De Afstammeling van de Maan

Zelena.

Ik hief mijn hoofd een beetje op toen de koele bries langs mijn nek streek. Mijn lange, ravenzwarte haar golfde zachtjes mee met de wind. Het was een prachtige ochtend, de lucht was nog fris en er was geen wolkje aan de hemel. De zon voelde warm op mijn gezicht terwijl ze door de bomen probeerde te schijnen. Er is iets aan alleen buiten zijn dat ik altijd al heerlijk heb gevonden. De meeste mensen hier zijn bang voor het bos en komen er niet in de buurt, maar ik daarentegen, ik hou van het bos. Het geluid van de wind in de bomen, de frisse lucht op mijn huid en de vage geur van zout water. Het geeft me een gevoel van, ik weet het niet, vrijheid, denk ik. Ik geniet van de tijd die ik buiten kan doorbrengen, hoe kort die ook is.

Ik woon in een klein vissersdorpje in het verre noorden van Cape Breton Island, Nova Scotia, met een bevolking van ongeveer tweeduizend mensen. De inwoners van het dorp zijn verspreid over ongeveer twintig kilometer langs de kust, met de zee aan de ene kant en dicht bos aan de andere kant. We zijn een beetje geïsoleerd, maar dat is hoe de lokale bevolking het graag heeft. Mensen in dit dorp wonen hier al generaties lang, ze vertrekken nooit, en degenen die het geluk hebben om weg te komen, komen niet terug. Het dorpje heeft alle basisvoorzieningen en mensen kunnen meestal vinden wat ze nodig hebben in een van de weinige kleine winkels. Voor wat ze niet kunnen krijgen, maken ze de reis naar een van de grotere steden, als je ze zo kunt noemen. Niet dat ik er ooit ben geweest, ik heb het eiland nooit verlaten.

Deze korte wandeling door de bomen elke dag op weg naar school, was mijn enige troost in mijn anders zo helse bestaan. Ik nam korte stappen, langzame stappen, alsof ik elke voorbijgaande seconde in de open lucht langer wilde laten duren. Er zijn nog maar een paar weken over van mijn laatste schooljaar en hoewel elke seconde van de afgelopen twaalf jaar een hel op aarde is geweest, huiver ik bij de gedachte aan wat er zal gebeuren als het allemaal voorbij is.

Toen ik bij de zwarte gietijzeren poorten van de school aankwam, verdween mijn kleine gevoel van vrijheid. Ik keek naar de donkere bakstenen muren en kleine ramen en zuchtte, het was een gevangenis. Ik trok mijn capuchon over mijn gezicht, boog mijn hoofd en liep naar de ingang. Ik duwde de zware deur open en blies een zucht van opluchting, tenminste de gang was nog leeg. De meeste andere leerlingen stonden nog op de parkeerplaats, pratend met hun vrienden tot de bel ging. Maar ik niet, ik ga liever meteen naar mijn kluisje, stop mijn tas erin en wacht bij de deur van mijn eerste les. Als ik er ben voordat de gangen volstromen, kan ik meestal het grootste deel van het ochtendmisbruik vermijden. Terwijl ik de kinderen door de gangen zag marcheren, liet ik mijn gedachten vaak een beetje afdwalen, hoe het zou zijn om vrienden te hebben om mee te staan en te kletsen. Het zou waarschijnlijk fijn zijn om tenminste één vriend te hebben in deze rotzooi.

Ik bleef vanmorgen bij mijn kluisje hangen, terwijl ik de gebeurtenissen van de afranseling van gisteravond overdacht. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar mijn lichaam. De delen van mijn shirt die aan de rauwe striemen op mijn rug plakten, deden pijn bij elke kleine beweging. De gebroken huid voelde heet en strak onder mijn kleren. De snee op mijn voorhoofd klopte nog steeds, waardoor een hoofdpijn zich verspreidde van mijn haarlijn tot achter mijn oor. Ik deed mijn best om het te bedekken met make-up, maar de foundation brandde toen ik het in de open wond probeerde te wrijven. Dus plakte ik er in plaats daarvan een pleister overheen. De pleister was toch huidskleurig, dus het zou wel goed moeten mengen met mijn gezicht. Mijn donkere, rommelige haar kon over het grootste deel van mijn gezicht vallen en mijn hoodie zou de rest bedekken.

Ik werd me plotseling bewust van het toenemende geluid in de gang achter me. De andere kinderen waren begonnen binnen te komen. Verdomme. Ik sloot snel mijn kluisje, boog mijn hoofd en begon door de gang naar mijn eerste les te lopen. Ik sloeg snel de hoek om en botste met mijn gezicht tegen iets hards. Ik viel achterover in het midden van de gang, liet mijn boeken vallen terwijl ik probeerde mezelf op te vangen. De gang viel stil terwijl ik op mijn pijnlijke rug lag, uitgestrekt op de vloer. Ik kneep mijn ogen dicht, de pijn die uit mijn wonden stroomde was bijna genoeg om me te laten kokhalzen.

"Wat een loser," hoorde ik Demi gniffelen terwijl ze in lachen uitbarstte, de rest van de mensen in de gang deed snel mee. Ik krabbelde op mijn handen en knieën, probeerde mijn spullen bij elkaar te rapen om te kunnen ontsnappen.

Ik reikte naar mijn notitieboekje, maar het lag niet meer op de grond. Terwijl ik ernaar zocht, verstijfde ik. Hij zat gehurkt voor me, zijn knieën zichtbaar door zijn donkere gescheurde jeans. Ik had het gevoel dat ik de warmte van hem kon voelen uitstralen. Hij was nog geen halve meter van me vandaan. Ik kon hem ruiken, zijn zoete zweet rook als de lucht op een hete zomerdag. Ik ademde hem in. Wie is dit?

