Dood, Daten en Andere Dilemma's

Dus hier is het ding, ik ben een heks. Niet dat je dat zou raden door naar me te kijken. Misschien komt het door mijn pastelroze haar, zorgvuldig gebleekt, geverfd en elke avond in rollers gezet voor de perfecte veerkracht. Of misschien komt het omdat ik nooit zonder mijn telefoon, tablet of laptop ben. Of wellicht door de felle, kleurrijke outfits en onpraktische schoenen die de “oude coven vibes” verpesten. Hoe dan ook, niemand zou naar me kijken en denken dat ik een heks ben. De rest van mijn familie? Die zijn iets meer... voorspelbaar. Denk aan lange, neutrale jurken, geen make-up en haar dat nog nooit een salon van binnen heeft gezien. ‘De natuur omarmen’ noemen ze dat. Ondertussen zie ik make-up als kunst en mijn gezicht als het doek. Maar goed, ieder zijn ding. Begrijp me niet verkeerd—ik heb mijn wortels niet helemaal verlaten. Ik kan nog steeds magie doen wanneer ik er zin in heb. Vooral elementaire magie ligt me wel. En ja, ik draag nog steeds natuurlijke stoffen zoals mijn ouders me hebben geleerd, maar die van mij zijn eigenlijk mooi. Het grootste verschil is dat ik hun “één met de natuur” esthetiek en overdreven traditionele kijk niet aanhang. Zodra ik achttien werd, liet ik de rituelen achter me, schreef me in voor een online universiteit en studeerde 's nachts. Op mijn drieëntwintigste was ik afgestudeerd als beste van mijn klas en had ik een baan bij een groot advocatenkantoor. Diezelfde week ben ik verhuisd. Mijn ouders waren geschokt. Blijkbaar paste ‘corporate IT’ niet in hun grootse plannen van mij die neerkwamen op trouwen met een aardige, natuurminnende tovenaar en magische baby’s krijgen.

Vijf jaar later. Ik ben nu achtentwintig, werk in IT-ondersteuning en leef mijn beste leven. Nou ja, grotendeels. Ik heb mijn eigen kantoor in de kelder van het bedrijf. Het is gevuld met snuisterijen, feeënlichtjes en schattige kleine prullaria waar de HR-afdeling van het bedrijf van zou flauwvallen. Maar aangezien de advocaten boven zelden hier beneden komen, maakt niemand zich druk. Als er iets kapot gaat, sturen ze een stagiair of sturen ze me een e-mail. De stagiairs, zegen hun gestreste zielen, hebben geen tijd of energie om mijn inrichting te bekritiseren zolang ik hun problemen oplos. Vandaag wordt mijn rust verstoord door het zeldzaamste van alle gebeurtenissen, een daadwerkelijke telefoontje. Mijn werktelefoon trilt. Ik zucht. Niemand belt hier tenzij ze in volledige paniek zijn. Ik neem op in mijn meest professionele toon. Het is opgewekt, beleefd en net iets te vrolijk. Waarom? Omdat ik weet dat het mensen die al gefrustreerd zijn irriteert. En eerlijk? Dat is mijn kleine beloning in deze baan waar mensen zelden blij zijn om me te zien.

“Goedemiddag, technische ondersteuning. Met Clare. Hoe kan ik je vandaag uit de brand helpen?”

Stilte. Dan reageert een geïrriteerde mannenstem, druipend van ongeduld.

“Vijfde verdieping. Kantoor 503. Mijn computer doet het niet.” Hij bromt. Ah, een charmeur.

“Heb je geprobeerd hem opnieuw op te starten?” vraag ik zoet, terwijl ik mijn spullen al verzamel. De pauze is zo lang dat ik hem praktisch met zijn ogen hoor rollen door de telefoon.

“Natuurlijk. Kom gewoon hierheen.”

Klik.

Hij hangt op zonder ook maar een bedankje.

“Aangenaam,” mompel ik. Ik pak mijn spullen, plak een glimlach op mijn gezicht en ga naar boven.

Ik loop naar de vijfde verdieping en vind kantoor 503. Ik ben nog niet eerder in dit kantoor geweest, dus natuurlijk ben ik nieuwsgierig om de norse man te ontmoeten die me heeft geroepen. Zijn naamplaatje leest Lukas Hollen. Ik klop zachtjes op de deur.

“Kom binnen,” roept een mannenstem. Met mijn breedste glimlach duw ik de deur open.

“Technische ondersteuning! Ik ben Clare. We hebben elkaar aan de telefoon gesproken?” De man die in dit kantoor werkt is zeer verzorgd. Zijn donkerbruine haar is perfect gekamd en gestyled. Zijn antracietgrijze pak past perfect bij zijn donkerblauwe stropdas. Helaas wordt zijn mooie gezicht verpest door een geïrriteerde frons.

