เล่ห์หวนรัก

ภาพของชายหนุ่มกับหญิงสาวที่กำลังพลอดรักกันอยู่ในรถยนต์คันหรูตรงหน้าเริ่มพร่าเบลอขึ้นทีละนิดเพราะน้ำที่เอ่อรื้นขึ้นกบตา จันทร์เจ้ายืนตัวแข็งอย่างคนทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายทั้งปวดแปลบและอึดอัดราวกับหายใจไม่ออก จุกจนเจ็บไปทั้งใจ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอนนี้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มหยดแล้วหยดเล่า แต่กลับไร้เสียงสะอื้น

ดูเหมือนคนในรถจะเริ่มรู้สึกตัวว่ามีคนยืนมองอยู่ เพราะฝ่ายหญิงทำหน้าตกใจแล้วรีบติดกระดุมเสื้อนิสิตของตนตามเดิม ขณะที่ฝ่ายชายนั้นเพียงหันมามองแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น

ชายหนุ่มหันไปพูดบางอย่างกับคนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ จันทร์เจ้าจำหล่อนได้ ผู้หญิงคนนี้ชื่อสลิลา เรียนปีเดียวกันกับเธอแต่คนละคณะ เธอเรียนบริหารการจัดการ แต่เจ้าหล่อนเรียนเศรษฐศาสตร์ และเป็นดาวคณะที่หนุ่ม ๆ ไม่ว่าจะรุ่นน้องหรือรุ่นพี่ต่างพากันเข้าคิวจีบเพราะอยากสานสัมพันธ์ด้วย

แต่ทั้งที่มีชายหนุ่มมากมายหมายปอง ผู้ชายที่สลิลาเลือกคบหากลับเป็นชินดนัย คนรักของเธอ

ชินดนัยเปิดประตูแล้วก้าวลงมาจากรถ ร่างสูงโปร่งในชุดนิสิตเดินเข้าไปหาจันทร์เจ้าด้วยท่าทีปกติราวกับว่าก่อนหน้านี้คนที่นัวเนียกับผู้หญิงในรถไม่ใช่ตนอย่างไรอย่างนั้น

หญิงสาวเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา ทั้งที่มีคำพูดอัดแน่นอยู่ในอกเป็นร้อยคำ แต่ที่พูดออกมาได้กลับมีแค่คำถามเดียว

"ทำไมพี่ชินทำแบบนี้คะ"

เธอไม่เข้าใจ เมื่อวานเขากับเธอยังมีช่วงเวลาดี ๆ ด้วยกันอยู่เลย คำบอกรักของเขายังก้องอยู่ในหู ท่าทางรักใคร่เอาอกเอาใจนั้นยังทำให้เธอรู้สึกเต็มตื้นมาจนกระทั่งตอนนี้ ก่อนที่มันจะถูกทำลายลงด้วยภาพการพลอดรักอย่างดูดดื่มของคนทั้งคู่

ชินดนัยยกไหล่อย่างไม่ยี่หระกับการกระทำของตน สีหน้าเขาไม่มีความรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย

"ก็อย่างที่จันทร์เห็นนั่นแหละ แค่นี้มองไม่ออกหรือไง" เขาเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นสีหน้าคาดไม่ถึงของเธอ

"ไม่เอาน่าหนูจันทร์ จะร้องไห้ทำไมเนี่ยไร้สาระมากเลย พี่คิดว่าจันทร์รู้แล้วเสียอีกว่าพี่ไม่ได้คบจันทร์คนเดียวสักหน่อย พี่มีสิทธิ์เลือก จันทร์เองก็มีสิทธิ์เหมือนกัน ชีวิตยังอีกยาวไกลนะน้อง จะให้มาคบผู้หญิงแค่คนเดียวมันเป็นไปไม่ได้หรอก"

ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบหัวใจให้ยิ่งเจ็บมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดแสนร้ายกาจจากปากเขา เพราะอ่อนต่อโลกเกินไปใช่หรือไม่ เพราะเชื่อคำหวานที่เป็นดั่งยาพิษของเขาเกินไปใช่หรือเปล่า ถึงได้ถูกเขาเอาหัวใจไปขยี้เล่นด้วยปลายเท้าอย่างนี้จนได้

