Persoonlijke Assistent

Je bevindt je in het gebouw van GamerCave, het bedrijf dat meerdere videospellen maakte in je jeugd. Het bedrijf dat de spellen maakte die je als kind speelde.

Serene's hart bonkte in zijn borst, wetende dat het interview waar hij zo naar binnen zou lopen zijn toekomst zou bepalen. Het maakte hem bang. Als hij de baan niet kreeg, had hij nergens anders om naartoe te gaan. Maar als hij de baan wel kreeg, dan was dat zijn toekomst. De rest van zijn leven. Serene voelde een brok in zijn keel groeien, die hij niet kon wegslikken. Het was alsof zijn brein volledig was vergeten hoe het lichaam te laten functioneren.

"Ik kan dit niet," dacht hij. "Ik heb nog 15 minuten voordat de interviews beginnen. Ik kan het gebouw uit rennen en een andere baan zoeken. Ik kan een ander carrièrepad kiezen."

Zijn adem stokte een minuut. Hij voelde de vloer onder zijn voeten verschuiven. Zijn zicht werd wazig, waardoor hij niet meer wilde bewegen. Zijn maag draaide alsof zijn organen binnenin hem dansten, waardoor Serene het gevoel kreeg dat hij moest overgeven. Zijn temperatuur daalde samen met de geluiden op de achtergrond. Hij voelde de drang om op de vloer te vallen en te doen alsof hij was ingestort.

"Ik kan dit niet."

Nog 11 minuten tot het interview. De lift was bevestigd aan de beige muur, starend naar hem; zeggend dat hij al moest lopen. Hij voelde kippenvel op zijn bleke huid kruipen, waardoor hij midden op de begane grond trilde.

"Excuseer," een zachte stem onderbrak de stilte die Serene zich had ingebeeld.

Verdorie

"Heb je hulp nodig?"

Een vrouw liep voor hem langs. Haar lichtbruine haar was in een knot gebonden, waardoor Serene kon zien hoe goed haar gezicht was geaccentueerd. Ze was formeel gekleed, een donkerblauwe blazer over haar witte blouse. De hoek van haar rozenkleurige lippen krulde, waardoor Serene een glimlach kreeg.

Serene knipperde een paar keer, zijn geest begreep wat er net tegen hem gezegd was. Hij slikte voordat hij zich realiseerde hoe stil hij was geweest en antwoordde uiteindelijk, "Ik ben hier voor het interview."

Haar ogen werden groter, terwijl ze haar glimlach op haar mooie gebruinde gezicht hield, "Je bent hier voor de baan als persoonlijke assistent?"

Serene knikte langzaam, aarzelend om zelfs maar te praten. Hij was niet verrast door de vraag om verduidelijking. Hij was tenslotte een man. Het zag er waarschijnlijk vreemd uit dat een man zich aanmeldde als assistent, maar aan de andere kant, het kon Serene niet schelen. In deze tijd werden mannen niet vaak gezien in de "beta" banen. Vooral niet in de stad waar hij was. Hoewel, hij dacht er niet veel over na. Hij wist wat zijn bedoelingen waren om een persoonlijke assistent te zijn en hij voelde zich niet verplicht om het aan iemand uit te leggen.

"Weet je toevallig waar het is?" vroeg hij, zijn kalmte bewarend.

"De vijfde verdieping. Kamer 208."

Serene schonk de vrouw een kleine glimlach en knikte haar een dankje toe. Hij begon naar de lift te lopen, zijn benen leken zwakker met elke stap die hij nam. Zijn gezicht werd rood van schaamte, betreurend het aantal sociale evenementen dat hij als kind had vermeden. Hij overwoog de mogelijkheden: Als hij ten minste één pep rally had bijgewoond, zou hij zich waarschijnlijk wat comfortabeler hebben gevoeld voor een sollicitatiegesprek. Dat is wat sociale angst met je doet. Het weerhoudt je ervan om in het middelpunt van de belangstelling te willen staan. Het beperkt je tot een kleine kring van vrienden en zelfs dan, laat het je niet naar drukke plaatsen gaan.

