Vechtgeest Serie

WAARSCHUWING

Ergens onbekend...

Het is koud, donker...

Wat is dat in godsnaam voor een geur?

De geur van urine, stront, beschimmeld water en bloed. Enorme hoeveelheden bloed, zo veel dat je letterlijk het metalen ijzer in de lucht kunt proeven.

Iedereen zou denken dat dit een nachtmerrie was, en wakker worden in hun warme, zachte bed, met zonlicht dat door het raam piept en vogels die fluiten.

Al die vrolijke onzin!

Dit is mijn realiteit, waar ik ongeveer twintig minuten geleden wakker werd. Een verdomde rat besloot een hap uit mijn vinger te nemen terwijl ik bewusteloos was; dat kleine kreng werd mijn ontbijt, lunch en diner. Bijna geen licht, maar gelukkig heb ik uitzonderlijk nachtzicht. Het enige goede aan een weerwolf zijn op dit moment.

Daarom ben ik in deze rotzooi beland; een of ander verdomd trainingscentrum ergens in God weet waar.

Veertien jaar! Ik ben van gevecht naar gevecht geslingerd; geprikt, geprikkeld, gepord en gemarteld.

Ik herinner me niet veel van mijn vorige leven, mijn ouders, of of ik broers of zussen had. Ik herinner me felrood hete vlammen overal, geluiden van schreeuwende grommen en huilende stemmen.

Eén stem, een man die fluisterde: "Stil, Mei, ze kunnen je niet horen huilen." Hij fluisterde tegen mijn met tranen bevlekte wangen, wiegend heen en weer. Een luide knallende crash, meer stemmen die schreeuwden. Toen werd alles zwart. Totale duisternis.

Ik werd wakker in een grote cel, in de verste hoek geduwd met minstens vijftig andere kinderen. Bloedig, bedekt met roet, kleding gescheurd en aan flarden, rillend omdat het midden in de winter was in de bergen. Ik kon zien dat we in de bergen waren door de dunne, frisse lucht die mijn longen vulde; het kleine zilveren traliegat onthulde met sneeuw bedekte bergtoppen met dichte boombedekking.

Op dat moment herinner ik me dat ik schouderlang ebbenhout haar had; mijn huid was licht gebruind, bedekt met vuil en bloed. Toen begon de training. Een lange, goed gebouwde man, Titan noemden de andere volwassenen hem; hij was onze trainer. Hij besloot wie leefde en wie stierf op basis van je overlevingsvaardigheden.

Wie zou denken dat een vierjarig meisje, verdomme vier, begreep wat het betekende om te overleven? Ik leerde verdomd snel.

Hij richtte zich op mij, gehurkt in die hoek, trok mijn lichaam omhoog aan de wortels van mijn ebbenhout haar, en gooide me in een andere cel die was ontworpen voor gevechten. Mijn tegenstander was een jongen, misschien zes, die meer spieren en lengte had dan ik. Titan schreeuwde tegen ons dat we moesten vechten als we wilden leven. Ik herinner me niet veel, alleen dat ik in een bal was gekruld, terwijl trappen en stoten tegen mijn lichaam sloegen.

De jongen schreeuwde "je bent zwak" trap "zielig" stoot "teef" trap, na de tiende trap in mijn ribben, knapte er iets en werd alles zwart. Ik vond mezelf geketend en gekraag in Titan's trainingscel. Hij nam extreme interesse in mij na het getuige zijn van wat hij een "geweldige slachting" noemde met een sinistere lach.

Titan brak me mentaal en fysiek, zodat alles waar ik om gaf overleven en bloed was. Hoe smeriger, hoe beter de beloning. Ik mocht op een matras slapen, ook al rook het vies, of was het bedekt met vlekken en menselijke lichaamsvloeistoffen. Het was nog steeds beter dan de harde koude, natte vuilgrond van mijn cel.

De straf was in het begin brutaal. Weet je hoe het klinkt als huid wordt verscheurd door een met zilver doordrenkte zweep met haken in de uiteinden gevlochten?

Stel je een hond voor die in een stuk bloedige biefstuk bijt, scheurt, versnippert en het knappen van pezen en vezels. Ja, wat een vreugdevolle behandeling voor het niet creëren van een bloederige bende tijdens een gevecht of het lef hebben om een bevel te negeren.

De eerste keer dat Titan mijn kaak brak was opwindend. Een reusachtige vuist die tegen mijn tienjarige kaak beukt, het luide gekraak en geknap dat door mijn hoofd weerklinkt, oren die ploppen door de pure kracht van het contact.

Ik slaagde erin om bij bewustzijn te blijven om mijn bloed over de muren te zien spatten. Titan stond daar, klap na klap uitdelend, zijn lichaam bedekkend met donkere karmozijnrode stromen en spetters.

Dit is wanneer mijn lichaam stopte met het verwerken van pijn, waardoor ik een bloeddorstige vechter werd. Ik zou verdomd zijn als ik iemand me liet breken. Tenminste had ik iemand om mee te kletsen als ik niet aan het vechten was, of in elkaar werd geslagen.

Max was een wolf-beer hybride met één groen oog en het andere amber goud van kleur. Naast dat hij een egotistische eikel was, kon je wel met hem lachen. Hij was twee jaar ouder, lang voor zijn leeftijd en goed gebouwd. Rond de tijd dat hij achttien zou worden, werd hij weggestuurd.

