De Woede van de Alpha-Wolvin

"Heb je ons ontbijt gemaakt?"

Die woorden worden uitgesproken met een waarschuwing, bittere afkeer die meteen mijn gekneusde huid doet tintelen.

"Ja mevrouw," zeg ik zachtjes, terwijl ik mijn blik afwend van de scherpe groene ogen die me aankijken.

"Ga weg," beveelt ze.

Geen tweede keer nodig, ik ren meteen het huis uit, alsof de hel me op de hielen zit. Ik geef niets om een bedankje, het feit dat ik ongedeerd weg kan lopen betekent meer dan een enkel woord dat niets waard is.

De school is net verderop.

Ik trek mijn capuchon over mijn hoofd en wurm me snel door de andere leerlingen heen. De drukte maakt snel ruimte voor me. Wanneer ze de blauwe plekken op mijn huid zien, blauwe plekken die onze Alpha en Luna me zonder schaamte hebben gegeven, draaien ze hun hoofd weg alsof ik onzichtbaar ben.

Het is geen geheim dat de Alpha en Luna van de roedel een hekel aan me hebben, maar de hele roedel kan niets doen, zelfs als ze dat zouden willen. Omdat zij mijn ouders zijn.

Ja, ik ben de dochter van de Alpha en Luna van onze roedel.

Ik weet niet waarom ze zo'n afkeer van me hebben. Er gaan geruchten dat ze verboden waren hun ware partner te vinden en tegen hun wil op jonge leeftijd zijn getrouwd. Jaren gingen voorbij, en hun haat jegens dit huwelijk werd verdraaid en enigszins omgezet in de haat tegen het symbool van dit huwelijk, namelijk hun kind, ik.

Dat is mijn gok gebaseerd op wat ik van de roedel heb gehoord, of misschien haten ze me gewoon zonder complexe redenen.

"Kali! Wacht even!" roept een bekende stem.

Ik stop een paar momenten om hem de kans te geven bij te komen. Zoals altijd slaat hij zijn arm over mijn schouders. Hij torent vijf of zes inch boven me uit, en hoewel ik technisch gezien langer ben dan gemiddeld, zegt hij nog steeds dat ik klein ben.

"Jackson."

Ik begroet hem met een kleine glimlach, iets ontspannend onder het gewicht van zijn vriendelijke warmte.

Mijn jeugdvriend is de enige persoon in de roedel die bereid is met me te praten.

Jackson's bruine ogen zijn vriendelijk en zachtaardig terwijl hij naar me kijkt terwijl we lopen. "Geen nieuwe plekken."

Ik kijk snel weg voordat ik mijn glimlach niet kan onderdrukken, Jackson zucht zachtjes. Hij haat het dat onze leiders me blijven mishandelen, maar er is niets dat hij kan doen of zeggen om me te helpen. Als hij de Alpha uitdaagt, zal hij Jackson een paar weken in de cellen gooien om hem een lesje te leren. Een jonge wolf nauwelijks volwassen is geen partij voor de Alpha.

Daarom vraag ik hem nooit om hulp of vertel ik hem over wat ik thuis doormaak. Ik heb geleerd mijn ware gevoelens te verbergen en diep in mijn hart te begraven als kind.

"Hoe ging het met Cici?" verander ik van onderwerp terwijl we het schoolgebouw binnenlopen.

"Dat deed het niet, ze wil wachten op haar maatje." Jackson zucht.

"Je probeerde met haar naar bed te gaan op de eerste date?" vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen, verbaasd dat hij zo'n gedurfde zet zou proberen.

"Niet precies, ik kuste haar toen ik haar thuis afzette. Ze raakte in paniek, aannemend dat het meer betekende dan een afscheidskus." zegt Jackson met een kleine schouderophaal.

"Het is volgende week je verjaardag, ben je niet enthousiast om je maatje te vinden?" zeg ik met een glimlach, nieuwsgierig naar hem opkijkend.

Jackson snuift. "Maatjes veranderen ons in monsters, ik sla over."

Ik betwijfelde zijn woorden niet, ook al geloofde ik ze niet helemaal. Weerwolven worden dominanter zodra we een maatje hebben. Mannen veranderen veel meer, hun dierlijke kant overweldigt hun menselijke emoties als het om hun maatje gaat. Ze worden fel beschermend en extreem opgewonden, maar er is een zekere zachtheid die ze alleen aan ons maatje tonen. Een vriendelijkheid, een liefde die niemand anders ooit zal zien of hebben.