Voorheen, wanneer van hem werd verwacht dat hij sprak, moest hij gesprekken in zijn hoofd afspelen voordat hij iemand benaderde.

Serene wachtte bij de lift, kijkend naar de deuren die voor hem opengleden. Hij liet een zachte maar lange zucht ontsnappen, waardoor alle angst die hij binnenhield zijn systeem kon verlaten. De bruinharige man stapte de lift in, blij dat niemand met hem mee zou zijn in de kleine ruimte.

Door de jaren heen had hij zijn angst een beetje onder controle gekregen. Hij had altijd al een assistent willen worden en met die motivatie oefende hij zo nu en dan, allemaal voor dit specifieke sollicitatiegesprek. Hij wist dat vergaderingen erbij zouden horen als assistent. Hij wist dat hij zijn communicatieve vaardigheden moest ontwikkelen, en dat is precies wat hij deed. Zolang hij niet het gevoel had dat hij het 'moest improviseren', zou het wel goed komen. Toch had zijn gewoonte om te improviseren hem altijd geholpen tijdens toespraken en debatten op school. Het was niet dat hij geen vertrouwen had in zijn vermogen om ter plekke iets te bedenken, maar meer het feit dat hij zich nerveus voelde wanneer hij dat moest doen. Het idee dat alle ogen op je gericht zijn, is eng.

Serene drukte op de knop aan zijn rechterkant, waardoor de zilveren deuren dichtgingen. De machine waarin hij zich bevond, begon omhoog te bewegen naar de vijfde verdieping. Rustgevende instrumentale muziek speelde in de lift, wat de spanning in de man niet verminderde. Hij richtte zijn aandacht naar links en zag zijn reflectie in de spiegelwand van de lift. Hij zuchtte diep, een beetje geïrriteerd door hoe nerveus hij eruitzag. Na een tijdje van paniek, gingen de deuren open, wat Serene liet weten dat het tijd was om de lift te verlaten.

Mensen haastten zich langs hem, sommigen waren aan de telefoon en anderen hielden papieren vast. Het leek een drukke dag.

Hij keek naar de linkerhoek van de muur waar een bordje hing. Twee nummers stonden op een bordje met verschillende pijlen die naar de linker gang of de middelste gang wezen. De nummers op het bordje waren de kamernummers die zich in de gang bevonden. Hij liep door de middelste gang waar de 200's zich bevonden. Hij passeerde een reeks kamers totdat hij bij zijn bestemming kwam. Kamer 208.

Serene's handen trilden toen hij ze naar de deurknop bracht om de deur naar de kamer te openen. Toen hij binnenkwam, zaten er vrouwen op stoelen buiten een andere kamer. Ze keken allemaal naar Serene, sommigen schonken hem oprechte glimlachen, anderen keken nors. De brok in de keel van de man kroop weer omhoog terwijl hij een verlegen glimlach terugstuurde naar degenen die zijn kant opkeken. Hij liep naar een lege, gevoerde stoel die tussen een brunette zat die een zwarte blazer en een witte kokerrok droeg. Zittend aan zijn rechterkant, schudde de brunette nerveus met haar been.

Aan de linkerkant van Serene zat een vrouw met rood haar die een formele aquakleurige jurk droeg. Ze negeerde iedereen om haar heen en concentreerde zich op haar telefoon. Ze bewoog niet zoveel als de andere vrouwen in de kamer. Ze leek zelfverzekerder, zat rechtop en professioneel.

Het stoorde hem ook - dat dit de mensen waren die Serene normaal gesproken zouden intimideren. Het was niet omdat hij niet positief over zichzelf was, maar omdat dit de mensen waren die op de een of andere manier boven de rest zouden uitsteken om de beste te zijn. Hij benijdde hen.

