บทที่ 288

แพทริเซียรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายในชั่ววินาทีก่อนสติจะดับวูบ เปล่งเสียงกระซิบแผ่วเบาและฝืนเค้น

“ฮันเตอร์...”

เสียงเรียกอันคุ้นเคยนั้นทำให้ฮันเตอร์ตัวแข็งทื่อ หมอกควันที่บดบังดวงตาของเขาค่อยๆ จางหายไปทีละน้อย ขณะที่ความตระหนักรู้เริ่มคืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ

เมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เขาก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