"Ik zie je bij de lunch," zeg ik, me losmakend van Jackson en een kleine zwaai gevend terwijl ik naar de achterkant van de school loop. Jackson zit in het basketbalteam, terwijl ik de voorkeur geef aan atletiek, het is vredig en er is veel minder conflict.

Na me te hebben omgekleed in de kleedkamer, ga ik naar het veld en begin te stretchen, negerend de lichte kloppingen van de afranseling van gisteren die mijn lichaam van mijn ribben naar beneden bedekt. Wanneer ik me los en iets meer ontspannen voel, begin ik te joggen.

Er zijn maar vier andere wolven die aan atletiek doen. Het is ongebruikelijk voor een wolf om niet van uitdagingen in kracht en snelheid te houden, daarom kiest de rest van de school voor agressievere sporten.

Terwijl ik ren, dwaal ik af naar mijn eigen gelukzalige wereld, zwetend van mijn pijn en woede, de gedachte aan de realiteit achter me latend. Rennen voelt geweldig, complete vrijheid, zelfs al is het maar voor even. Atletiek is genoeg om me fit te houden, zonder mijn wolf naar buiten te brengen. Alpha Kade en Luna Sasha mogen mijn wolf niet, ze kunnen niets aan mij verdragen.

Ik ga de schooldag door zoals ik elke andere zou doen, haastig ga ik direct naar huis van atletiek zonder te douchen of me om te kleden.

Zodra ik het huis binnenkom, haast ik me naar mijn kamer en gooi mijn tas op mijn bed. Ondanks dat ik zweterig ben en dringend een douche nodig heb, weet ik dat ik geen tijd heb. Dus ga ik weer naar beneden, om te beginnen met koken.

Terwijl ik mijn handen schrob, zoek ik door de keuken en leg de ingrediënten opzij. De afgelopen tien jaar kook ik, gedwongen om urenlang aan het fornuis te staan, geslagen als het niet perfect was. Ik ben praktisch een persoonlijke chef voor mijn familie.

Aangezien ik gisteravond 'gevraagd' werd om klassieke Italiaanse lasagne te bereiden voor vanavond, vermoed ik dat mijn ouders gasten verwachten. Niet iemand die ze willen imponeren, natuurlijk, het fijne servies werd niet gevraagd.

Het duurt bijna veertig minuten om het eten voor te bereiden voordat het hele kookproces begint. Aangezien ik ongeveer drie uur heb voordat mijn ouders thuiskomen, wil ik geen seconde verspillen. Mijn gedachten vervagen terwijl ik kook, ingrediënten en smaken toevoeg zonder een recept te raadplegen. Toch duurde het nog steeds twee uur voordat ik de schotel eindelijk in de oven schoof.

Na het instellen van de timer vul ik snel de gootsteen en begin met afwassen. Zelfs als mijn schouders pijn doen en mijn handen pijnlijk zijn, weet ik dat douchen of even rusten geen optie is. Mijn ouders komen elk moment thuis.

Net als ik begin met het drogen van de pannen, hoor ik de voordeur opengaan. Ik kon niet anders dan meteen verstijven, mijn ogen neerslaan terwijl ik doorging met mijn taak.

Drogen en de pannen opbergen.

De stem van mijn ouders wordt luider terwijl ze de keuken binnenkomen, willen controleren of ik aan het koken ben wat ze hebben gevraagd. Hun scherpe groene ogen beginnen de aanrechten te scannen en richten zich dan op de met zeep bedekte pannen die op het afdruiprek rusten.

"Dit huis stinkt naar zweet. Douche voordat je vanavond in de buurt van onze gast probeert te komen." Moeder kijkt boos, haar neus in afschuw optrekkend.

"Ja, Luna." Ik knik zwakjes, terwijl ik haastig de pannen droog.

De ogen van mijn vader blijven even op mij rusten. Ik kon de intensiteit van hun blikken door mijn huid voelen branden. Mijn handpalmen zweten een beetje, nerveus totdat ik hen de gang hoor oplopen.

Hoe lang moet ik dit nog doorstaan?