Serene zuchtte, wetende hoe moeilijk dit interview zou gaan worden. Een man die concurreert met een groot aantal vrouwen. Hij keek rond in de kamer waarin hij zat en merkte de saaiheid van de muren op. Het was niets anders dan een klein aantal stoelen. Er waren echter twee deuren. De deur die hij gebruikte om binnen te komen en de deur van de CEO. Een zonnebloem stond in een lichtblauw glazen beker op de enige salontafel die in de hoek van de kamer stond. Dat was ongeveer zo decoratief als de plek werd.

De deur van de CEO ging open en een roodharige vrouw kwam naar buiten, keek naar Serene en haar ogen werden groot terwijl ze haar keel schraapte, "Excuseer me, dames," ze sloot de deur van de CEO en glimlachte naar Serene, "en meneer. Meneer Anderson heeft me een lijst met namen gegeven. Als ik je naam roep, mag je vriendelijk vertrekken aangezien meneer Anderson niet wil dat je 'aanwezigheid zijn intelligentie beïnvloedt'." zei ze, terwijl ze citeerde wat de CEO had gezegd. Serene kantelde zijn hoofd, zijn ogen samenknijpend bij de manier waarop de roodharige het verwoordde. Het klonk recht voor zijn raap, maar ook een beetje hard uit de mond van een professioneel persoon.

"Hij heeft de moeite genomen om al jullie cv's en schooldossiers door te nemen. Zoals ik eerder zei, als je naam wordt genoemd, heb je niet aan zijn verwachtingen voldaan."

Serene hoorde enkele meisjes geïrriteerd en teleurgesteld huilen. Hij maakte zich geen zorgen, wetende dat hij deze baan al wilde sinds hij een kind was. GamerCaves videogames spelen was de enige afleiding en plezier die hij ervoer tijdens zijn schooljaren. Serene had altijd de behoefte gevoeld om deel uit te maken van het brein dat zijn jeugd had gecreëerd. Hij wilde het bedrijf altijd op een of andere manier bedanken en als kind klonk dat een beetje belachelijk en overdreven. Maar hij had elke stap gezet die nodig was om te komen waar hij wilde zijn. Terwijl hij naar de roodharige keek die rustig aan zijn linkerkant zat en haar ogen op haar telefoon hield, begon Serene te beseffen dat hij iemand was die aan de top wilde staan.

De roodharige vrouw die uit het kantoor van de CEO kwam, richtte haar aandacht op een stuk papier in haar hand, las verschillende namen en volgde met gefrustreerde en boze zuchten van sommige mensen in de kamer, "Sorry dames, maar jullie voldeden niet aan de verwachtingen van meneer Anderson."

De kamer liep leeg en toen de laatste vrouw naar buiten liep, merkte Serene dat er slechts vier waren gebleven. Ze glimlachten blij dat ze niet waren genoemd, wat hun laatste beetje zelfvertrouwen een boost gaf. Voor Serene was de angst echter nog steeds aanwezig. Hij wist niet hoe dit interview zou verlopen. Van wat hij had gehoord, klonk de CEO meer als een strenge eikel dan wat anders.

Natuurlijk, het zou nu makkelijker zijn aangezien de helft van de concurrentie weg was, maar het waren nog steeds vier meisjes tegen één slanke jongen. Niet wetende welke vragen op hem afgevuurd zouden worden, maakte hem nerveus. Hij kon de gesprekken niet plannen zoals hij gewend was.

"Payton Izaguirre, je wordt gevraagd voor het interview."

De brunette die rechts van hem zat, stond op. Haar handen waren in haar zakken gestoken, vergetend dat haar formele houding een van de kwaliteiten was die werden herkend. Ze zuchtte diep en liep naar de kamer.

