นเพียงเงาของตัวตนในอดีต

ทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของเชส!

ภายใต้การบริหารที่ผิดพลาดของเชส บราวน์กรุ๊ปกำลังจมอยู่ในหนี้สินและใกล้จะล้มละลายเต็มที ด้วยความสิ้นคิดที่อยากจะสร้างสายสัมพันธ์กับตระกูลมิตเชลล์ผู้มั่งคั่งมหาศาล เชสจึงวางยาโซเฟียแล้วส่งเธอไปให้ฟิลิป มิตเชลล์ ทายาทแห่งตระกูลมิตเชลล์

สิ่งที่ควรจะเป็นแค่ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกลับทำให้เธอตั้งท้องลูกของฟิลิป

โซเฟียนอนอยู่บนพื้น ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดวงตาของเธอลุกโชนไปด้วยความเกลียดชัง

ประตูเปิดออกอีกครั้ง

เอมิลี่ บราวน์ ในชุดสวยจัดเต็ม ก้าวเข้ามาด้วยรองเท้าส้นสูง ใบหน้าของหล่อนบิดเบี้ยวด้วยความรำคาญใจ หล่อนใช้เท้าเตะไปที่ไหล่ของโซเฟีย

"เฮ้ เลิกแกล้งตายได้แล้ว ตระกูลบราวน์เสียเงินไปตั้งเท่าไหร่กับยาบำรุงของแก ถ้าแกตาย เงินทั้งหมดนั่นก็สูญเปล่าสิ"

ความเงียบคือคำตอบเดียวที่เธอได้รับ

คิ้วที่ได้รูปสวยของเอมิลี่ขมวดเข้าหากัน หล่อนคว้ายาบำรุงกำมือหนึ่งจากโต๊ะใกล้ๆ

"วันนี้พ่อกับคนอื่นๆ ไม่อยู่ แกเป็นของฉันคนเดียว เยี่ยมไปเลย!"

หล่อนกระชากผมของโซเฟีย ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย และยัดยาบำรุงพวกนั้นเข้าปากโซเฟียอย่างแรง

"กินเข้าไป! กินเข้าไปสิ อีสารเลว!"

"แค่คืนเดียวกับคุณมิตเชลล์ก็ท้องเลยนะ! ช่างเป็นผู้หญิงร่านจริงๆ!"

"พอแกคลอดเมื่อไหร่ ฉันจะควักมดลูกของแกไปให้หมากิน!"

โซเฟียดิ้นรนสุดกำลัง ร่างกายของเธอขยับหนีไปเล็กน้อย แสงวูบหนึ่งสะท้อนเข้าตาเธอ เธอคว้าเศษแก้วที่เปื้อนเลือดและแหลมคมชิ้นหนึ่งขึ้นมา แล้วเล็งไปที่คอของเอมิลี่ แต่พลาดจุดสำคัญไป ทำได้เพียงแค่กรีดแขนของเอมิลี่เท่านั้น

เอมิลี่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด กุมแผลของตัวเองไว้ ดวงตาจ้องมองโซเฟียเขม็งราวกับเห็นวิญญาณอาฆาต

ในแสงสลัว โซเฟียเห็นสีหน้าของเอมิลี่ได้อย่างชัดเจน ไม่มีแววหวาดกลัวใดๆ บนใบหน้าของโซเฟีย มีเพียงความมุ่งมั่นที่กระหายเลือด

"โซเฟีย! แกมันบ้าไปแล้ว!"

"แกกล้าดียังไงมาทำร้ายฉัน? พ่อแม่ฉันกลับมาเมื่อไหร่ พวกเขาจะทำให้แกต้องทนทุกข์ทรมาน!"

"สิ่งที่พวกเขาต้องการก็มีแค่เด็กในท้องของแกเท่านั้นแหละ คอยดูเถอะ!"

