วิมานทมิฬ

The Presidential คือไนต์คลับหรูหราที่มีชื่อเสียงและมีสาขามากที่สุดในโลก และ ณ ใจกลางเมืองพัทยาแห่งนี้ก็คืออีกสาขาหนึ่งกำลังได้รับความนิยมจากนักท่องราตรีที่นิยมความมีระดับแต่ในขณะเดียวกันก็อยากได้บรรยากาศที่อบอุ่นและเป็นกันเองอย่างล้นหลาม ซึ่ง The Presidential สามารถตอบโจทย์นี้ได้ขาดกระจุยเลยทีเดียว

แต่สถานที่แห่งนี้มีไว้เฉพาะนักเที่ยวที่กระเป๋าสตางค์หนักๆ เท่านั้นแหละ เพราะไม่ว่าจะเป็นเครื่องดื่มหรือแม้แต่อาหารต่างๆ แสนจะแพงระยับจนคนจนๆ ทำได้แต่ยืนดมกลิ่นของมันเท่านั้น และด้วยสนนราคาที่แพงหาตัวจับยากเช่นนี้ทำให้ภายใน The Presidential มีแต่เศรษฐีและมหาเศรษฐีเท่านั้นที่สามารถเหยียบย่างเข้าไปได้

และก็ด้วยเหตุผลนี้เองทำให้ สโรสินี พิพัฒนชัย สาวน้อยวัยเพียงแค่สิบเก้าปีกระเสือกกระสนยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เข้ามาทำงานภายในที่แห่งนี้ ที่ที่หล่อนคิดว่ามันจะสามารถทำให้ตัวเองพร้อมทั้งครอบครัวที่กำลังยากแค้นแสนสาหัสสามารถมีความสุขขึ้นมาได้บ้าง

หญิงสาวก้มลงมองชุดฟอร์มที่ค่อนข้างเปิดเผยเนื้อตัวของตนเองด้วยสายตาไม่พอใจนัก เสื้อยืดสีขาวรัดรูปกับกระโปรงสีดำสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเกือบสองคืบ ต้นขาอวบขาวเนียนไม่มีทางเป็นความลับต่อสายตาของแขกนักเที่ยวได้เลย แต่ก็โชคดีหน่อยที่แสงไฟในไนต์คลับค่อนข้างจะสลัว ทำให้หล่อนไม่อับอายมากนัก

แต่ถึงแม้จะไม่อยากทำงานในอโคจรแบบนี้มากแค่ไหน แต่หล่อนก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว สองชีวิตที่กำลังรอคอยความหวังจากหล่อน สองชีวิตที่หล่อนไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาทนอดยากและลำบากลำบนได้ หล่อนยอมทำทุกอย่าง ยอมทำทุกทางจริงๆ เพื่อช่วยให้แม่และหลานชายที่พึ่งจะสามขวบเศษมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น หล่อนไม่อยากให้หลานชายต้องเติบโตขึ้นมาในสลัมเหมือนกับที่หล่อนและน้องสาวพบเจอมา เพราะสภาพแวดล้อมที่น่าสะอิดสะเอียนพวกนี้ไม่ใช่หรือที่ทำให้น้องสาวของหล่อนต้องจบชีวิตลงก่อนวัยอันควร

สโรสินีน้ำตาซึมขอบตาเมื่ออดีตเมื่อสามปีก่อนย้อนกลับมาเล่นงานอีกครั้ง สภาพศพที่บอบช้ำของน้องสาวในคลองน้ำใกล้กับสลัมทำให้หล่อนเจ็บร้าวไปทั่วทั้งอก น้องสาวของหล่อนถูกข่มขืนแล้วฆ่าทิ้งทั้งๆ ที่น้องสาวของหล่อนพึ่งจะคลอดลูกชายออกมาได้ไม่ถึงสามเดือนเลยด้วยซ้ำ พวกมันโหดเหี้ยม พวกมันใจร้าย และถึงแม้ว่ามันจะหนีกรรมที่ตัวเองก่อเอาไว้ไม่พ้นเมื่อตำรวจสามารถลากคอพวกมันเขาคุกได้ทั้งหมด แต่หล่อนก็คิดว่ามันยังไม่สาสม พวกมันยังต้องชดใช้มากกว่านี้อีก สโรสินีให้คำสัญญากับตัวเอง

น้ำตาจากที่เคยแค่ซึมเพียงขอบตาตอนนี้ไหลลงมาอาบแก้มและนั่นก็ทำให้หญิงสาวต้องรีบยกมือขึ้นเช็ดอย่างรวดเร็วเพราะเกรงว่าเครื่องสำอางที่แต่งแต้มเอาไว้จะลบเลือน เพราะกฎเหล็กของที่นี่คือพนักงานไม่ว่าจะตำแหน่งอะไรก็ต้องแต่งหน้าทุกคน แล้วก็ต้องยิ้มให้สวยกว่านางงามจักรวาล และที่สำคัญที่สุดห้ามขัดใจลูกค้าอย่างเด็ดขาด คำว่าลูกค้าคือพระเจ้าคือหัวใจของ The Presidential