Serene zuchtte, hangend in de stoel, terwijl hij de deur naar de kamer van de CEO hoorde sluiten. Het beige plafond was net zo saai als de muren. Hij vernauwde zijn ogen, zich kleine foto's voorstellend die in de kamer geplaatst konden worden om de sfeer wat persoonlijkheid te geven. Het was een goede gewoonte van Serene: het vermogen om het volledige potentieel te zien in iets dat zo saai was.

"Je bent hier voor het interview, toch?" een aantrekkelijke stem verstoorde zijn gedachtegang. Serene draaide naar links en zag het roodharige meisje nog steeds naar haar telefoon kijken. Serene wist eerst niet zeker of hij dingen hoorde of dat iemand tegen hem sprak. Zijn aandacht werd echter weer getrokken toen de vrouw naar wie hij staarde opnieuw sprak, "Ja, ik praat tegen jou," verduidelijkte ze, zonder op te kijken van haar apparaat.

"Ja, dat klopt."

"Interessant. Ik heb nog nooit een jongen ontmoet die voor een andere man wilde werken," ze wierp een blik op Serene, een kleine glimlach verscheen op haar roze gekleurde lippen, "Ben je homo of zo?"

Zijn ogen werden groot, zijn bleke gezicht kreeg een lichte roze kleur, "Wat? Nee! Ik ben niet- kan een jongen niet gewoon op zoek zijn naar een baan? Dit beroep is niet alleen voor vrouwen, weet je?" verdedigde hij.

Ze snoof, kijkend naar de technologie die haar gebruinde handen vasthielden, "Ik weet het. Het is gewoon dat niet veel jongens dit beroep proberen. Ze gaan meestal voor de grotere functies."

Serene raakte geïrriteerd door de mindset van het meisje. Hij haatte de manier waarop sociale normen waren geplaatst in de samenleving, "Zeg je dat vrouwen voor lagere functies gaan dan mannen?"

Ze lachte lichtjes en schudde haar hoofd, "Ik zeg alleen dat mannen erg gevoelig lijken te zijn als ze verteld wordt wat ze moeten doen," ze draaide zich naar Serene, haar ogen vernauwend, "Vooral als de bevelen van een andere man komen."

Voordat Serene kon reageren, ging de deur open, "Serene Ochoa, je bent de volgende."

Hij richtte zijn aandacht op de dame die naar buiten liep, terwijl hij probeerde te begrijpen waarom het interview zo snel was afgelopen. De brunette liep naar buiten, glimlachend en meer ontspannen dan toen ze naar binnen ging.

"Heb ik iets gemist? Waarom was ze zo snel klaar?" dacht hij.

"Is er een Serene hier?"

Serene keek naar de vrouw die bij de deur stond, waardoor hij snel opstond van zijn plek, "Ja, sorry. Ik ben een beetje afwezig vandaag," mompelde hij.

Hij trok de witte das strakker aan die onder zijn zwarte blazer verborgen zat, terwijl hij langs de vrouw liep die hem glimlachend aankeek, "Laat meneer Anderson dat maar niet van je horen."

Hij slikte en knikte, terwijl hij naar binnen stapte. De lucht om hem heen werd kouder, wat rillingen over zijn rug stuurde en kippenvel op zijn huid veroorzaakte. De deur sloot en Serene voelde de spanning die op hem werd afgevuurd; hij voelde hoe snel de sfeer veranderde zodra de deur dichtging.

De ruimte was enorm. Een zwart bureau stond in het midden, voor grote ramen zonder gordijnen, waardoor iedereen die de kamer binnenkwam een helder maar lawaaierig uitzicht had op de stad Batesburg. Een flatscreen-tv was aan de muur voor het bureau bevestigd, wat de rijkdom van het bedrijf weerspiegelde. De CEO zat aan het bureau, op een leren draaistoel. Hij keek niet op om Serene te zien, maar tikte in plaats daarvan met zijn pen op de dossiers die hij bekeek.

"Weet je dat je tijd wordt bijgehouden vanaf het moment dat je binnenkomt?" sprak hij, de stilte doorbrekend.