เอมิลี่ส่งสายตาอาฆาตให้โซเฟียแล้วหันหลังจะเดินจากไป แต่โซเฟียไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หล่อน

โซเฟียก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว กดเศษแก้วเปื้อนเลือดเข้ากับลำคอของเอมิลี่

"ขยับสิ แล้วฉันจะส่งแกไปพบยมทูต"

น้ำเสียงของเธอเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง

ความเย็นเยียบของเศษแก้วที่แนบชิดลำคอทำให้เอมิลี่เหงื่อแตกพลั่ก หล่อนมองลงไปยังเศษแก้วในมือโซเฟียอย่างไม่เชื่อสายตา

"ฉัน...ฉันเตือนแกแล้วนะ ถ้าแกทำร้ายฉัน...!"

เศษแก้วกดลึกลงไปอีก จนเกิดเป็นรอยเลือดบางๆ บนลำคอของเอมิลี่

ตอนนี้หล่อนแน่ใจแล้วว่าโซเฟียไม่ได้แค่ขู่

"อย่าฆ่าฉันนะ! ฉันจะไม่ขยับ ฉันจะไม่ขยับ!"

"ฉันจะทำทุกอย่างที่เธอต้องการ แค่อย่าฆ่าฉันเลย!"

ร่างของเอมิลี่สั่นเทา กางเกงของเธอเปียกชื้นไปด้วยความกลัว โซเฟียไม่สนใจสภาพน่าสมเพชของหล่อน

เมื่อเชสไม่อยู่ นี่เป็นโอกาสเดียวที่เธอจะหนี!

"ฉันจำได้ว่าเธอมีรถอยู่แถวนี้ พาฉันไปที่รถ"

เอมิลี่ไม่กล้าขัดขืนและทำตามแต่โดยดี พลางภาวนาให้เชสมาช่วยเธอ

เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต โซเฟียหาเสื้อโค้ตตัวใหญ่มาคลุมตัว เธอจ่อเศษแก้วผ่านเสื้อผ้าของเอมิลี่ กดมันไว้ที่แผ่นหลังของหล่อน

ตราบใดที่เอมิลี่ยังทำอะไรโง่ๆ โซเฟียจะทำให้แน่ใจว่าหล่อนต้องเจ็บปวด

คนรับใช้ส่วนใหญ่อยู่ทางฝั่งตะวันออก ทำให้ฝั่งตะวันตกค่อนข้างว่างเปล่า

"โซเฟีย ฉันแนะนำให้เธอกลับไปนะ ถ้าเธอหนีไปวันนี้ พ่อของฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ เธอจะยิ่งทรมานมากขึ้นไปอีก"

โซเฟียแค่นเสียงเยาะหยันกับคำพูดของหล่อน

"อะไรนะ คิดว่าฉันยังทรมานไม่พออีกหรือไง"

เอมิลี่ไม่ตอบ ดวงตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ เพื่อหาทางหนี

ตระกูลบราวน์กำลังประสบปัญหาทางการเงินอย่างหนัก และเด็กในท้องของโซเฟียคือความหวังเดียวที่จะฟื้นฟูตระกูล หากโซเฟียหนีไปได้ เอมิลี่จะต้องเป็นผู้รับผิดชอบ

แสงแดดหลังจากถูกกักขังมาสองเดือนให้ความรู้สึกเหมือนเป็นความทรงจำอันห่างไกล โซเฟียใช้ชีวิตไม่ต่างจากสัตว์ในห้องใต้ดิน และตอนนี้ แค่เดินเพียงไม่นานก็ทำให้เธอเหนื่อยหอบแล้ว

ไม่! เธอต้องหนีไปให้ได้!

ใกล้จะถึงแล้ว!

ประตูเปิดอยู่!

"โซเฟียบ้าไปแล้ว! เธอกำลังจะหนี! ใครก็ได้ช่วยจับเธอที!"