Titan zei dat hij veel geld voor die jongen had gekregen. Dit was dezelfde tijd dat Titan mij op een andere manier begon op te merken. In het begin was het alleen een beetje wrijven en grijpen, maar toen riep hij me op een avond naar het hoofdhuis. Ik werd gebaad in honing en jasmijnoliën, kreeg een goed passende blauwe zijden jurk met een lage rug die mijn goed getrainde lichaam onthulde.

Toen ontdekte ik hoe mijn lichaam zich had ontwikkeld. Niet langer het slanke meisje, maar zeer rond in de borst en heupen. Titan maakte een opmerking over mijn heupen die perfect waren voor het baren van welpen. Ik begreep niet echt wat hij bedoelde.

Ik bekeek mijn lichaam in de grote spiegel, na jaren eindelijk de kans om mijn spiegelbeeld te zien, alleen kleine reflecties hier en daar. Niets zo duidelijk als dit, staande op mijn hoogste punt van 1.65 meter. Mijn ebbenhouten haar was nu voorbij mijn knieën maar opgestoken in een losse Franse vlecht. Mijn ogen waren grijs-blauw met groene spikkels die opvielen tegen mijn zachte ivoorkleurige huid, versierd met de vele littekens van straf en gevechten.

Niet lettend op mijn omgeving, benaderde Titan me van achteren en liet zijn vinger van de basis van mijn ruggengraat omhoog glijden tot halverwege, voordat ik me omdraaide en zijn gezicht met een harde vuist raakte. Zijn aanraking deed mijn huid branden.

Zijn hoofd schoot opzij, bevroren ter plekke terwijl bloed uit zijn onderlip sijpelde. Hij liet zijn middelvinger over de open snee glijden, trok zijn hand terug om het bloed te zien en likte het af. Langzaam draaide hij zich naar me om met een sinistere glimlach, anders dan de sinistere blik die hij me twaalf jaar eerder gaf. Dit was pure slechtheid, zijn ogen veranderden van normaal kastanjebruin naar zwart en vol lust.

Ik wist dat ik hem kwaad had gemaakt, maar ik had zijn vele straffen doorstaan, ongevoelig voor zijn pijn en kwelling. Ik gaf nooit op, je kunt er zeker van zijn dat ik nu niet zou opgeven. Ik hield zijn dodelijke blik vast, totdat hij terugsloeg met een ijzeren klap op mijn rechterwang. Ik had geen tijd om mezelf te herpakken voordat hij mijn rechterarm hard vastgreep en me op het bed gooide.

Proberend om weer op mijn voeten te komen, maar hij was sneller, mijn armen boven mijn hoofd vastpinnend, zijn knieën hielden mijn benen op hun plaats. Ik wist dat schreeuwen geen zin zou hebben, dus verzamelde ik al het speeksel in mijn mond en spuugde die klootzak in zijn gezicht.

“Fuck you Titan,” siste ik. Wriemelend om mijn ledematen uit zijn greep te krijgen. “Ah, Mei wat ben je fel,” fluisterde hij terug met zijn sinistere glimlach.

Hij drukte zijn lippen op de mijne, weigerend hem toegang te geven. Hij veranderde zijn greep op mijn armen, zodat een hand vrij was om zijn vingers in mijn haar te wikkelen en mijn hoofd hard naar achteren te trekken.

Op het moment dat ik naar adem hapte, gleed zijn naar whisky smakende tong mijn mond in. Hard bijtend, erop gericht om dat stuk eraf te bijten. Hij gromde terwijl hij zich terugtrok, zijn vuist in mijn maag slaand. Toen nog een ijzeren klap die mijn onderlip bloedde.

“Je verdomde teef. Ik zal je een lesje leren,” gromde hij terwijl hij me op mijn buik draaide. Mijn hoofd in het bed drukkend, mijn jurk omhoog schuivend en mijn achterkant blootleggend. Mijn benen schoppend, mijn armen thrashend, alleen om een harde klap op mijn nier te krijgen.

Hij pinte mijn armen boven mijn hoofd, terwijl hij zich achter mij positioneerde. Ik voelde iets hards tegen mijn kont wrijven, wat een koude, misselijkmakende schok door mijn lichaam stuurde. Ik hoorde het scheuren van stof, koude lucht die tegen mijn blote huid stroomde.

Oh, Godin, red me alsjeblieft. Nog steeds registrerend wat er gebeurde, niet opgemerkt dat Titan zijn riem losmaakte om mijn armen vast te binden, zijn groteske mannelijkheid blootleggend.

“Nu zul je leren waarom ze me TITAN noemen,” brulde hij in de lucht.

Hij drong in me binnen terwijl brandende pijn door mijn lichaam schoot, voelend hoe hij door mijn huid scheurde. Een schreeuw ontsnapte uit mijn mond en dat was alles wat hij zou horen, daarna alleen pure witte verblindende pijn. Geen tranen, geen geluiden ontsnapten uit mijn mond om hem enig genoegen te geven van de straf die hij mij oplegde.

Elke zintuig sloot zich af terwijl de duisternis de overhand nam, maar ik was nog steeds wakker. Een verre stem trok mijn aandacht.

Wat de hel?