"Denk je echt dat die outfit geschikt is voor jouw rol hier?" vraagt hij eisend. Ik kijk naar mijn kleding. Ik draag een witte blouse in een bubbelgumroze rok gestopt. Ik heb deze geweldige witte laarzen met hakken aan, met kleine kristallen erin genaaid die mijn benen fantastisch laten uitkomen en mijn kleine gestalte compenseren. Mijn roze haar is zoals gewoonlijk perfect gekruld en mijn bril heeft vandaag roze monturen om de look compleet te maken. Ik frons.

"Wat is er precies mis met mijn outfit?" vraag ik, terwijl ik een wenkbrauw optrek.

"Het is niet erg professioneel. Je ziet er nauwelijks bekwaam uit," antwoordt Lukas met een minachtende blik. Oh nee, dat heeft hij niet gezegd. Zonder een woord te zeggen, marcheer ik zijn kantoor binnen, loop om zijn bureau heen en stop voor hem. Voordat hij kan protesteren, reik ik uit en woel door zijn zorgvuldig gestylede haar, waardoor het een chaotische warboel wordt.

"Wat in godsnaam?!" roept hij uit. Hij lijkt totaal verbijsterd voor een moment en duwt dan zijn stoel naar achteren om aan mij te ontsnappen.

Ik glimlach zoet. "Je haar is nu een rommel. Zeg me, maakt dat je minder capabel om je werk te doen?" Hij staart me verbluft aan, een hand al bezig om zijn haar te fixen. Uiteindelijk mompelt hij, "Ik denk van niet."

"Precies. Nu," zeg ik opgewekt, "waarom laat je me niet zien wat er mis is met je computer, dan los ik het op. Of, als je dat liever hebt, kun je het zelf uitzoeken." Hij zucht, duidelijk verslagen, en wijst naar het scherm.

Het kost me niet meer dan twee minuten om het probleem op te lossen. Gewoon een driver-update, niks bijzonders. Ik stap terug.

"Alles klaar!" zing ik in een vrolijke toon.

"Echt?" vraagt hij, terwijl hij een wenkbrauw optrekt.

"Ja! Je mag me nu bedanken," zeg ik nadrukkelijk, terwijl ik mijn haar over mijn schouder gooi.

"Dank je," mompelt hij. Dan, tot mijn verbazing, steekt hij abrupt een hand uit. "Ik ben Lukas." Ik pak zijn hand, leg de mijne lichtjes in de zijne.

"Clare," antwoord ik, nog steeds met een opgewekte toon. Intern kook ik echter van woede. Deze kerel heeft geluk dat ik niet vaak magie gebruik, anders had ik de neiging gehad om zijn stomme haar in brand te steken in plaats van het alleen maar in de war te maken. Zijn ogen vernauwen zich. "Dat zou je niet durven."

"Huh?" Ik knipper. Wacht eens even, ik heb dat niet hardop gezegd... of wel? Wacht eens even, zijn naam klonk al bekend... Hij houdt mijn hand nog steeds vast, dus ik ruk hem terug en kijk hem boos aan. "Lukas Hollen. Zoals in de zoon van Marian Hollen?" Hij knikt lichtjes, zijn uitdrukking onleesbaar.

"Jij bent een tovenaar! Mijn moeder klaagt voortdurend over jouw moeder. Jij bent de kerel die gedachten leest!" beschuldig ik.

"Schuldig zoals beschuldigd." antwoordt hij gladjes, er veel te zelfvoldaan uitziend naar mijn zin.

"Houd je nieuwsgierige hoofd uit mijn gedachten, klootzak!" snauw ik, terwijl ik een paar stappen achteruit zet.

Voor een moment lijkt hij verrast. Dan klaart zijn uitdrukking op, alsof hij net iets heeft doorzien.

"Jij bent Clare Mead."

"Ja, dat ben ik," zeg ik, nog steeds boos kijkend.

"Mijn ouders mogen die van jou ook niet," merkt hij op.

"Geen verrassing," kaats ik terug.

"Nu, als er verder niets is, ga ik ervandoor. Beschouw jezelf gelukkig dat ik je niet in brand heb gestoken. En als je nog eens mijn gedachten leest zonder toestemming, heb je minder geluk." Lukas knikt, zijn gezicht irritant kalm.

"Prima."

Ugh. Ik storm zijn kantoor uit, neem de lift recht terug naar mijn kelderheiligdom en begin mijn spullen te pakken. Het is een beetje vroeg om te vertrekken, maar het kan me niet schelen. Als iemand het vraagt, zeg ik gewoon dat ik ziek ben. Eén ding is zeker, ik ben het niet vaak eens met mijn moeder, maar ze heeft gelijk over Lukas Hollen. Hij is absoluut een eikel.