เอมิลี่ฉวยโอกาสนั้นผลักโซเฟียออกไปแล้ววิ่งหนี เสียงตะโกนของเธอดึงดูดความสนใจได้ในทันที

แววตาของโซเฟียฉายแววตื่นตระหนก แต่เธอกัดฟันวิ่งผ่านประตูออกไปทั้งที่สวมรองเท้าที่ไม่พอดีเท้า

เธอคว้ากุญแจรถ เปิดประตู สตาร์ตเครื่องยนต์ แล้วเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ยอมตายดีกว่าต้องอยู่ที่นี่!

เมื่อเห็นรถหายลับไป เอมิลี่ก็ตื่นตระหนก

"จบสิ้นกัน!"

เธอรีบโทรหาเชส

"คุณพ่อคะ! โซเฟียหนีไปแล้วค่ะ!"

สีหน้าของเชสพลันมืดครึ้มลงทันที

"ระดมคนทั้งหมดแล้วไปลากตัวเธอกลับมา"

เขาวางสาย กำโทรศัพท์ไว้แน่น

เมื่อจับโซเฟียได้ เขาจะทำให้แน่ใจด้วยตัวเองว่าเธอจะไม่มีวันเดินได้อีก

โซเฟียขับรถอย่างบ้าคลั่ง เหลือบมองกระจกหลังเห็นรถสีดำกำลังไล่ตามมา

ด้วยความเร็วขนาดนี้ พวกมันต้องตามเธอทันแน่!

เธอเหลือบมองจีพีเอสแล้วหักเลี้ยวอย่างแรงมุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าที่หรูหราที่สุดในเมือง

โอพูเลนซ์มอลล์เต็มไปด้วยผู้คน

"ขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานฉลองครบรอบสองปีของโอพูเลนซ์มอลล์ ท่านประธานของเรา คุณฟิลิป มิตเชลล์ ก็มาดูแลงานด้วยตัวเองในวันนี้ ขอให้โอพูเลนซ์มอลล์ประสบความสำเร็จยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะ!"

เสียงของพิธีกรได้รับเสียงปรบมือตอบกลับมา

โซเฟียไม่สนใจ เธอขับรถพุ่งทะลุแผงกั้นของห้าง ชนเข้ากับรถที่จอดอยู่ในลานจอดรถ

ถ้าจะสร้างเรื่องแล้ว ก็ต้องเอาให้มันใหญ่โตไปเลย!

เสียงดังสนั่นดึงดูดความสนใจของทุกคน

โซเฟียกระโดดลงจากรถ รีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์ แล้วกดปุ่มชั้นบนสุด ถ้าเธอหนีจากเงื้อมมือของตระกูลบราวน์ได้ เธอก็ยังมีความหวัง!

เธอเดินโซซัดโซเซออกจากลิฟต์ หาห้องเจอห้องหนึ่งแล้วล็อกประตูขังตัวเองอยู่ข้างใน ความเงียบทำให้เธอรู้สึกโล่งใจ

ในที่สุดเธอก็ปลอดภัยแล้วหรือ

โซเฟียทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาคู่หนึ่งที่เย็นชาดุจน้ำแข็ง

"คุณบราวน์"

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"

เป็นเขา!

โซเฟียพยายามจะขยับ แต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำตาม ความทรงจำในคืนอันโหดร้ายนั้นยังคงสดใหม่

ชายในชุดสูทลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามา สายตาของเขาเย็นเยียบขณะมองใบหน้าของเธอ แล้วเลื่อนลงไปที่หน้าท้องของเธอ

"โซเฟีย ฉันประเมินเธอต่ำไปจริงๆ"

ในท้องของเธอเป็นลูกใคร

ทันทีที่เห็นหน้าฟิลิป ความทรงจำในคืนนั้นก็ถาโถมเข้าใส่เธอราวกับคลื่นยักษ์จนหายใจไม่ออก

"ไปให้พ้น! ไปให้พ้นจากฉันนะ!"

"จับตัวเธอไว้! คืนนี้ส่งเธอไปที่ห้องของฟิลิป!"

