Het Genezen van de Stille Prins (De Saville Serie Boek 3)

"Angelo!! Daar ben je."

De donkerharige prins opende zijn ogen en besefte dat hij in de achtertuin van het huis van zijn geliefde zat.

Hij keek om zich heen, het was precies zoals al die jaren geleden: de muziek, het gelach in het huis, en vooral haar aanwezigheid naast hem.

"Elise," zei hij met een stem die brak.

Ze legde haar hand op zijn wang en kuste zachtjes zijn lippen.

"Ik heb je zo gemist, mijn prinses. Ik-ik weet niet hoe ik dit moet doen. Hoe kan ik verder gaan als ik de kracht niet kan vinden? Ik wil je niet weer verliezen," stamelde hij terwijl hij zijn ogen van haar blik afwendde.

"Weet je dat je altijd mijn Angelo zult zijn? Zoals ik jouw Elise zal zijn," zei de blondine tegen hem.

Hij wist dat dit een droom was, maar hij kon niet weerstaan haar lippen op te eisen. De gevoelens van hun eerste kus kwamen terug toen hij haar op zijn schoot plaatste en haar vasthield. Haar warme adem streek langs zijn nek terwijl ze probeerde haar kalmte te herwinnen.

"Ik hou van je, mijn lieve prins," zei ze oprecht.

Hij stond op het punt te antwoorden toen het alarm afging. Ze sprong snel van hem af en rende naar binnen.

"ELISE NEE. NIET DOEN. BLIJF BIJ ME!" schreeuwde hij haar na.

De scène veranderde om hem heen en alles wat hij zag waren gevallen wolven, de kreten van geliefden die om hun doden rouwden. Een bloedige slagveld.

Het geluid van zijn eigen stem bracht hem naar een scène die hij nooit kan vergeten.

"Word alsjeblieft wakker, schat. Stop met spelen. We moeten samen naar huis, weet je nog. De wereld rondreizen." Een huilende 17-jarige Angelo kwam in zicht terwijl hij Elise's bebloede lichaam vasthield.

Haar hand hield zwakjes de zijne vast terwijl hij haar lippen voor de laatste keer kuste. Zijn kreten waren gevuld met pijn terwijl hij haar dicht tegen zich aandrukte. Toen draaide de 17-jarige prins zich om en keek naar de oudere versie van zichzelf.

"Ik kan haar niet verlaten. Ik kan het niet. Ze heeft ons hier nodig," riep hij uit.

De pijn in zijn groene ogen bracht Angelo op zijn knieën, hij voelde een natte substantie op zijn handen en keek er nieuwsgierig naar, haar bloed - het bloed van zijn geliefde dat zijn handen bevlekte. Hij schreeuwde het uit van pijn en verdriet om haar verlies voordat hij in zijn donkere wolf veranderde en in een razernij verviel.

**

Angelo stond abrupt op uit zijn droom, zijn lichaam bedekt met zweet. Om er zeker van te zijn dat het allemaal een droom was, keek hij naar zijn omgeving en toen naar zijn handen.

"Thuis. Ik ben thuis," mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij probeerde zijn snelle ademhaling onder controle te krijgen.

Het was vroeg in de ochtend, de zon was nog niet opgekomen toen hij naar het balkon van zijn kamer liep.

Gekleed in alleen zijn onderbroek verwelkomde hij de koude lucht die zijn verhitte lichaam streelde, een koel metaal raakte zachtjes zijn borst. Toen hij ernaar keek, kwamen de herinneringen aan zijn dromen tien keer sterker terug.

Zijn wolf Lykos begon te janken. Na het zien van de droom van zijn mens, konden ze beiden dat bloedige verleden niet van zich afschudden, een pijnlijk verleden waarin ze hun geliefde verloren.

'Zin om te rennen?' vroeg Angelo zijn vertrouweling.

'Heel graag,' antwoordde Lykos gretig.

Snel trok hij een korte broek aan en ging door de achtergang naar de dichtbeboste gebieden van het landgoed van zijn familie. Hij stond stil en nam alles in zich op, van het stenen kasteel tot de uitgestrekte terreinen.

Over een paar uur zou hij vertrekken naar New York. Hij slaakte een diepe zucht. Het was moeilijk om zijn familie achter te laten, vooral de nieuwe toevoeging.

Terwijl hij in Lykos veranderde, dacht hij aan zijn twee zussen Rosaline en Eva. Hij wenste dat hij er voor hen kon zijn om hen te helpen zich aan te passen aan de Koninklijke Familie. Een jonge koningin en een koninklijke beta-vrouw zijn is geen makkie, maar hij wist dat ze het aankonden. Ze waren allebei sterk op hun eigen manier.

