ใยรัก

ณชากัดปากกลั้นความเจ็บปวด เมื่อคนที่อยู่เหนือร่างไม่เบามือกับเธอเลยสักนิด นานแค่ไหนแล้วที่เติมเต็มไม่ได้แวะมาที่นี่ เธอดีใจมากที่รู้ว่าเขาแวะมาหา เพราะเธอมีเรื่องจะคุยกับเขา ปิดเทอมที่จะถึงนี้เธอจะไปทำงานกับเพื่อน ๆ ที่ต่างจังหวัด เธอไม่ได้ปิดบัง และตั้งใจบอกตั้งแต่เมื่อหลายเดือนก่อน แต่เติมเต็มทำตัวหายไปจากชีวิตของเธอ เรื่องนี้จึงยังค้างคา เพื่อนโทรมาตามว่าที่นั่นขาดคน เธอจึงเก็บเรื่องนี้มาคิด ถ้าเขาอนุญาตเธอก็จะไปทันที

เติมเต็มคือผู้มีพระคุณ ถ้าไม่ได้เขาเธอคงมีชีวิตอยู่มาไม่ถึงวันนี้ ตอบแทนบุญคุณเขาด้วยร่างกาย ยังน้อยไปกว่าลมหายใจที่เขาให้เธอ

“คุณเติม...ไม่มีความสุขเหรอคะ” ถามเพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่มาถึงจนถึงตอนนี้เติมเต็มเรียกร้องจนร่างกายเธอล้าไปหมด แต่เขายังไม่เสร็จสม

“ไม่มีอารมณ์!” ตอบเสียงดังฟังชัด พร้อมกับเคาะบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เขาตั้งใจมาหาเธอแท้ ๆ แต่วันนี้ณชาทำเหมือนกับคนที่ไร้วิญญาณ ไม่ตอบโต้หรือตอบสนองอย่างที่มันควรจะเป็น

“ให้หนู...ทำให้ไหมคะ” ถามไม่เต็มเสียงนัก ถึงจะมีอะไรกันมาหลายครั้ง แต่ณชาก็ยังเขินอาย เธอกับเติมเต็มไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบผัวเมีย นาน ๆ เขาจะแวะมาหาสักครั้ง และทุกครั้งก็จบลงที่เตียงนอน เขามาหาความสุข เธอมีหน้าที่สนองความใคร่ให้เขา เสร็จก็แยกย้าย

“ไม่ต้อง!” คำว่าไม่ต้องที่ได้ยินทำให้ณชาชะงักมือที่กำลังจะลูบลงบนแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยสักของเขา รอยสักพวกนี้น่ากลัวก็จริง แต่มันกลับน่าค้นหาเมื่ออยู่บนกล้ามเนื้อที่ตึงแน่นของเขา เธอจะได้สัมผัสมันก็ต่อเมื่อเขาอนุญาตเท่านั้น อยากรู้เหลือเกินว่าผู้หญิงคนไหนจะเป็นคนที่โชคดีได้สัมผัสมัน ‘คุณฉัตร’ ชื่อนี้ลอยเข้ามาในหัว ผู้หญิงคนเดียวที่คุณเติมต้องการคือฉัตรฉาย ผู้หญิงอย่างพวกเธอก็แค่คนที่เขามีไว้เพื่อแก้เหงา

“จะกลับเลยเหรอคะ”

“แล้วจะให้อยู่ทำไม!”

“หนูมีเรื่องจะบอกคุณเติมค่ะ”

“เรื่องอะไร!” เติมเต็มถามเสียงเข้ม หรี่ตามองหน้าคนตรงหน้า รอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ ถ้าณชาบอกว่าท้อง เขาจะฆ่าเธอ

“หนูจะไปทำงานที่ต่างจังหวัดค่ะ” บอกไปแล้วก็โล่งใจ ถึงเธอจะไม่อยู่ในสายตาเขา แต่ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กของเขา บอกให้เขารับรู้ไว้ ส่วนเขาจะรับรู้หรือไม่ก็เรื่อง

ของเขา

“ไปช่วงปิดเทอมเหรอ”

“ค่ะ”

“ไม่เรียนพิเศษแล้วเหรอ” จำได้ว่าช่วงปิดเทอม

ณชาจะขอเขาเรียนพิเศษ เด็กใจแตกเลี้ยงยังไงก็ไม่เชื่อง คงมีที่เกาะใหม่ถึงคิดไปจากเขา

“คือหนู...ไม่อยากเรียนแล้วค่ะ” ณชาอยากบอกให้เขารู้ว่า เงินที่เขาให้มาทุกบาททุกสตางค์ เธอใช้มันอย่างคุ้มค่าที่สุด แต่เรียนพิเศษต้องใช้เงินเยอะ จึงพักเอาไว้ก่อน หลัง ๆ มานี้เติมเต็มก็ไม่ได้ให้เงินเธอเหมือนเดิม จึงไม่พอใช้

“ดูแลตัวเองด้วยนะ ขาดเหลืออะไรก็โทรมา” พูดจบเติมเต็มก็เดินออกไปข้างนอก ในหัวของเขาไม่มีเรื่องของณชาเลยสักนิด ไปไกล ๆ ได้ยิ่งดี จะได้ไม่ต้องคอยระแวง ฉัตรฉายตกลงเป็นแฟนกับเขาแล้ว เขาไม่อยากให้ฉัตรฉายรู้เรื่องที่เขาซุกณชาเอาไว้

“ไปไหนต่อพี่” ลูกน้องที่นั่งรออยู่ที่ระเบียงเอ่ยถาม เมื่อเห็นลูกพี่เดินออกมาจากห้อง