แขนของโซเฟียถูกจับตรึงไว้ราวกับนกในกรง ร่างกายของเธออ่อนแอและไร้เรี่ยวแรง

ขากรรไกรของเธอถูกง้างออก และสุราฤทธิ์แรงหลายถ้วยถูกกรอกลงลำคอ

"ได้อยู่กับฟิลิปน่ะเป็นเกียรติของแกแล้ว คืนนี้ผ่านไป บราวน์กรุ๊ปต้องได้เงินชดเชยแน่นอน!"

เสียงหัวเราะอย่างผู้มีชัยของคนตระกูลบราวน์ดังก้องอยู่ในหู ภาพตรงหน้าของเธอพร่าเลือนลงทุกขณะ

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอก็เห็นฟิลิปในสภาพเปลือยเปล่า

เขามองลงมาราวกับเธอก็แค่หมาข้างถนนตัวหนึ่ง

โซเฟียยังไม่ทันได้เอ่ยคำใด มือใหญ่ข้างหนึ่งก็บีบเข้าที่ลำคอของเธออย่างแรง

เสื้อผ้าที่หมิ่นเหม่บนไหล่ของเธอถูกฉีกทึ้งจนขาดวิ่น โซเฟียอยากจะกรีดร้องประท้วง แต่กลับทำได้เพียงส่งเสียงครางอู้อี้ในลำคอ

แรงกดทับบนหัวไหล่และความเจ็บปวดจากการถูกทะลวงเข้ามาครอบงำทั่วทั้งร่าง

ความเจ็บปวดและการกระแทกกระทั้นที่ไม่สิ้นสุดทำให้โซเฟียคิดว่าตัวเองกำลังจะตาย

หลังจากคืนนั้นผ่านพ้นไป ธนบัตรหนึ่งปึกก็โปรยลงมาจากอากาศ

"ถือซะว่าคืนนี้เธอขายตัวให้ฉันแล้ว อย่าคิดอะไรไม่เข้าท่า"

"โซเฟีย แกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉันเหรอ"

ความทรงจำหวนกลับมาขณะที่เธอมองขึ้นไปยังฟิลิป

ความอัปยศ ความขยะแขยง และความอับอายถาโถมเข้ามาในใจเธอ

โซเฟียเค้นยิ้ม ริมฝีปากซีดเผือดของเธอยกขึ้น

"ฉันจะจำมหาเศรษฐีนักธุรกิจอย่างฟิลิป มิทเชลล์ไม่ได้ได้ยังไงล่ะคะ"

เธอมองไปรอบๆ รวบรวมเรี่ยวแรงเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นยืน

"คุณมิทเชลล์คะ พอดีฉันเข้ามาในเขตของคุณโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันจะไม่รบกวนการทำงานของคุณ ขอตัวก่อนนะคะ"

เธอหันหลังและดึงประตูแง้มออก แต่แล้วมือใหญ่ข้างหนึ่งก็เอื้อมข้ามไหล่ของเธอไปกดประตูให้ปิดลง

"คุณมิทเชลล์ คุณจะทำอะ..."

มือขวาของฟิลิปบีบเข้าที่ต้นคอของโซเฟียและกระชากเธอกลับมา จนร่างของเธอร่วงลงไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาราวกับตุ๊กตาที่แตกหัก

เมื่อสบเข้ากับดวงตาคมปลาบราวอสรพิษที่แฝงความร้ายกาจของเขา โซเฟียก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ

ใครๆ ในแวดวงสังคมชั้นสูงต่างก็รู้ว่าฟิลิปคือไอ้โรคจิตตัวพ่อ!

ทันใดนั้น ความรู้สึกเย็นเยียบก็แล่นปราดขึ้นมาที่ลำคอ ทำให้หัวใจของโซเฟียหล่นวูบ เธอรู้ดีว่าสิ่งที่แนบอยู่กับลำคอของเธอคือมีด!

"ฟิลิป คุณจะทำอะไร"

โซเฟียพยายามสงบสติอารมณ์ ดวงตาของเธอสอดส่ายหาโอกาสที่จะหลบหนีอยู่ตลอดเวลา

ตระกูลบราวน์ใช้วิธีแบบนั้นเล่นงานเขา เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่!