Zijn moeder was de afgelopen maand erg emotioneel geweest terwijl ze hem hielp bij het kiezen van het perfecte appartement en het inrichten ervan. Het was het minste wat ze kon doen, aangezien haar tweede zoon halverwege het land zou zijn en niet langer een staat verderop. Michael - zijn vader - maakte zich een beetje zorgen over hoe hij nieuwe mensen in zijn leven zou hanteren, maar werd gerustgesteld door zijn oudste zoon Caiden.

Hij rende in zijn wolvengedaante door het bos, langs het meer en naar de trainingsarena in een poging zijn gedachten te verzetten van die droom, maar het lukte niet.

'Je moet haar loslaten,' de woorden van zijn broer echoden in zijn hoofd terwijl hij nog een rondje over het zandpad rende.

Maar hoe? Dacht hij bij zichzelf. Hij was bang om te gaan, maar wist dat hij moest. Het was al te lang. Als hij wilde wat zijn oudere broers hadden, moest hij zichzelf openstellen.

'We hebben nooit de kans gehad om dat met haar te beleven. Ze werd van ons weggenomen, maar hoe kunnen we van een ander houden? Hoe kunnen we er zo zeker van zijn dat hetzelfde niet nog een keer gebeurt?' Lykos snauwde boos.

Angelo vertraagde zijn tempo en besloot te gaan wandelen. Voor hem had zijn wolf gelijk, maar ze konden andere dingen in hun leven doen en het idee van een partner vergeten. Zichzelf beschermen tegen meer pijn.

'Hoe zou het zijn als we het rustig aan doen,' stelde hij zijn wolf voor. Lykos snoof, maar stemde uiteindelijk in.

Angelo lachte hardop om de actie van zijn wolf en liep terug naar zijn kamer om zijn persoonlijke spullen in te pakken.

**

Hij gooide zijn tas in de hoek van de ontbijtkamer en begroette zijn ouders en broers en zussen voordat hij ging zitten om te eten.

Ze waren gewend aan zijn verwelkomende glimlach en korte knuffels. De familie keek hem weemoedig aan, denkend dat dit de laatste keer zou zijn dat ze hem bij het ontbijt zouden zien voor een lange tijd. Ze aten allemaal in stilte, verloren in hun eigen gedachten.

Angelo keek naar zijn nu lege bord en vervolgens rond de grote ontbijttafel. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zijn ouders in een moment betrapte.

Zijn ooms duwden elkaar speels terwijl oom Mason zijn ogen naar hen rolde. Tante Ariana probeerde haar lachen in te houden om de flauwe grappen van de tweeling, haar glimlach verbergend achter haar koffiemok. Caiden en Micah waren totaal verblind door hun partners terwijl zijn kleine zus Rebecca verwikkeld was in een gesprek met haar partner.

"Ik zal jullie allemaal missen," zei hij, waardoor iedereen zijn aandacht op hem richtte.

Hij hield zijn koele façade op, maar de liefde en warmte waren in zijn ogen te zien. Ze knikten als antwoord, wetend dat hij geen tranenrijks afscheid wilde.

Een warme hand pakte de zijne en bracht deze naar hun lippen.

"Wees voorzichtig en gebruik je woorden. Niet iedereen spreekt 'Angelo'," zei Rosaline.

Hij gaf haar een gekke grijns en kuste haar slaap. Om een of andere vreemde reden hadden ze een unieke band; zij vertelde hem alles wat haar dwarszat, terwijl hij rust vond in haar aanwezigheid wanneer hij in de war was. Ze kende zijn stemmingen en manieren en raakte nooit gefrustreerd wanneer ze met hem praatte.

"Stelen mijn partner, kleine broer? Bewaar die charmante glimlachen voor de meisjes in New York," plaagde Caiden.

Ze lachten allemaal terwijl hij zijn gezicht vertrok van afschuw, maar van binnen hoopte hij echt dat hij op een of twee dates zou gaan.

Na het ontbijt gingen ze naar de helipad waar hun piloot wachtte om hun prins naar de privélandingsbaan te brengen. Onderweg namen de paleishelpers afscheid en wensten hem veel succes op zijn reis - met andere woorden, wees gelukkig.

"Bel me zodra je geland bent," eiste zijn moeder bijna. Hij glimlachte naar haar en memoriseerde haar gezicht en dat van zijn vader.

"Ik ben niet lang weg, mama," zei hij zacht.

Emma en Michael omhelsden hun jongste zoon stevig, hun liefde tonend. Hij voelde zich werkelijk gelukkig om hen te hebben, dacht hij, voordat hij uit hun omhelzing stapte en de helikopter instapte. Hij keek naar hen van bovenaf en beloofde de man te worden die ze van hem verwachtten.

New York

Snel lopend vanaf haar nachtdienst in een van de chicste restaurants, vervloekte Amelia zichzelf voor haar goedhartigheid.