“หาเตี๋ยวแดก!” พูดจบก็เดินนำไปยังรถที่จอดไว้หน้าปากซอย เขาเช่าห้องนี้ให้เธออยู่ จ่ายค่าเช่าเป็นเดือน ไปได้ก็ดีจะได้ไม่เปลืองค่าเช่า

“ไปหาคุณฉัตรอ่ะดิ” ร้านก๋วยเตี๋ยวที่ลูกพี่ชอบไป อยู่ติดกับบ้านของฉัตรฉาย

“อยากเห็นหน้าแฟนก็ไม่บอก” ลูกน้องพากันแซว เติมเต็มไม่พูดอะไร มือหนาตบกระเป๋ากางเกงหามือถือ ก่อนจะต้องถอนหายใจออกมา เมื่อพบกับความว่างเปล่า เขาคงลืมไว้ที่ห้องณชา

เติมเต็มจากไปแล้ว แต่ณชายังนั่งอยู่ที่เดิม แผนของเธอคือเก็บกระเป๋าไปทำงานกับเพื่อน ทุกอย่างกำลังจะจบลงด้วยดี ถ้าเธอไม่ท้อง! สองขีดสีแดงที่ปรากฏบนที่

ตรวจครรภ์ ช่วยยืนยันว่าเธอตั้งท้องจริง ๆ สามเดือนที่เติมเต็มไม่ได้แวะมาหา แล้วเธอท้องได้ยังไง และท้องตั้งแต่เมื่อไร

“ลาก่อนนะคะคุณเติม ขอให้คุณเติมมีชีวิตที่ดี หนูจะไม่ลืมบุญคุณของคุณเติมเลย ขอให้คุณเติมมีครอบครัวที่อบอุ่น ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้ชีวิตใหม่กับหนู หนูรักคุณเติมนะคะ” เป็นครั้งแรกที่ณชายอมรับหัวใจตัวเอง ที่ผ่านมาเธอบอกตัวเองว่า สิ่งที่เกิดระหว่างเธอกับเขา เป็นแค่เรื่องทดแทนบุญคุณ เธอจะเลี้ยงลูกของเขาให้ดีที่สุด เพื่อตอบแทนที่เขาดูแลเธอ

ครืด ครืด

มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นขึ้น ณชาแน่ใจว่าไม่ใช่ของเธอ จึงหยิบแล้ววิ่งออกไปจากห้อง เติมเต็มลืมมือถือเอาไว้ คนที่โทรมาน่าจะมีธุระสำคัญ ไม่แม้แต่จะดูชื่อคนที่โทรเข้ามา หยิบก็มีความผิด เติมเต็มสั่งห้ามเรื่องมือถือเป็นอันดับต้น ๆ เขาจับของเธอได้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์แตะต้องของเขา

“คุณเติมคะ!” ส่งเสียงมาก่อนตัว เพราะกลัวเขาจะขึ้นรถกลับไป โล่งใจเมื่อมาทันเขาที่ปากซอย เติมเต็มกับลูกน้องยังอยู่ตรงนั้น

“คุณเติมลืม...มือถือค่ะ” ส่งมือถือให้เขาโดยไม่ทันสังเกตว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาคือใคร

“คุณฉัตร!” ตัวชาเหมือนถูกแช่แข็ง ไม่สงสัยแล้วว่าทำไมเติมเต็มยังยืนอยู่ที่เดิม

“นอกจากคนนี้ เติมยังมีคนอื่นอีกไหมคะ” ฉัตรฉายถามคนรักด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจน

“ฉัตร เราขอโทษ”

“ตอนนั้น เติมก็ขอโทษเราแบบนี้” ฉัตรฉายพยายามกลั้นน้ำตา บอกตัวเองว่าจะไม่เสียใจ พอมาเห็นกับตาก็อดไม่ได้

“เราเลิกกันเถอะ!” ฉัตรฉายพูดกับคนรัก มองหน้าณชาเพียงนิด แล้วเดินกลับไปที่รถ เธอสงสัยพฤติกรรมของแฟนหนุ่ม จึงแอบตามมา แล้วก็เจอจริง ๆ นอกจากผู้หญิงคนนี้ เขายังมีคนอื่นอีกไหม

“ฉัตรเราขอโทษ!” เติมเต็มตะโกนเรียกคนรัก ก่อนจะวิ่งตามรถเธอออกไป เขารักเธอมาตั้งนาน ไม่ยอมเสียเธอเพราะเรื่องปัญญาอ่อนนี้หรอก เขารักเธอคนเดียวเท่านั้น

“พี่เติม!” ลูกน้องบางส่วนวิ่งตามลูกพี่ไป บางส่วนขับรถตามไป

ณชามองภาพนั้นด้วยความเจ็บปวด เติมเต็มไม่มองหน้า และไม่สนใจมือถือในมือเธอ เขารักฉัตรฉายมากจริง ๆ ฉัตรฉายเป็นคนดี สมควรแล้วที่เติมเต็มจะต้องง้อเธอ

ฉัตรฉายปาดน้ำตาออกจากหน้า ก่อนจะยกมือถือขึ้นมาต่อสาย

“แม่คะ ฉัตรไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” พูดจบก็สะอื้นออกมา เติมเต็มเป็นคนเจ้าชู้ เขาสัญญาแล้วว่าจะเลิกเจ้าชู้ เธอจึงยอมคบด้วย ทำไมเขาถึงไม่รักษาสัญญา

“ฉัตร! เรารักเธอ!”

เติมเต็มตะโกนตามหลัง เมื่อรถของฉัตรฉายวิ่งไปจนลับตา ชายหนุ่มไม่มีทางรู้เลยว่านี่คือครั้งสุดท้าย ที่เขาจะได้เห็นหน้าคนรัก