ชะตาฟ้า ลิขิตสวรรค์

ท่ามกลางดวงดาวที่เจิดจ้าบนท้องนภา จ้าวชิงชิงหญิงสาวผู้เพียบพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตาและทรัพย์สมบัติกลับรู้สึกว่าวันนี้ท้องฟ้าช่างมืดมิดเหลือคณา ราวกับว่าความมืดมิดกำลังจะคืบคลานเข้ามาหาเธอไปตลอดกาล

"ตายรึยังคะที่รัก?"

"ไม่น่าจะรอดแล้ว เรารีบจัดการเถอะ"

จ้าวชิงชิงใช้แรงเฮือกสุดท้ายหันไปมอง หลี่เย่สามีผู้เป็นที่รักของเธอกับหยางมี่เทียนเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในชีวิตที่รวมหัวกันฆ่าเธอ คนทรยศ!!

"ขอโทษนะชิงชิง ผมหวังว่าคุณจะหลับให้สบายไม่ต้องห่วงอะไร ผมจะดูแลทุกอย่างแทนคุณเอง"

"ทะ ทำไม?"

จ้าวชิงชิงใช้แรงที่เหลือเปล่งเสียงที่ดังเพียงน้อยนิดออกไป ทว่าดูเหมือนเธอจะไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน

"ยาที่คุณกินเข้าไปมันค่อยๆ ออกฤทธิ์ช้าๆ ตอนนี้พ่อแม่ของคุณได้หลับใหลไปตลอดกาลแล้วนะ ผมจะฉีดมันเข้าไปให้คุณทรมานน้อยลง คุณจะได้หลับสบายๆ"

จ้าวชิงชิงพยายามส่ายหน้าไปมาช้าๆ เธอไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรง เธอเพิ่งรู้วันนี้ว่าเธอถูกสามีกับเพื่อนสนิทแสนชั่วช้าแอบวางยาเธอและคนในครอบครัวมาโดยตลอด เธอไม่เคยสงสัยเลยว่าอาการแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับเธอกับพ่อแม่ของเธอจะเป็นฝีมือของหลี่เย่กับหยางมี่เทียน

หลี่เย่หยิบกระดาษออกมาหนึ่งใบ เขาจับนิ้วโป้งของจ้าวชิงชิงกดลงกับหมึกและประทับลงไปที่กระดาษ

"เรียบร้อยแล้วที่รัก เท่านี้เราก็รวยมหาศาลแล้ว"

พวกชั่วทั้งสองคน!!! ไม่คิดเลยว่าจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้กับเธอ จ้าวชิงชิงมองหลี่เย่กับหยางมี่เทียนด้วยสายตาโกรธแค้น แต่ที่เจ็บปวดมากกว่านั้นคือเธอไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย

เธอเป็นผู้หญิงเก่ง ฉลาด ชาติตระกูลดี แต่ทำไม? ทำไมโชคชะตาเล่นตลก นำพาให้เธอไปพบเจอคนชั่วทั้งสองคนนี้

หลี่เย่ค่อยๆ ฉีดยาเข้ามาที่แขนของจ้าวชิงชิง ความเจ็บปวดแวบผ่านเข้ามา ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดมิดลงไป

ราชวงศ์ต้าโจว

จวนตระกูลหลิว

"คุณหนู!!! คุณหนูฟื้นแล้วรึเจ้าคะ ฮือออ คุณหนูใหญ่!!!

เสียงเอะอะโวยวายปนเสียงสะอื้นไห้ ทำให้จ้าวชิงชิงที่เพิ่งฟื้นได้สติค่อยๆ ลืมตาขึ้นด้วยความหนักอึ้งที่ศีรษะ

จ้าวชิงชิงมองไปรอบๆ ด้วยความมึนงง

ที่นี่ที่ไหนกัน? ไม่ใช่ที่บ้านเหรอ แล้วหลี่เย่กับหยางมี่เทียนล่ะ?