"Hallo. Mijn naam is Serene Ochoa. Ik wil graag solliciteren voor de functie van uw assistent. Ik heb mijn masterdiploma in literatuur behaald en-"

"Heb je de vereisten gelezen die nodig zijn om mijn assistent te worden, mevrouw Serene?" onderbrak hij. Op dat moment wilde Serene hier niet zijn. Hij begon alles te betreuren - vanaf het moment dat hij het gebouw binnenkwam. Zijn gedachten raasden met verschillende antwoorden, terwijl hij probeerde een professionele manier te bedenken om de CEO te corrigeren. Hij slikte alle verkeerde antwoorden op de vraag van de CEO in en schraapte zijn keel, "Meneer."

"Wat zei je?"

"Meneer, het is meneer Serene."

De CEO keek op en richtte zijn oceaanblauwe ogen op de man die trillend in het midden van de kamer stond, "Een man?"

"Sorry. Heb ik gesolliciteerd voor een vrouwenbaan?" reageerde Serene met een lichte lach. Serene lachte een beetje. Intern sloeg hij zichzelf echter voor de sarcastische opmerking die hij naar de CEO gooide. Het was ronduit respectloos.

De CEO trok een wenkbrauw op naar de man die voor hem stond. Het was niet de bedoeling dat de opmerking eruit kwam. Het is een gewoonte. Als hij het gesprek niet van tevoren bedenkt, improviseert hij. En als hij improviseert, wordt hij ironisch en onprofessioneel.

De lippen van de CEO vormden een zachte glimlach en hij schudde zijn hoofd, enigszins geïnteresseerd in hoe Serene reageerde, "Mijn excuses. Je stem klinkt totaal niet als die van een man. Maar zoals ik al zei...heb je de vereisten gelezen om mijn assistent te worden?"

"Ja, meneer."

"Denk je dat je gekwalificeerd bent?"

"Ja, meneer. Ik heb geduld, zelfvertrouwen, alertheid en ik kan multitasken."

"Weet je dat je concurreert met talrijke vrouwen?"

"Meneer Anderson, ik zie het aantal vrouwen dat buiten deze kamer wacht, maar ik ben me er ook van bewust dat deze baan geen vrouwelijke geslachtsdelen vereist."

Serene sloeg zichzelf intern opnieuw voor de sarcastische en onprofessionele opmerkingen. Zijn maag draaide om, benen trilden net zoals toen hij het gebouw binnenliep.

De CEO snoof, "Je bent erg direct, meneer Ochoa. Hoewel ik een heel leuk gesprek met je heb gehad, ben ik bang dat onze tijd om is. Verlaat mijn kamer alsjeblieft." Hij richtte zijn blik weer op de dossiers op zijn bureau en vermeed verder oogcontact met Serene.

Serene was een beetje verward. Het interview eindigde sneller dan verwacht. De vrouw voor hem had meer tijd in de kamer dan Serene nu ervaarde. Hij dacht dat het waarschijnlijk kwam door de opmerkingen die hij had gemaakt. Hij kantelde zijn hoofd opzij, niet zeker wat te doen, "Sorry? Ik heb mijn kwalificaties nog niet afgerond, meneer."

"Dat weet ik, meneer Ochoa, maar het is me ook duidelijk dat je het deel op de website hebt overgeslagen waarin staat dat je tijd wordt bijgehouden vanaf het moment dat je de kamer binnenkomt."

De deur ging open en de roodharige vrouw die Serene de kamer had laten binnenkomen knikte naar hem als teken om te vertrekken. Hij zuchtte, niet van plan om dit nog ingewikkelder te maken dan het was, "Ik neem aan dat als ik geen terugbel krijg, ik de baan niet heb gekregen."

"Dat klopt, dus waarom gebruik je je geduld niet voor de rest van de dag om te zien of je de baan hebt gekregen of niet."