"Sorry, is dit van jou?" vroeg hij terwijl hij zijn arm uitstak met mijn boek in zijn hand. Zijn stem was rustgevend en fluweelzacht, soepel met een lage grom erin.

Ik rukte mijn boek uit zijn greep en begon op te staan. Ik voelde zijn grote handen mijn schouders grijpen en me omhoog trekken. De schok van zijn aanraking deed me weer op de grond vallen. Ik sloot mijn ogen strak, draaide mijn hoofd in mijn arm en wachtte tot hij me zou slaan. Het gelach in de gang barstte opnieuw los.

"Whoa," hijgde de mysterieuze jongen toen ik voor hem ineenkromp.

"Ze is zo'n verdomde freak," lachte Demi.

De pijn die ik verwachtte kwam nooit, hij sloeg me niet, niemand deed dat. Ik gluurde onder mijn hoodie vandaan terwijl een traan over mijn wang rolde. Hij was een stap achteruit gegaan en hield zijn armen uitgestrekt om de andere kinderen die zich hadden verzameld om me uit te lachen, weg te trekken.

Ik zat daar een moment op de koude vloer en nam deze jongen in me op. Ik had hem nog nooit eerder op school gezien. Zijn donkerbruine laarzen waren ongestrikt en erg versleten, zijn gescheurde jeans zaten strak om zijn heupen. Hij droeg een vervaagd grijs T-shirt met een rode W erop. Het hing losjes over zijn riem maar zat strak om zijn gespierde borst. Hij was lang. Heel lang. Hij stak hoog boven alle andere leerlingen achter hem uit. Ik bekeek zijn armen die nog steeds uitgestrekt naast hem waren. Zijn mouwen omhelsden zijn gespierde biceps. Ik keek naar zijn gezicht, zijn kaak was glad en sterk, zijn roze lippen samengeperst. Zijn donkerblonde haar zat perfect bovenop zijn hoofd, kort aan de zijkanten en lang bovenop. Zijn felblauwe ogen staarden me aan met een angstaanjagende intensiteit. Hij was betoverend, iets van een oude Griekse god. Vlinders barstten in mijn buik los en dansten rond. Ik begon me warm en nerveus te voelen terwijl ik naar dit prachtige wezen keek. Wauw. Hij kantelde zijn hoofd een beetje naar de zijkant en bekeek me. Shit! Hij kon zien dat ik naar hem keek. Ik sprong van de grond en rende weg, me een weg banend door de menigte lachende tieners.

Ik kwam bij mijn Engelse les en haastte me naar mijn stoel in de achterste hoek van de kamer. Ik legde mijn boeken op het bureau en krulde mezelf toen in mijn stoel. Terwijl ik de tranen van mijn wang veegde, fluisterde ik tegen mezelf: 'Ik haat deze plek'. Ik legde mijn hoofd op mijn gevouwen armen en speelde het voorval in de gang opnieuw af. Ik ben nooit geïnteresseerd geweest in vriendjes of daten, maar iets aan deze nieuwe jongen liet mijn maag salto's maken.

"Klas," riep de lerares toen ze de kamer binnenstapte,

"Dit zijn twee van onze nieuwe leerlingen, Cole en Peter."

Ik hief mijn hoofd net genoeg op om de nieuwe kinderen te zien, en ik deinsde een beetje terug. Hemeltje, ze waren ook goden. De eerste, de langere, had donkerbruin haar, een gladde crèmekleurige huid en slanke, getrainde spieren. Zijn donkere ogen staarden in mijn richting vanuit de klas. De tweede was iets korter met donkerrood haar, een gebruinde huid en gloeiende groene ogen, ogen die ook in mijn richting staarden. Ik liet mijn hoofd weer zakken en zuchtte. Waarom zouden deze prachtige exemplaren naar mij kijken? Ik ben gewoon een vieze en gebroken lappenpop.

"Jongens, ga zitten alsjeblieft," kirde de lerares.

De twee jongens liepen naar de achterkant van de klas. Ik voelde de verandering in de sfeer van de kamer, en ik twijfelde er niet aan dat elk paar vrouwelijke ogen hen volgde terwijl ze liepen. De lange ging zitten aan het bureau naast me, de andere zat voor me. De jongen voor me draaide zich om naar mij, zijn hoofd schuin naar beneden om mijn gezicht onder mijn hoodie te zien. Waarschijnlijk wilde hij gewoon de afschuwelijke beest zien dat al die drama in de gang vanmorgen veroorzaakte.

"Hé, ik ben Cole," fluisterde de jongen naast me. Zijn stem had een enigszins kalmerende maar sceptische toon. Hij wees naar het bureau voor me,

"Dat is Peter, maar iedereen noemt hem Smith," zei de jongen, Cole. De jongen die daar zat gaf een scheve grijns en wiebelde met zijn vingers naar me. Op het eerste gezicht ziet hij er tenminste aardig uit, maar ze beginnen meestal allemaal zo.

Ik knikte ongemakkelijk naar hen en liet mijn hoofd weer zakken, terwijl ik mijn ogen zo goed mogelijk op hen gericht hield. Ik hou hier niet van, ik vertrouw deze vriendelijkheid niet. Ze keken elkaar aan en haalden hun schouders op, draaiden hun lichamen naar de voorkant van de klas. Ik voelde mijn paniek opbouwen, wat wilden ze? Waarom praatten ze met mij? Het is gewoon een grap, dat moet wel. Ze zullen net als elke andere klootzak op deze plek zijn en me pesten, net zoals iedereen dat doet. Er is geen reden voor hen om aardig tegen me te zijn, dus het moet een truc zijn.