"แต่สำหรับจันทร์ ถ้าจันทร์รักใคร หรือกำลังคบกับใคร จันทร์ก็จะคบกับเขาแค่คนเดียว จันทร์ไม่มีวันคบซ้อนเด็ดขาด"

ชินดนัยกางแขนออกกว้างแล้วยักไหล่ "นั่นมันก็เรื่องของจันทร์ จันทร์ถนัดอย่างนั้นก็ตามใจ แต่พี่ถนัดแบบนี้"

จันทร์เจ้ามองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา พยายามบังคับไม่ให้น้ำตาไหลออกมาแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไรนัก เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง ไม่อยากมองหน้าผู้หญิงที่ยังคงนั่งรออยู่ในรถเพราะรู้ว่าจะได้รับสายตาและรอยยิ้มเช่นไรจากเจ้าหล่อน

"พี่ชินจะคบกับผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมคะ"

"ใช่ ความจริงต้องพูดว่าพี่กับลิลาคบกันมาได้สักพักแล้วละ ก็อยู่ที่จันทร์นั่นแหละว่าจะรับได้หรือเปล่า แต่ลิลาเขารับได้นะ เขาก็รู้อยู่ว่าพี่คบจันทร์อีกคน"

"จันทร์รับไม่ได้ค่ะ" หญิงสาวพูดออกไปชัดถ้อยชัดคำ ไม่มีคนสติดีที่ไหนหรอกที่จะทนเห็นคนรักของตนคบหาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

"ถ้ารับไม่ได้ก็เลิก ก็แค่นั้น แต่ถ้าจะให้พี่เลิกกับลิลาคงเป็นไปไม่ได้เพราะเขาไม่ได้ผิดอะไร ถ้าจันทร์รักพี่และอยากคบกับพี่ต่อ จันทร์ก็ต้องใจกว้างเหมือนเขาหน่อย จันทร์จะว่ายังไงล่ะ" เขาเปลี่ยนอิริยาบถเป็นยืนกอดอก อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงนิ่ง ๆ และเรียบร้อยอย่างจันทร์เจ้าจะกล้าเลิกกับเขาหรือไม่

จันทร์เจ้าสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อตั้งหลัก ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะพูดวาจาน่ารังเกียจแบบนี้ออกมาได้ ที่ผ่านมาเธอรักคนผิดจริง ๆ หนำซ้ำยังตาบอดอีกด้วย

"จันทร์ขออะไรพี่ชินสักอย่างได้ไหมคะ" เธอพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น แต่ก็บังคับไม่ได้อีกตามเคย

"เอาสิ อยากขออะไรก็ว่ามาเลย หรือจะตกลงแบ่งวันกันกับลิลาก็ได้ พี่ไม่มีปัญหา หรือว่าถ้าอยากได้เงินค่าเสียเวลาสักก้อนพี่ก็ให้ได้นะ จะเอาเท่าไรก็เรียกมา" เขาพูดพลางดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ จากนั้นก็หันไปยักคิ้วให้สลิลาที่นั่งอยู่ในรถ

"จันทร์คงเลิกค่ะเพราะจันทร์รับเรื่องพวกนี้ไม่ได้ จันทร์ขอแค่..."

เพียะ!

"จันทร์ขอแค่นี้ค่ะ"

พูดจบก็หันหลังเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่หันกลับไปมองคนทั้งคู่อีก เธอได้ยินเสียงปิดประตูรถและเสียงหวาน ๆ ของสลิลาที่ถามเขาอย่างร้อนรนว่าเจ็บหรือไม่ เธอรู้แค่ว่าตอนนี้ตนต้องแข็งใจเดินกลับไปที่รถของตัวเองให้เร็วที่สุด

จบลงแล้วรักครั้งแรก และพอกันทีกับ...ผู้ชายคนแรก