ดวงตาของฟิลิปเต็มไปด้วยความขบขัน

"คุณบราวน์ ผมแค่อยากรู้ว่า ในท้องของคุณน่ะเป็นลูกใคร"

โซเฟียตัวแข็งทื่อ ความอัปยศอดสูและความละอายใจท่วมท้นอยู่ในอก

"คุณหมายความว่ายังไง คิดว่าฉันมีผู้ชายคนอื่นเหรอ"

มีดเย็นเยียบค่อยๆ เลื่อนลงมาจากลำคอของโซเฟีย วนเวียนอยู่แถวไหปลาร้าของเธอ

คมมีดสะกิดผิวของเธอเป็นครั้งคราว แต่ฟิลิปไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

กระดุมเม็ดบนสุดของเสื้อเชิ้ตสัมผัสกับใบมีดและขาดสะบั้นในทันที เผยให้เห็นช่วงคอเสื้อที่เปิดกว้าง

"ฟิลิป!"

โซเฟียร้องลั่น พยายามจะขัดขืน แต่ฟิลิปเร็วกว่า มือซ้ายของเขารวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้ในอุ้งมืออย่างแน่นหนา

ร่างกายทั้งหมดของเธอตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

ทันใดนั้นเขาก็พลิกมีด ยกมือขึ้นสูง แววตาเปลี่ยนเป็นดุดัน และเล็งมันไปที่หน้าท้องของโซเฟีย

"คุณมิทเชลล์! คุณมิทเชลล์!"

ประตูเปิดออกทันใด และชายชุดดำหลายคนก็กรูกันเข้ามา ชายคนที่ตะโกนยื่นมือเข้ามาขวางระหว่างมีดกับหน้าท้องของโซเฟีย

หากขยับเข้าไปอีกเพียงนิดเดียว ทั้งมือของเขาและท้องของโซเฟียคงถูกแทงทะลุไปแล้ว

“คุณมิตเชลล์! ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ!”

“พวกเราอุตส่าห์ตามหาคุณบราวน์จนเจอ ก็เพื่อเด็กในท้องของเธอนะครับ!”

ชายผู้พูดมีผมสีเงินแซมอยู่ ดูแก่กว่าฟิลิปมาก

โซเฟียหอบหายใจอย่างแรง ยังคงตกใจไม่หาย

ถ้าไม่มีใครเข้ามา ป่านนี้เธอคงกลายเป็นศพไปแล้วใช่ไหม

เขาเป็นคนบ้าจริงๆ!

โซเฟียฉวยโอกาสตอนที่พวกเขากำลังคุยกันเพื่อหนีจากเงื้อมมือของฟิลิป แต่ก็ถูกชายชราขวางไว้ที่ประตู

“คุณบราวน์ครับ คุณยังไปไม่ได้ ผมชื่ออีไล เป็นพ่อบ้านของตระกูลมิตเชลล์ คุณกำลังตั้งครรภ์ทายาทของตระกูลมิตเชลล์ และเราต้องแน่ใจว่าคุณจะคลอดเด็กออกมาอย่างปลอดภัย”

เขาหยุดพูดชั่วครู่ สายตาของเขากวาดมองโซเฟียตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

“จากสภาพร่างกายของคุณในตอนนี้ คุณต้องพักฟื้น ไม่อย่างนั้นมันจะส่งผลต่อสุขภาพของเด็กในท้อง”

มือของโซเฟียที่อยู่ข้างลำตัวค่อยๆ กำแน่นเป็นหมัด เธอคำนวณความเป็นไปได้ที่ฟิลิปจะฆ่าเธอ

สายตาที่สั่นไหวของเธอจับจ้องไปที่ฟิลิป

ฟิลิปเหลือบตามอง หรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วแค่นยิ้ม

“ฉันนึกว่าเธอจะเก่งกว่านี้ซะอีก กลัวตายเหรอ”

“ใครๆ ก็กลัวตายทั้งนั้นแหละ”

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอตายไม่ได้!

