เจ้าสาวหน้าแดงของมาเฟียอสูร

โซราห์ มาเรีย เอสโปซิโต เชิดคางขึ้น ตั้งจิตอธิษฐานให้พลังอำนาจแห่งพระผู้เป็นเจ้าหลั่งไหลท่วมท้นตัวเธอขณะขับร้องเพลงเดี่ยวระหว่างพิธีมิสซาในช่วงรับศีลมหาสนิท แต่เธอก็ยังวอกแวกเกินไป แม้จะร้องเพลงนี้ได้คล่องแคล่วราวกับละเมอและไม่เคยพลาดแม้โน้ตเดียว เธอกลับรู้สึกผิดในใจที่ไม่สามารถจดจ่ออยู่กับเนื้อร้องอันงดงามซึ่งเป็นบทเพลงสรรเสริญพระเยซูได้อย่างเต็มที่

คุณน้าของเธอ บาทหลวงอิปโปคราเต จันโนเน น้องชายของแม่ เป็นผู้ประกอบพิธี และในขณะนี้ ท่านคือสาเหตุที่ทำให้เธอประหม่า ก่อนหน้านี้ท่านเข้ามาหาเธอ เชิดศีรษะอย่างทะนงตน ชายเสื้อคลุมสะบัดตามท่าทางห้วนๆ ของท่าน และประกาศว่าต้องการพบเธอทันทีหลังพิธีมิสซาเลิก

สมาชิกคณะนักร้องประสานเสียงอีกยี่สิบห้าคนต่างเบิกตากว้างเมื่อสายตาตำหนิติเตียนของท่านจับจ้องลงมาที่เธอ สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือตอบเสียงค่อยว่า "ค่ะ คุณพ่อจันโนเน" ก่อนที่ท่านจะหมุนตัวกลับออกไปจากห้องอย่างวางท่า

บัดนี้ ขณะมองลงมาจากชั้นลอยสูงด้านหลังซึ่งมองเห็นทั่วทั้งโบสถ์ เธอสังเกตเห็นว่าสายตาของท่านเหลือบมองไปยังชายคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่แถวหน้าสุดอยู่เรื่อยๆ เธอไม่เห็นหน้าชายคนนั้น แต่รู้ว่าเขาไม่ใช่คนในเขตวัดของพวกเขา แน่ใจว่าถ้าใช่ เธอคงจำผู้ชายคนนี้ได้จากรูปร่างเพียงอย่างเดียว

ขณะที่เธอก้าวถอยกลับไปยังตำแหน่งในคณะนักร้องประสานเสียง ซิโดเนีย เพื่อนสนิท ก็เอาศอกกระทุ้งแล้วกระซิบถาม "เธอคิดว่าท่านต้องการอะไรเหรอ"

"ฉันไม่รู้หรอกน่า นี่เธอถามรอบที่หกแล้วนะ" เธอถอนหายใจอย่างสั่นๆ

"เธอคิดว่าท่านรู้เรื่องที่เราอยู่ดึกเมื่อคืนวันพฤหัสฯ หรือเปล่า คือเราแค่สวดภาวนากันน่ะ เราล็อกโบสถ์น้อยแล้วใช่ไหม เราไม่ได้ลืมล็อกตอนออกมาใช่ไหม"

"เราล็อกแล้วน่า ซิโดเนีย ท่านไม่โกรธเรื่องที่เราอยู่สวดภาวนาต่อหรอก"

"เธอไปสารภาพบาปอะไรมารึเปล่า"

"เปล่า"

ผู้อำนวยการคณะนักร้องประสานเสียงหันมาตวัดสายตาปรามขณะที่ช่วงรับศีลมหาสนิทใกล้จะสิ้นสุดลง ทั้งสองจึงนิ่งเงียบไป

กว่าโซราห์จะแขวนเสื้อคลุมและรับปากซิโดเนียว่าจะกลับไปเจอที่อพาร์ตเมนต์ เธอก็รู้สึกประหม่ามากขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด เธออ้อยอิ่ง เสนอตัวช่วยจัดห้อง รั้งรออยู่ข้างหลังจนกระทั่งสมาชิกคณะนักร้องคนสุดท้ายออกไป

