คุณอาเถื่อน

เซตนี้ประกอบด้วย คุณอาเถื่อน คุณอาน่าหม่ำ ดาวเรืองจำปา หลงลีลาชู้

ผู้เขียน : กาสะลอง

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

เราเตือนท่านแล้ว

สงวน​ลิขสิทธิ์​ตาม​พระ​ราช​บัญญัติ พ.ศ.2537

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น

คุณอาเถื่อน

เมื่อเดินทางมาถึงศาลาวัดแห่งหนึ่ง ‘ลูกแก้ว’ สาวน้อยในวัยใกล้แตะยี่สิบ รู้สึกตัวเบาหวิว ในสมองของหล่อนโหวงๆ ใจหาย มือไม้อ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง ก้าวลงมาจากรถตู้พร้อมกับความรู้สึกสูญเสียที่ยากจะบรรยาย

“ฮือๆ… คุณพ่อคะ… คุณพ่อทิ้งแก้วไปกะทันหันแบบนี้แก้วจะอยู่กับใครคะ… ฮือๆ”

สาวน้อยร้องไห้จนตาแดงก่ำ เดินตรงไปยังโลงซึ่งฉาบเอาไว้ด้วยสีทองอร่าม สลักเสลาเป็นลวดลายเครือเถาและประจำยามวิจิตรบรรจง รอบๆ โลงศพประดับประดาไว้ด้วยดวงไฟเล็กๆ หลากสีสัน กระพริบพราวไปกับดอกกุหลาบสีขาว ประดับประดาเอาไว้อย่างสวยงาม เคียงขนาบด้วยพวงหรีดมากมาย ตั้งเรียงรายออกไปทั้งซ้ายขวา

มีพวงหรีดดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ สะดุดตาของลูกแก้วเข้าอย่างจัง ตั้งไว้บริเวณด้านหน้าสุด ที่มุมด้านล่างคาดเฉียงไว้ด้วยตัวอักษรสีขาวบนพื้นสีดำ มีข้อความเขียนเอาไว้ชัดเจนว่าพลตรี ‘เถื่อนทิศ’ นายตำรวจผู้เป็นเจ้าภาพของงานสวดพระอภิธรรมในคืนนี้

เถื่อนทิศยืนมองอยู่ห่างๆ รู้สึกสงสารหญิงสาวขึ้นมาจับใจ ‘ดาบยิ้ม’ พ่อของหล่อนเป็นลูกน้องของเขาที่ต้องมาจบชีวิตเพราะความผิดพลาดในการวางแผนจับกุมขบวนการยาเสพติดรายใหญ่

“แก้ว… ”

เถื่อนทิศเดินเข้ามาหา เรียกชื่อหล่อน หญิงสาวหันมายกมือไหว้

“ไม่ต้องร้องไห้นะลูก… ต่อไปอาจะเป็นคนดูแลหนูเอง”

หนุ่มใหญ่ ตัวใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาสะดุดตา กล่าวกับสาวน้อยที่ยังตกอยู่ในอาการเศร้าโศกไม่คลาย ด้วยก่อนตาย ดาบยิ้มบิดาของหล่อนได้สั่งเสียเอาไว้ ฝากให้เถื่อนทิศช่วยดูแลลูกสาวของเขาต่อไป เพราะว่าตอนนี้ลูกแก้วไม่มีญาติที่ไหน

“ขอบคุณค่ะคุณอา… ฮือๆ”

หญิงสาวโผเข้ากอดร่างกำยำเอาไว้แน่น แนบใบหน้าซุกอกกว้างในเครื่องแบบสีกากีสุดองอาจของนายตำรวจหนุ่มใหญ่

“คนดี… ไม่ต้องร้องไห้”

หนุ่มใหญ่โอบกอดร่างเล็ก ลูบหลังปลอบประโลมด้วยความสงสารลูกกำพร้าจับใจ ด้วยตอนนี้ลูกแก้วไม่มีทั้งพ่อและแม่

“หนูไม่คิดว่าคุณพ่อจะจากไปเร็วแบบนี้”

พูดแล้วน้ำตาของลูกแก้วก็ไหลออกมาอีก แม้ตอนนี้อยากจะกอดร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นบิดาสักแค่ไหน หากก็ทำได้เพียงก้มกราบด้วยธูปดอกเดียวในมือซึ่งสั่นน้อยๆ