"ฉันยังไม่ตายเหรอเนี่ย?"

จ้าวชิงชิงจับใบหน้าและลูบตามร่างกายของตนเองก่อนจะต้องตกใจ ทำไมเธอถึงมาแต่งกายด้วยชุดโบราณเช่นนี้

ชุดผ้าไหมปักลายดอกเหมยชมพูอ่อนทั้งชุด ช่างงดงามนัก

เดี๋ยวก่อน!!! นี่ฉันหลงมากองถ่ายหนังจีนโบราณเขวี้ยงดาบฟึ่บฟั่บๆ เหรอ

"คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ดื่มยาก่อนนะเจ้าคะ ท่านตกน้ำไปตอนที่ไปชมสวนดอกเหมยที่จวนตระกูลเจินแล้วหมดสติไป บ่าวเป็นห่วงท่านแทบแย่!"

จ้าวชิงชิงมองไปที่เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ดูแล้วน่าจะอายุราวสิบห้าปีด้วยความสงสัย เธอจึงเผยรอยยิ้มออกมาแล้วมองไปที่เด็กคนนั้น

"ที่นี่ที่ไหนเหรอ? แล้วกำลังถ่ายซีรีส์อะไรกัน ใช่เรื่องที่หยางหยางเป็นพระเอกปะ? ฉันชอบเขามากเลยอะ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? เอ๊ะ!!! ว่าแต่ใครเป็นนางเอก ใช่หลิวอี้เฟยรึเปล่า? ไม่ๆๆๆ สิ แล้วใครพาฉันมาที่นี่กันเนี่ย?"

เด็กสาวตรงหน้ามองจ้าวชิงชิงด้วยสายตาไม่เข้าใจ

"คุณหนูพูดเรื่องอันใดเจ้าคะ บ่าวไม่เข้าใจ"

"แหม!! แม่หนูเลิกเล่นละครละตอบพี่สาวมาสิจ๊ะว่าที่นี่ที่ไหน แล้วเอ่อ? หนูเห็นผู้ชายที่หล่อๆ กับหญิงสาวผิวขาวๆ ผ่านมาทางนี้บ้างไหม?"

จ้าวชิงชิงพยายามข่มโทสะเมื่อต้องเอ่ยถึงหลี่เย่กับหยางมี่เทียน หึ! คนชั่ว ถ้าฉันได้เจอหน้าพวกแก ฉันจะจัดการพวกแกให้สาสมเลย

"ว่าไงสาวน้อย?"

"ที่นี่จวนตระกูลหลิวของท่านเสนาบดี หลิวเทียนเฉิงกับฮูหยินลี่หยางเจ้าค่ะ"

เด็กสาวตรงหน้ายังคงตอบคำถามของจ้าวชิงชิงด้วยสายตาใสซื่อ

จ้าวชิงชิงเริ่มรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เธอค่อยๆ ลุกขึ้นพยายามจะก้าวไปที่กระจก แต่รู้สึกว่าร่างกายช่างไม่มีแรงเอาเสียเลย

"คุณหนูจะไปที่ใดเจ้าคะ คุณหนูต้องรักษาตัวนะเจ้าคะ"

"ฉันจะไปที่กระจก!"

จ้าวชิงชิงไม่สนใจเสียงร้องเตือนของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า เธอค่อยๆ เดินโซเซไปหยุดอยู่ที่หน้ากระจก

หญิงสาวที่หน้าตาเหมือนกับเธอ แต่ดูแล้วอายุน้อยกว่าเธอไปถึงครึ่งหนึ่ง หญิงสาวในกระจกดูราวอายุสิบหกปี หน้าตาอ่อนแรง แต่ยังคงความสง่างามเอาไว้