Als ik de pannen heb afgedroogd en opgeborgen, ga ik snel douchen. Met slechts vijftien minuten te besteden, haast ik me om het vieze zweet van elke centimeter van mijn huid te schrobben. Wetende dat ik geen tijd heb om mijn haar te föhnen, droog ik het met een handdoek en trek een strakke spijkerbroek aan met een aansluitende hoodie en enkellaarzen.

Haastig weer naar beneden, gooi ik mijn haar in een rommelige knot, pak de ovenwanten, haal de lasagne uit de oven en laat het tien minuten rusten. Dan zet ik de oven uit, snij wat verse salade en bijgerechten, en plaats het in Luna Sasha's casual servies. Uiteindelijk draag ik ze door naar de eetkamer en begin de tafel te dekken.

Tegen de tijd dat ik de borden met eten op tafel zet, zitten mijn ouders op hun gebruikelijke plaatsen, samen met mijn enige broer, Sebastian. Hij is een jaar jonger dan ik en wordt veel beter behandeld dan ik ooit ben. Ik weet niet waarom, waarschijnlijk omdat ik als eerstgeboren kind alle schuld op mij heb genomen.

"Het werd tijd." Moeder schonk me haar beroemde blik, een waar de meeste mensen van zouden beven.

"Mijn excuses, Luna," zeg ik zachtjes, terwijl ik hun borden voor hen neerzet, inclusief die van de vreemde man waar ik niet eens naar durf te kijken.

Weer een zakelijke bijeenkomst, vermoed ik, mijn ouders haten het als ik in de buurt van de gasten ben.

"Eet met ons mee." Sebastian glimlacht een beetje terwijl hij naar de stoel aan zijn linkerzijde gebaart.

Mijn stappen bevriezen een kort moment, mijn ogen flitsen naar mijn ouders. Ik zie de waarschuwing in hun ogen, die me vertellen niet toe te geven.

"Ik heb al gegeten, maar bedankt."

Zonder op een reactie te wachten, ren ik zo snel als ik kan naar de keuken.

Ik leg het kleine stukje overgebleven lasagne op een bord en ga zitten om alleen te eten, terwijl ik luister naar het geluid van geklets en gelach dat uit de eetkamer weerklinkt. Ik ben al lang geleden gestopt met proberen erbij te horen, ik weet dat ik nooit welkom zal zijn aan de tafel.

Als ik klaar ben met eten, begin ik de pannen van het avondeten af te drogen. Plotseling vult een vreemde geur de lucht.

Een vreemdeling.

"Kan ik u helpen, meneer?" vraag ik zachtjes, mijn handpalmen zweten terwijl ik opkijk naar de grote man.

Zijn littekens en tatoeages maken me meteen wantrouwig, en het feit dat hij zo groot is helpt niet. Een wolf, zeker, maar niet een met Alfa-bloed, hij is hoogstwaarschijnlijk een boodschapper. Dat klopt, mijn ouders hoeven geen indruk te maken op een boodschapper, iedereen die geen Alfa-status heeft, is volgens hun sociale normen ondergeschikt.

"Wie is de eerstgeborene van Alfa Slovak's lijn?" De dreigende stem van de man doet me een beetje schrikken, zo erg dat ik zonder na te denken antwoord.

"Katalayha, Katalayha Slovak." Ik fluister mijn naam.

"Een vrouw?"

"Ja," bevestig ik met een kleine knik.

"Ga door met je taken." De man gromt en verlaat snel de keuken.

Hoewel ik zijn gedrag en vraag een beetje onbeleefd vind, ga ik snel weer aan het werk. Hij gaat ervan uit dat ik een dienstmeisje ben, een beetje beledigend, maar ik ben het inmiddels gewend. Ik weet wel beter dan een andere wolf te corrigeren.

Na het opruimen van de keuken ga ik naar boven naar mijn kamer en haal mijn studieboeken en papieren tevoorschijn. De volgende maand zal mijn laatste jaar op school zijn, als de Ouden vinden dat ik geschikt ben om af te studeren. Ze moeten ervoor zorgen dat we onze wolven onder controle hebben voordat we de mensenwereld in gaan.

Ik studeer een tijdje, trek dan een pyjama aan en kruip in bed. Ik val in slaap, wetende dat ik vroeg op moet staan om het ontbijt voor te bereiden.