Ze haatte het om zo laat naar huis te gaan. Het maakte haar te nerveus, bang dat haar nachtmerries weer tot leven zouden komen. Ze moest gewoon invallen voor haar vriendin Leah. Als Leah niet zo ziek was geweest dat ze nauwelijks kon staan, had ze resoluut nee gezegd.

Een plotseling geluid achter haar zorgde ervoor dat ze bijna rende het laatste blok naar haar appartement. Adrenaline stroomde door haar aderen terwijl haar enige focus was om achter haar veilig vergrendelde deuren en in haar bed te komen.

Het vertrouwde donkere en sombere appartementencomplex was dichtbij. Gehaast rende ze de drie trappen op, opende behendig haar deur en sloeg deze dicht, waarna ze alle vijf de grendels vergrendelde.

Haar adem terugvindend, gleed ze naar de vloer en luisterde naar vreemde geluiden. Amelia slaakte een zucht van opluchting toen ze alleen het luide geluid van de tv van haar buren en het ruziënde stel boven hoorde.

"Je bent weer paranoïde, Lia," zei ze tegen zichzelf terwijl ze een glas water pakte.

Amelia keek rond in haar armoedige appartement met de gescheurde tapijten, versleten bank, de tv die maar één kanaal liet zien. Haar kleine keukentje en de kleine slaapkamer met aangrenzende toilet en badkamer.

Ze hield alles netjes en opgeruimd naar haar zin, geen souvenirs aan de muren, geen speelgoed uit haar jeugd om haar aan een thuis te herinneren, alleen een paar kleren die ze had gekocht met haar zuurverdiende geld van twee banen terwijl ze naar de hogeschool ging.

Vermoeid liep ze naar bed, zich ervan bewust dat ze een dienst om acht uur had. Blijkbaar hadden enkele belangrijke zakenlieden een ontbijtvergadering in hun restaurant. Haar baas was enorm opgewonden over deze specifieke klanten, ze wist niet waarom en het kon haar ook niet schelen.

Ze had haar deel gehad van rijke arrogante eikels die dachten dat ze een geschenk van God waren en op haar neerkeken als vuil en het hun plicht maakten om haar ongemakkelijk te laten voelen.

Terwijl ze haar pijnlijke voeten wreef, vroeg Amelia zich af wanneer haar grote doorbraak zou komen. Ze had een diploma in Bedrijfskunde en was een kei met computers. Maar de plaatsen waar ze had gesolliciteerd waren niet geïnteresseerd in een kind van de hogeschool.

De enige banen die ze wist te bemachtigen waren tijdelijke banen, maar die waren zeldzaam. De ervaring was leuk, maar ze wilde iets permanents. Een baan die haar uit deze plek zou halen. Iets veiliger.

Amelia ging slapen met gedachten aan eindelijk vrij zijn van deze slechte periode zoals ze het noemde.

**

"Amelia, Scott en Lettie. Ik wil dat jullie drieën op Steven's feest werken. Deze mannen zijn belangrijke klanten, dus wees alsjeblieft op je best. Kwaliteitsservice is vereist," zei haar baas van zes maanden bijna piepend over de ochtendwijzigingen.

"Ja Marie," antwoordden ze in koor.

De drie rechtten hun uniformen en wachtten tot de gastvrouw zou aankondigen dat het gezelschap was gearriveerd. Lettie was voor de zoveelste keer haar make-up aan het bijwerken terwijl Amelia en Scott met geamuseerde glimlachen toekeken.

"Oké jongens, jullie zijn aan de beurt, het gezelschap bestaat uit acht personen, dus wees alert," riep de gastvrouw terwijl ze door de ene deur kwam en door de andere verdween.

"Je hoorde haar, wees alert mensen," mompelde Lettie terwijl ze haar borsten opnieuw rechtzette voordat ze naar buiten liep.

"Vlekkeloos," zei Scott met rollende ogen terwijl Amelia en hijzelf naar buiten liepen.

"Goedemorgen heren, mijn naam is Lettie en samen met mij zijn Amelia en Samuel uw bedienden vandaag," zei de roodharige serveerster.

"Prima. Begin maar met een paar drankjes terwijl we op een vriend wachten," zei een jonge man met een karamelkleurige huid, heldere blauwe ogen en kort geschoren haar.

Hij trok zeker Lettie's aandacht toen ze hem een van haar miljoen-dollar glimlachen gaf.

Ze namen hun drankbestellingen op, waarna Amelia en Scott ze gingen halen. De jonge zakenman was snel bezig met typen op zijn telefoon.

"Meneer Court, krijgen we het genoegen om uw baas te ontmoeten? Of is hij een spook? Niemand heeft hem ooit gezien bij uw bedrijf, alleen orders worden gehoord en dat allemaal via u," daagde een van de zakenmannen uit.