คุณน้าของเธอไม่เคยเป็นคนอัธยาศัยดีนัก แม้จะเป็นบาทหลวงก็ตาม ในขณะที่บาทหลวงบางท่านอบอุ่น ใจดี เปี่ยมรัก และให้อภัยบาปความผิดในนามของพระเยซู คุณน้าของเธอกลับมักจะพิพากษาลงโทษราวกับส่งไปนรก ไฟ และกำมะถันโดยไม่ลังเล ผิวของเธอเคยสัมผัสกับแส้ของท่านที่ใช้ลงโทษบาปที่แน่นอนว่าเธอกำลังก่อขึ้นในใจ มากกว่าหนึ่งครั้ง

นับตั้งแต่พ่อแม่ของท่านเสียชีวิต อิปโปคราเตก็ประกาศตนเป็นหัวหน้าครอบครัว ซึ่งประกอบด้วยตัวท่านเอง ซิปพอราห์น้องสาวเพียงคนเดียว และโซราห์ ลูกสาวของน้องสาว ซิปพอราห์ใช้เวลาคุกเข่าสวดภาวนามากกว่าโซราห์เสียอีก ซึ่งนั่นก็บอกอะไรได้มากแล้ว แม่ของเธอสำนึกผิดมาตลอดนับตั้งแต่พบว่าตัวเองตั้งท้องตอนอายุสิบหกเพราะคำหวานของเด็กหนุ่มนิสัยไม่ดี พ่อแม่ของแม่ไม่ยอมแม้แต่จะคิดเรื่องยกโซราห์ให้เป็นบุตรบุญธรรม ยืนกรานว่าเด็กทุกคนคือพรจากสวรรค์ และบังคับให้ซิปพอราห์เลี้ยงดูลูกน้อยด้วยตัวเอง จากนั้นท่านทั้งสองก็เสียชีวิตเมื่อโซราห์อายุเพียงสองขวบ ทิ้งให้แม่และลูกอยู่ภายใต้สายตาที่คอยจับจ้องและดูแคลนอยู่เสมอของบาทหลวงอิปโปคราเต

เธอสะดุ้งเพราะความเคลื่อนไหวใกล้ประตู ทั้งที่คิดว่าอยู่คนเดียว และเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ ชายไหล่กว้างที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดในพิธีมิสซาอยู่ในห้องพักของคณะนักร้องประสานเสียง

"สวัสดีค่ะ" เธอพยักหน้าอย่างประหม่า ปกติเธอไม่ค่อยได้อยู่ใกล้ผู้ชายตามลำพัง เธอทำงานในคลินิกทำฟัน ดังนั้นก็มีบ้างที่คนไข้รออยู่ในห้อง แต่ครั้งนี้รู้สึกต่างออกไป เขาเป็นหนึ่งในผู้ชายที่หล่อเหลาที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา ดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ดุจสีบลูเบอร์รี่สุกงอมที่พร้อมจะแตกในปาก จ้องลึกเข้ามาในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเธอ ผมของเขาหนา ดำขลับ และเป็นเงา ถูกเสยเรียบไปด้านหลังพ้นขมับ ไหล่ของเขากว้างพอที่เธอคงวางตัวเองเรียงกันสามคนได้และยังมีที่เหลือ เขาสูงเกินหกฟุต และขณะที่ดวงตาของเธอสำรวจรูปร่างของเขา ก็เห็นว่าสมส่วนและแข็งแรง สายตาของเธอเลื่อนกลับไปที่ใบหน้า สังเกตเห็นจมูกโด่งตรงและริมฝีปากหนา และเธอก็ตกตะลึงราวกับต้องมนตร์เมื่อเขาใช้ลิ้นเลียริมฝีปากล่างซึ่งโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ

"สกูซี" สำเนียงอิตาเลียนเข้มข้นหลุดจากลิ้นที่เปล่งเสียงทุ้มต่ำคล้ายคำราม ดวงตาของเขาฉายแววเยาะหยันเมื่อจับได้ว่าเธอมองร่างกายของเขา

เธอหน้าแดงก่ำ "ให้ฉันช่วยอะไรไหมคะ"