เคยมีพนักงานหญิงคนหนึ่งเกิดมีปากเสียงกับลูกค้าจอมลามก ทั้งๆ ที่เจ้าหล่อนไม่ได้ผิดเพราะแค่ป้องกันตัวจากการถูกลวนลามเท่านั้น แต่สุดท้ายลูกค้าก็เป็นฝ่ายถูกเสมอเมื่อผู้หญิงคนนั้นถูกไล่ออกไปอย่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย ตอนนั้นหล่อนอยากจะเข้าไปซัดใบหน้าอวบอูมของไอ้ผู้จัดการสาขาเห็นแก่เงินให้เละนัก แต่ภาพความหิวโหยของแม่และหลานชายที่จะเกิดขึ้นทันทีหากหล่อนตกงาน ก็ทำให้หล่อนต้องสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้สุดกำลัง แต่กระนั้นหล่อนก็สาบานเอาไว้ภายในใจว่าหากหล่อนมีโอกาส หากหล่อนรวยเมื่อไหร่หล่อนจะต้องกลับมาจัดการกับไอ้มิสเตอร์จอนนี่ อีแวนส์คนนี้ให้จงได้

“ยายฟ้า... แขกเต็มร้านแล้ว มัวแต่มายืนเหม่ออยู่ได้...”

สโรสินีสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะหันไปตามเสียงเรียกแล้วก็ได้เห็นเพื่อนสนิทยืนทำหน้ายักษ์ใส่

“เรียกซะดังเชียวสวย... หูแตกกันพอดี”

เจ้าของชื่อที่มีชื่อจริงว่า ลัลนา อัครโชติพงศา อายุอานามก็เท่ากับหล่อนนั่นแหละห่างจากกันไม่กี่เดือนหรอก แต่ความสวยนั้นคงต้องยกให้ลัลนาไปเพราะหล่อนดันมีชื่อเล่นว่าสวยนี่ แต่เจ้าหล่อนก็สวยสมชื่อปากคอคิ้วคางเหมาะเจาะได้รูปถ้าได้เล่นละครญาญ่าก็ญาญ่าเถอะมีต้องชิดซ้ายแน่ๆ แต่ไหงแม่คุณถึงชอบแต่งตัวเป็นทอมบอยนักก็ไม่รู้ จนคนอื่นแอบคิดกันไปไกลว่าหล่อนกับลัลนาเป็นคู่รักทอมดี้กันไปหมดแล้ว

ทั้งที่จริงๆ แล้วลัลนามีผู้ชายที่แอบมองอยู่แล้วต่างหาก ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่คนไกลที่ไหนเลยนอกจากหนุ่มอังกฤษตาสวยอย่าง แมทธิว บราวน์ เพื่อนสนิทของ อเล็กซิโอ เบอร์ลัสโคนิ เจ้าของ The Presidential แห่งนี้นี่เอง อเล็กซิโอ เบอร์ลัสโคนิ ผู้ชายที่เพียงแค่ได้มองเพียงด้านหลังก็ทำให้หัวใจของหล่อนเต้นแรงที่สุดในชีวิต ผู้ชายที่ทำให้หล่อนตัวสั่นและต้องหลบเมื่อเขามองมา...

หล่อนกับลัลนาเคยพูดกันเล่นๆ ว่าพวกหล่อนจะต้องจับผู้ชายหล่อรวยพวกนี้มาเป็นสามีให้จงได้เพื่อที่จะได้ฉุดตัวเองและครอบครัวขึ้นจากความยากจนเสียที แต่มันก็เป็นแค่การพูดกันสนุกๆ เท่านั้นแหละ เพราะในความเป็นจริงแล้วการที่คิดจะกระทำด้วยประโยชน์ส่วนตัวแบบนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องและควรจะทำเป็นอย่างยิ่ง

แต่... ในชีวิตของคนที่ต้องปากกัดตีนถีบแบบพวกหล่อน ทางเลือกเพื่อความอยู่รอดมันมีอยู่น้อยนิดนัก หากวันใดมันเข้าตาจนจริงๆ พวกหล่อนก็คงไม่มีทางเลือกใดอีก นอกจากทำในสิ่งที่รู้อยู่เต็มอกว่าผิดลงไป แม้ว่าใจจริงแล้วจะไม่อยากทำมันเลยก็ตาม

“ถ้าไม่ดัง เธอจะได้ยินหรือฟ้า...”