จ้าวชิงชิงกลั้นใจเดินออกไปที่นอกห้อง ทันทีที่ออกไปลมหนาวก็พัดมาปะทะร่างของเธอ ทำให้เหน็บหนาวนัก จ้าวชิงชิงกวาดสายตามองไปโดยรอบ หญิงสาวมากมายบ้างก็กำลังกวาดลาน บ้างก็กำลังเช็ดถู บ้างกำลังยกถ้วยน้ำชาเดินไปตามทาง แต่เมื่อทุกคนเห็นจ้าวชิงชิงก็โค้งกายทำความเคารพ

"คารวะคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ"

ไม่จริง!!! ที่นี่มันที่ไหนกันแน่ ฉันหลุดมาอยู่ที่ไหน คุณพ่อคุณแม่ล่ะ

ในระหว่างที่จ้าวชิงชิงกำลังอยู่ในอาการตกใจและสับสน ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น

"ลี่เซียน! เจ้าฟื้นแล้วรึลูกแม่!"

จ้าวชิงชิงหันไปมองตามเสียงก็พบกับหญิงผู้หนึ่งอายุราวสามสิบกว่าปี ใบหน้าสูงวัยดูงดงามคล้ายเธอถึงเจ็ดแปดส่วนวิ่งเข้ามากอดเธอทั้งน้ำตา

"โธ่! ลี่เซียนลูกแม่ แม่คิดว่าเจ้าจะไม่ฟื้นแล้วซะอีก แล้วนี่อะไรกัน ไป๋หลาง! เจ้าปล่อยให้คุณหนูใหญ่ออกมาตากลมหนาวได้อย่างไร!!!"

"ขออภัยเจ้าค่ะฮูหยิน บ่าว เอ่อ คือบ่าวห้ามแล้วแต่คุณหนูไม่ยอมฟังบ่าวเจ้าค่ะ"

"นี่เจ้า"

จ้าวชิงชิงหันมองเด็กสาวที่ชื่อไป๋หลางสลับกับมองหญิงที่แทนตนเองว่าแม่ตรงหน้า

หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะคือ ลี่หยาง ฮูหยินที่ไป๋หลางพูดถึง

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!

จ้าวชิงชิงมองหน้าฮูหยินลี่หยางด้วยความสับสน

"ลี่เซียน เจ้าเป็นอะไรไป? ทำไมมองแม่แบบนี้เล่า"

"ที่นี่ที่ไหน?"

จ้าวชิงชิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ทำให้ฮูหยินลี่หยางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"เจ้าถามอะไร? แม่ไม่เข้าใจ"

"ที่นี่ที่ไหน เอ่อ ฉันหมายถึง รัชสมัยไหน ราชวงศ์อะไร?"

"ราชวงศ์ต้าโจว ฮ่องเต้นามว่าจ้าวชิงเฟย เจ้าถามทำไมหรือ?"

ใบหน้าของจ้าวชิงชิงซีดเผือด เธอหลับตาลงและนึกย้อนเรื่องราว เธอตายจากโลกปัจจุบันย้อนกลับมาสู่อดีตในร่างของตัวเองวัยเด็กที่ชื่อหลิวลี่เซียนงั้นหรือ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

จ้าวชิงชิงไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ทำใจให้ไม่เชื่อไม่ได้ ภาพตรงหน้าทำให้เธอมึนงงสับสนไปหมด

"ไม่จริง!!! ไม่จริง"

"หลิวลี่เซียนเป็นอะไรลูก!!!"

ฮูหยินลี่หยางรีบวิ่งมาประคองร่างที่หมดสติไปของจ้าวชิงชิงด้วยความตกใจ

"เกิดอะไรขึ้นรึเจ้าคะท่านแม่?"

"ลี่ซือ เจ้ารีบไปตามหมอเร็วเข้า แล้วให้คนไปแจ้งท่านพ่อเจ้าด้วยว่าพี่เจ้าฟื้นขึ้นมาแล้วหมดสติไป!!!"

"อะไรนะเจ้าคะ พี่ใหญ่ฟื้นแล้วรึ!!!"

"เจ้าตกใจอันใด รีบไปทำตามที่แม่สั่งเร็วเข้า!!!"