“โซเฟีย มีคนอยากให้เธอรอด แต่ฉันอยากให้เด็กในท้องของเธอตาย เราจะทำยังไงกันดีล่ะ”

ความรู้สึกเย็นเยียบแล่นจากปลายเท้าสู่ศีรษะของโซเฟีย คนบ้าคนนี้ต้องทำจริงๆ แน่!

ด้วยสภาพร่างกายของเธอในตอนนี้ การทำแท้งจะทำให้เธอมีปัญหาสุขภาพเรื้อรัง และใครจะรู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะฟื้นตัว

ทุกวันที่เสียไปหมายถึงพวกคนชั่วเหล่านั้นได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไปอีกวัน!

ความเกลียดชังพันผูกอยู่ในหัวใจ โซเฟียทำใจให้แข็งแล้วสบตากับสายตาเย็นชาของเขา

“ฉันทำแท้งเด็กคนนี้ไม่ได้”

คำพูดนั้นทำให้ทุกคนตึงเครียด แม้แต่อีไลก็เหงื่อตก

เขาเพิ่งจะช่วยเธอจากเงื้อมมือของฟิลิปมาได้หมาดๆ และคำพูดนี้อาจไปกระตุ้นโทสะของฟิลิปได้

“ทำแท้งไม่ได้?”

น้ำเสียงของฟิลิปไร้ความรู้สึก สงบนิ่งอย่างน่าขนลุก

ร่างที่เดินเข้ามาใกล้ทำให้โซเฟียรู้สึกเหมือนมีหินก้อนหนักทับอยู่บนอก

เมื่ออีไลก้าวเข้ามาขวาง แสดงว่าต้องมีใครบางคนอยู่เบื้องหลังที่ต้องการปกป้องเด็กคนนี้ โซเฟียกำลังเดิมพัน เดิมพันว่ามีคนสนใจชีวิตของเธอ

อีไลรีบเข้าไปขวางหน้าฟิลิป “คุณฟิลิป มิตเชลล์ คุณลืมที่คุณผู้หญิงเรีย มิตเชลล์ พูดไว้แล้วหรือครับ”

เมื่อถูกเอ่ยถึงเรื่องนี้ แววตาของฟิลิปก็ยิ่งซับซ้อนขึ้น

“แค่ตัวอ่อนที่เพิ่งจะก่อร่าง เธอทำแท้งไม่ได้ ฉันก็จะผ่ามันออกมาเอง”

“โซเฟีย เธอคิดว่าเธอจะรอดเหรอ”

ม่านตาของโซเฟียหดเล็กลง เธอหันหลังจะวิ่ง แต่แขนของเธอก็ถูกคว้าไว้และถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา มือทั้งสองข้างถูกรวบไว้

เธอถูกอุ้มและโยนเข้าไปในรถ ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ฟิลิปก็ไม่ไหวติง

“ฟิลิป คุณบ้าไปแล้วเหรอ!”

“หนวกหูจริง ถ้าไม่อยากให้ฉันผ่าท้องเธอตอนนี้ ก็หุบปากซะ!”

โซเฟียเหงื่อแตกพลั่ก คนบ้าคนนี้ไม่ได้ล้อเล่น

“ฟิลิป บอกมาว่าคุณต้องการอะไร ฉันให้คุณได้ทุกอย่าง ยกเว้นเด็กคนนี้ ถ้าฉันทำแท้งตอนนี้ ฉันต้องตายแน่!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฟิลิปก็แค่นหัวเราะ

“นั่นก็ยิ่งดีสำหรับฉันเลยไม่ใช่เหรอ”

หัวใจของโซเฟียหล่นวูบ ฟิลิปเป็นคนบ้าจริงๆ!

รถแล่นด้วยความเร็วไปยังคฤหาสน์ของตระกูลมิตเชลล์ ที่นั่นมีขบวนรถจอดรออยู่แล้ว

“คุณผู้หญิงครับ พวกเขามาถึงแล้วครับ”