ลูกแก้วไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าการได้เจอหน้าดาบยิ้มผู้เป็นบิดาเมื่อวานเย็น… จะเป็นครั้งสุดท้ายของการพบกัน

“อย่าร้องไห้เลยนะ คุณพ่อของหนูไปดีแล้ว… อาสัญญาว่าจะดูแลหนูตลอดไปให้ดีที่สุด”

อีกสามเดือนต่อมา

เถื่อนทิศตัดสินใจเกษียณตัวเองออกมาจากอาชีพตำรวจที่ทำด้วยความรักมาตลอดหลายปี ด้วยไม่อาจทนอยู่กับฝันร้ายที่มักจะผุดเข้ามาหลอกหลอน รบกวนจิตใจเขาอยู่เสมอทั้งในยามหลับนอน

เขายังไม่ลืมภาพเหตุการณ์ในครั้งนั้น วันที่ตำรวจชั้นผู้น้อยหลายรายต้องมาเสียชีวิตลงเพราะการวางแผนจับกุมพ่อค้ายาเสพติดระดับชาติที่เกิดความผิดพลาด

ตำรวจเหล่านั้นมีลูกเมียให้ต้องดูแล แม้ว่าทางการจะช่วยเหลือเยียวยาด้วยการเลื่อนชั้นยศให้ผู้เสียชีวิต แต่ก็ไม่อาจลบล้างรอยแผลในใจของเถื่อนทิศ ในฐานะผู้สั่งการจู่โจม ด้วยประเมินศักยภาพของคนร้ายต่ำเกินไป หารู้ไม่ว่าพวกมันมีอาวุธสงครามราวกับคลังแสง สาดกระสุนตอบโต้ตำรวจจนเกิดการสูญเสียอย่างที่เห็น

ภายหลังอำลาจากชีวิตตำรวจ เถื่อนทิศตัดสินใจมาซื้อที่ดินหลายไร่ในจังหวัดเชียงรายเพื่อทำไร่กาแฟ

แม้ว่าทุกวันนี้เขาสามารถใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพฯ ได้อย่างสุขสบายไปทั้งชาติด้วยเงินบำนาญโดยไม่ต้องทำงาน แต่เถื่อนทิศก็เลือกที่จะย้ายบ้านไปอยู่เชียงราย เขาอยากหนีอดีตเก่าๆ ออกไปให้พ้นจากความทรงจำเก่าๆ อยากมีบั้นปลายชีวิตเงียบสงบอยู่กับป่าเขาลำเนาไพร

สามเดือนที่ผ่านมา หลังจากเรื่องเศร้าๆ ในชีวิตได้ผ่านพ้นไปแล้ว สภาพจิตใจของเถื่อนทิศฟื้นฟูได้รวดเร็วมาก เช่นเดียวกับลูกแก้ว สาวน้อยที่ต้องมาอยู่ในความดูแลของเขา

ในเวลาต่อมา

“ป้าคำหล้าคะ… วันนี้อาเถื่อนยังไม่ลงมาหรือคะ”

ลูกแก้วเหลือบตามองขึ้นไปยังหน้าต่างห้องนอนที่อยู่ชั้นสองของบ้าน เอ่ยถามกับ ‘ป้าคำหล้า’ แม่บ้านวัยเกือบหกสิบปีที่เถื่อนทิศจ้างมาทำงานบ้านพร้อมกับ ‘ลุงหนาน’ ผู้เป็นสามีของหล่อน มีหน้าที่ดูแลงานสวนและคนงานในไร่กาแฟ ลุงหนานเป็นคนซื่อสัตย์ ทำงานขยันขันแข็งจนเถื่อนทิศไว้ใจให้เป็นหัวหน้าคนงานในไร่กาแฟ

“อ๋อ… วันนี้พ่อเลี้ยงออกไปไร่ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะหนูแก้ว”

ป้าคำหล้าวางมือจากงานตรงหน้าชั่วขณะเพื่อหันมาตอบหญิงสาว

ผู้คนในไร่พากันเรียกเถื่อนทิศว่า ‘พ่อเลี้ยง’ เหมือนคำเรียกขานผู้เป็นนายของคนเหนือ ลูกแก้วก็พลอยเรียกตามไปด้วย