"Jonge wonderkind mijn kont. Meer een rijkeluiszoontje," mompelde een ander.

Meneer Josiah Court glimlachte simpelweg naar de arrogante grijsharige man die aan de overkant van de tafel zat.

"Ik verzeker u dat hij echt is. Hij biedt zijn excuses aan, maar hij kan deze vergadering niet bijwonen. Hij verzekert u dat hij over twee weken een nieuwe afspraak zal maken," zei Josiah terwijl hij inwendig met zijn ogen rolde.

Hij keek naar de zes mannen die waren ingevlogen om zijn vriend te ontmoeten. Ze waren geagiteerd, maar bleven toch, wetende dat zonder hun diensten hun verkoop zeker zou dalen. Ze waren de besten in het land en bleven dat dankzij hun baas.

"Twee weken, is dit een soort spel voor jullie kinderen?" snauwde een ander.

Josiah trok een wenkbrauw op naar hem. "Kinderen zegt u? Mag ik u eraan herinneren dat u naar ons toe bent gekomen omdat hij een van de beste architectonische ingenieurs is? Met zijn naam op uw gebouwen kunt u zich indenken hoeveel winst u binnen zes maanden zult maken. Nu heeft hij de blauwdrukken van elk aangewezen gebouw dat u in gedachten had gestuurd. Ons team wacht al op het groene licht."

Ze bleven stilletjes koken van woede terwijl de drie obers hun drankjes terugbrachten.

"Ik denk dat we klaar zijn om te bestellen," zei Josiah tegen Amelia.

"Zeker meneer, gaan we verder zonder het achtste lid van het gezelschap?" vroeg ze.

Hij knikte terwijl hij een sms beantwoordde. Terwijl ze hun bestellingen opschreef, ging Josiah's telefoon.

"Ja, baas. Zeker," antwoordde hij efficiënt en zette de telefoon op luidspreker.

"Goedemorgen heren, mijn excuses dat ik deze vergadering niet kan bijwonen....."

Rillingen liepen over Amelia's rug toen ze de soepele mannelijke stem aan de andere kant van de telefoon hoorde. Zijn woorden waren perfect gezegd en spraken van verfijning tot in de perfectie. Zonder twijfel een rijk verwend kind toen hij opgroeide, dacht Amelia. Ze wist niet waarom die grove gedachte haar hoofd binnensloop, maar ze voelde zich er een moment later schuldig over.

"Meneer Jameson, de locatie waarvan u beweerde dat u die had gekocht en die gesloopt zou worden, is uitgesloten. Ik ga niet op die locatie bouwen," zei de stem kil.

Ze was geboeid door het geluid van zijn stem. Zonder twijfel is hij knap, of hij kan een oude man zijn met een aangename telefoonstem.

"U hebt geen recht om mij te vertellen waar ik mijn hotel moet bouwen," zei meneer Jameson scherp.

Amelia draaide zich om en haastte zich naar de keuken, niet de persoon aan de andere kant van de telefoon willen zijn toen ze zag hoe rood het gezicht van de oude man werd.

"Dat heb ik wel als die locatie van mij is," snauwde de man. Meneer Jameson verbleekte bij die onthulling.

"Maar het staat op naam van een vrouw," sprak iemand op.

"Mijn grootmoeder. Doe alsjeblieft grondig onderzoek voordat u eigendommen van anderen claimt in de toekomst. Ook is chantage naar een alleenstaande moeder die gewoon haar werk doet niet gepast," zei de beller doodkalm voordat hij ophing.

"Meneer Saville bedankt u voor de keuze voor zijn bedrijf en als u in de toekomst nog diensten nodig heeft, helpt hij u graag. Wanneer u een nieuwe locatie vindt, worden de plannen opnieuw gemaakt en naar u verzonden. Geniet van uw ontbijt, aangeboden door Saville Enterprises Inc.," zei Josiah zelfvoldaan voordat hij het ontbijtfeest verliet.

Amelia was op weg terug naar het gezelschap toen Josiah haar tegenhield.

"Stuur de rekening alsjeblieft naar dit bedrijf," zei hij vriendelijk terwijl hij de kaart op het dienblad legde.

"Zeker meneer," antwoordde ze een beetje nerveus terwijl zijn ijzige blauwe blik op haar bleef rusten.

"Wat is uw naam?" vroeg hij.

"Amelia. Amelia Starkov."

"Wel, mevrouw Starkov, hoe zou u het vinden om drie keer zoveel te verdienen als uw huidige salaris?" zei Josiah grijnzend naar de blonde.

‘Angelo gaat me hier echt voor op mijn kop geven, maar het zal het waard zijn,’ dacht hij aan zijn gereserveerde jonge baas.