"ทำอะไรอยู่" เขาถามพลางพยักพเยิดไปที่หนังสือในมือเธอ

เธอกลืนน้ำลายอย่างประหม่า "กำลังเก็บหนังสือเพลงสวดเล่มสุดท้ายเข้าที่ค่ะ ผู้อำนวยการมายอร์ก้าขอให้ฉันทำให้เสร็จก่อนกลับบ้าน"

"แล้วบ้านอยู่ที่ไหนล่ะ"

น้ำเสียงที่แฝงความอยากรู้ทำให้เธอชะงักไปครู่หนึ่ง และเธอกระซิบตอบ "เดินจากที่นี่ไปไม่ไกลค่ะ" เธอสูดหายใจแล้วรีบพูด "ให้ดิฉันช่วยอะไรไหมคะ คุณ? ดิฉันต้องไปหาคุณลุง ท่านรออยู่ค่ะ"

"คุณ?" เขาหัวเราะเบาๆ "โอ้ โซราห์ที่น่ารัก นี่คือวิธีที่เธอจะใช้เรียกฉันหรือ"

"เรารู้จักกันเหรอคะ" เธอขมวดคิ้วมองเขา จำเขาไม่ได้เลย ถ้าจะมีอะไรสักอย่าง ดวงตาของเขานี่แหละที่น่าจะจดจำได้ เธอแน่ใจ

"ยังหรอก ที่รัก"

เขาก้าวลึกเข้ามาในห้อง และเธอรู้ว่าตาตัวเองคงเบิกกว้างเหมือนตัวการ์ตูนขณะที่เขามุ่งตรงมาหา และจากท่วงท่าเคลื่อนไหว เธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้ลอยได้หรือเปล่า ดวงตาของเขาจับจ้องเธอเหมือนเหยี่ยวจ้องเหยื่อ เธอถอยจนหลังติดชั้นหนังสือ นิ้วมือกำหนังสือเพลงสวดในมือแน่น และลมหายใจก็หยุดชะงัก เธอหลับตาลงและเอียงศีรษะหนีเมื่อเขาโน้มตัวลงมาเหนือเธอ จมูกของเขาเฉียดไล้ไปตามลำคอด้านข้างราวกับกำลังสูดดมกลิ่น ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดหูขณะที่เขากระซิบ

"ช่างไร้เดียงสาเสียจริง เกือบจะคุ้มค่าพอให้สวดขอบคุณพระเจ้า" เขายืดตัวตรงแล้วใช้มือประคองคางเธอ "แล้วฉันจะมาพบเธอเร็วๆ นี้" ริมฝีปากของเขาประทับจูบจนหน้าผากเธอร้อนผ่าว

โดยไม่พูดอะไรต่อ เขาเดินกลับไปที่ประตู เธอตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวและความรู้สึกตระหนักถึงผู้ชายในแบบที่ไม่เคยประสบพบเจอมาก่อน การที่เขาหายใจรดต้นคออย่างใกล้ชิดสนิทสนมทำให้เธอขนลุกไปทั้งตัว และเธอยังคงรู้สึกถึงสัมผัสริมฝีปากของเขาบนหน้าผาก

"โซราห์" เขาหันกลับมาที่ประตู จ้องเธอเขม็ง คราวนี้ดูน่ากลัว คุกคาม และเธอแทบหยุดหายใจกับสีหน้าเย็นชาของเขา "ทางที่ดีเธอควรรักษาตัวให้บริสุทธิ์จนกว่าจะถึงตอนนั้น ไม่อย่างนั้นได้เห็นดีกันแน่"

พูดจบเขาก็หายลับเข้าไปในโบสถ์ ส่วนเธอก็กำชั้นหนังสือด้านหลังแน่น พลางสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นและทำไมหัวใจถึงเต้นแรงขนาดนี้ ความกลัวเป็นเหตุผลหนึ่งแน่นอน แต่ก็มีอีกอารมณ์หนึ่ง ซึ่งเป็นอารมณ์ที่เธอไม่เคยอนุญาตให้ตัวเองสัมผัสมาก่อน กำลังหยอกเย้าอยู่ในสมอง เธอแทบล้มลงคุกเข่าด้วยความรู้สึกผิดบาป