รอยรักพันธะร้าย[นิยายชุดคนใจร้าย]

คอนโดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา

"อา... " ร่างสูงที่ขยับโยกอยู่เหนือร่างเปลือยเปล่า      ปล่อยเสียงครางออกมาอย่างสุขสม เมื่อถูกความเสียวซ่านจากภายในที่อ่อนนุ่มเล่นงาน ตาคู่คมมองดวงหน้าหวานที่ชื้นเหงื่อ นึกขัดใจเมื่อเห็นปากบางขบเข้าหากัน ดวงตากลมโตนั่นอีก      ที่ปิดสนิท เพราะเจ้าของไม่อยากเห็นหน้าเขา

'ปภังกร' ยกยิ้มมุมปากพร้อมกับสับสะโพกเข้าออกถี่ ๆ เมื่ออยากแกล้งคนที่นอนนิ่งเหมือนหุ่น พยายามฝืนตัวเองเพื่อต่อต้านเขา กรามแกร่งขบเข้าหากันจนเป็นสันนูน เมื่อถูกภายในอ่อนนุ่มตอดรัดจนเสียวกระสัน จนต้องผ่อนจังหวะให้ช้าลง โมโหตัวเองตั้งใจจะแกล้งคนที่นอนเกร็งอยู่ใต้ร่างให้รู้สำนึก ที่บังอาจมาท้าทายเขา แต่ตัวเองกลับเป็นฝ่ายทนไม่ไหวเสียเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขานอนกับเธอ แต่เขาก็ยังทรมานและสุขสม เพราะทุกอย่างที่เป็นเธอยังคงเป็นเหมือนเดิม โดยเฉพาะความอ่อนนุ่มภายในช่องทางรัก ที่คับแน่นจนเขาแทบปริแตกเพียงแค่    เข้าไปครึ่งทาง

"ร้องออกมา! ครางออกมา! ผมไม่ชอบนอนกับท่อนไม้!"

ชายหนุ่มออกคำสั่ง สะโพกสอบยังตอกเข้าใส่ แต่เปลี่ยนจังหวะให้ช้าลง เน้นย้ำตรงจุดหลัก ๆ เพื่อแกล้งให้เธอทรมาน

คำสั่งที่ได้ยินไม่ได้มีผลกับเธอเลยสักนิด มือที่กำผ้าปูที่นอนออกแรงบีบจนสั่นเกร็งไปทั้งตัว

'พสิกา' รู้ตัวว่าไม่อาจฝืนตัวเอง และต่อต้านสิ่งที่คน   เหนือร่างสร้างขึ้นมาได้ แต่เธอจะทนให้มากที่สุด เขาจะได้หมดอารมณ์ เบื่อหน่ายในตัวเธอ บทรักที่แสนทรมานนี้จะได้จบลงเสียที ร่างบางกระตุกเกร็งเมื่อเขากระแทกลงมาตรงจุดเดิมซ้ำ ๆ มือบางยังคงกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น ทั้ง ๆ ที่อยากจะใช้มันปัด    มือหนา ที่กำลังวุ่นวายกับจุดที่ไวต่อความรู้สึกของเธอออก

"รู้ไหมว่าเวลาที่คุณทำให้ผมโกรธมาก ๆ คุณจะต้องเจอกับอะไร!"

เสียงแหบห้าวกระซิบชิดใบหูบาง เมื่อเขาเลื่อนใบหน้าขึ้นมาหาเธอ พสิกาไม่มีทางรู้เลยว่ายิ่งเธอเมินเฉยไม่สนใจเขา ยิ่งยั่วให้เขามีอารมณ์ ชายหนุ่มก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงชอบเวลาที่เธอทำท่าทางเฉยชาใส่ อาจเป็นเพราะเขาอยากเอาชนะ จึงสนุกที่ได้แกล้งเธอ

"ก้อย!" เสียงเหี้ยมออกคำสั่งเมื่อเธอยังฝืน ปากร้อน    ปาดเลียใบหูเล็ก ก่อนจะประกบลงบนปากอิ่มที่ส่ายหนี

"ฉันเหนื่อย!" เสียงแหลมเล็กที่เปล่งออกมา พร้อมกับ    มือบางที่ผลักใบหน้าเขา บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่สบอารมณ์ ปภังกรโกรธจัด ตั้งแต่ร่วมรักกันมาเกือบชั่วโมงเขาเพิ่งจะได้ยินเสียงของเธอ

"ก้อย! หันหน้ามามองผมเดี๋ยวนี้"

ชายหนุ่มออกคำสั่งอีกครั้ง เมื่อใบหน้าสวยคอยแต่จะเบี่ยงหนี เธอจะขัดขืนทุกครั้งเวลาที่เขาจะจูบปากเธอ

"รังเกียจผมนักใช่ไหม งั้นก็เตรียมร้องขอชีวิตได้เลย

พสิกา!" สิ้นเสียงคำรามสะโพกสอบก็ตอกอัดลงมาถี่ ๆ มือแกร่งจับยึดเอวบางเมื่อคนใต้ร่างทำท่าจะถอยหนี ปากร้อนปาดไล้เลียวนยอดทับทิมสีหวาน ดูดกลืนอย่างหิวกระหาย ก่อนจะ    กัดลงมาอย่างแรง เพื่อทำโทษเด็กดื้อที่ขัดใจเขา ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อเต้าสวยถูกกัดจนจมเขี้ยว

"คุณดิว ฉันเจ็บนะ!"

มือบางฟาดลงบนบ่าแกร่ง ไม่กล้าผลักใบหน้าเขาออก เพราะฟันคม ๆ ของเขายังงับยอดอกของเธอเอาไว้

"หึ ๆ ๆ” เสียงหัวเราะของเขาทำให้เธอโมโห

"นึกว่าตายด้าน" พูดพร้อมสับสะโพกเข้าออก เมื่อถูกภายในอ่อนนุ่มตอดรัด ชายหนุ่มปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอทำให้เขา   สุขสม ทั้ง ๆ ที่ทำเหมือนถูกบังคับขืนใจ

"คุณดิว!" คำพูดหลุดออกมาจากปากบาง เมื่อเขาเร่งจังหวะจนเธอรับไม่ไหว

"เบาหน่อยได้ไหม" เอ่ยขอร้องทั้งที่ไม่อยากขอ เมื่อเขา   อัดสะโพกลงมาหนัก ๆ ลำรักที่ฝังอยู่ในช่องทางรักอัดกระทุ้งจนจุกไปถึงมดลูก มือบางจับยึดเอวสอบเอาไว้ ขอร้องให้เขาเบามือ

"เสียวก็ร้องออกมาดัง ๆ”

พสิกากัดปาก เสียวก็ส่วนหนึ่ง แต่จุกก็อีกส่วน ตั้งแต่เปลี่ยนจากยาคุมฉุกเฉินมาเป็นยาคุมแผง พักหลัง ๆ ประจำเดือนเธอก็เคลื่อนบ่อย เพราะลืมกินมัน เดือนนี้ก็เช่นกันประจำเดือนเธอขาดมาเกือบอาทิตย์แล้ว

"ฉันเจ็บ!" ร้องบอกเมื่อชายหนุ่มอัดลำรักเข้าออกหนัก ๆ ในจังหวะสุดท้าย ก่อนที่ร่างหนาจะทิ้งตัวลงบนร่างบางเมื่อ  เสร็จสม

"อ๊ากกก!!!" ปภังกรร้องคำราม เมื่อเดินทางไปจนสุดทางสายรุ้ง ร่างสูงทิ้งน้ำหนักลงบนร่างบาง แท่งร้อนที่หลั่งสายธารรักใส่เธอทุกหยาดหยด ยังแค่ค้างอยู่ในช่องทางรักที่              คับแคบ สะโพกสอบกระทุ้งหนัก ๆ อีกสองสามครั้ง เพื่อเน้นย้ำให้เธอรู้ซึ้งถึงบทลงโทษของเขา