สุสานอู่เฉิง

สวีเฟิงอุ้มช่อดอกเบญจมาศขาว วางลงเบาๆ หน้าหลุมศพ

คุกเข่า เงียบ ไว้อาลัย

หลังผ่านไปสองสามนาที เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา

"พี่ ผมกลับมาแล้ว!"

สวีเฟิงกำมือแน่น เสียงสั่นเครือ "เป็นความผิดของน้องเองที่ไร้ความสามารถ ไม่อาจทำให้ตระกูลซูคืนเงินให้ผมได้ ทำให้พี่ไม่มีเงินผ่าตัดจนต้องตาย! ผมขอโทษ!"

ย้อนกลับไปห้าปีก่อน ที่คฤหาสน์ตระกูลซู

สวีเฟิงมาขอเงินสามแสนหยวนที่เคยร่วมลงทุนไว้จากแม่ยายหานซิ่วเอี้ยน เพื่อนำไปเป็นค่าผ่าตัดให้กั๋วจิ้ง ลูกพี่ลูกน้องของเขา

แต่กลับพบว่า หานซิ่วเอี้ยนอ้างว่าบริษัทล้มละลาย เงินหายหมด!

สวีเฟิงคุกเข่าอ้อนวอน หานซิ่วเอี้ยนจึงยอมให้เงินเพียงสองหมื่นหยวน แต่มีเงื่อนไขว่าเขาต้องหย่ากับซูชิง ลูกสาวของนาง

ทั้งสองฝ่ายทะเลาะกัน สวีเฟิงลนลานจนลงมือกับหานซิ่วเอี้ยน

ซูชิงเห็นเหตุการณ์จึงแจ้งตำรวจ

ไม่นาน คำให้การของแม่ลูกคู่นี้ทำให้ตำรวจตั้งข้อหาบุกรุกปล้นทรัพย์และพยายามฆ่า สวีเฟิงถูกตัดสินจำคุก 10 ปี!

ระหว่างติดคุก กั๋วจิ้งลูกพี่ลูกน้องของเขาไม่มีเงินผ่าตัด จึงเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งปอด

ด้วยความเศร้าโศกอย่างสุดซึ้ง เขาเลือกไปรบที่แนวหน้าตะวันตกเพื่อล้างมลทิน

หลังเฉียดตายมาเก้าครั้ง เขาได้ก่อตั้ง "วิหารเป็นตาย"!

บัดนี้ เขากลับมายังอู่เฉิงอีกครั้ง สิ่งของยังคงอยู่แต่คนเปลี่ยนไป!

ซูชิงหนึ่งในผู้เกี่ยวข้อง ตอนนี้ยืนงุนงงอยู่ด้านหลังสวีเฟิง มองเงาหลังที่คุกเข่าของเขา สมองว่างเปล่า

เธอไม่คิดว่าชายที่เธอส่งเข้าคุกด้วยมือของเธอเอง ถูกตัดสินจำคุก 10 ปี จะได้ออกมาก่อนกำหนด!

สวีเฟิงไหว้เสร็จแล้วลุกขึ้นช้าๆ ทันใดนั้น เขาพุ่งไปบีบคอซูชิง:

"ซูชิง เธอติดหนี้ฉันสองชีวิต!"

ทั้งกั๋วจิ้งลูกพี่ลูกน้องของเขา และทารกในครรภ์อายุหกเดือน!

ซูชิงจ้องสวีเฟิงเขม็ง หายใจติดขัดมากขึ้นเรื่อยๆ พยายามอย่างสุดกำลังที่จะแกะมือของเขาออก!

แต่มือใหญ่ที่เคยอ่อนโยนนั้น บัดนี้กลับเป็นเหมือนคีมเหล็ก!

ซูชิงรู้สึกว่าเท้าของเธอค่อยๆ ลอยพ้นพื้น สมองว่างเปล่าเพราะขาดอากาศ!

ทันใดนั้น คอเธอก็รู้สึกโล่ง

ซูชิงร่วงลงจากกลางอากาศ เกือบล้มลงนั่งกับพื้น รีบกุมคอไว้ ไอและหอบหายใจ

"ฆ่าเธอแบบนี้ มันง่ายเกินไป" สวีเฟิงพูดเย็นชา

"สวีเฟิง ไอ้ชั่ว แค่เพราะตอนนั้นครอบครัวฉันไม่มีเงินให้นายยืม นายถึงทำกับฉันแบบนี้เหรอ?"

ซูชิงใจหายวาบ หายใจถี่รัว ย้อนถาม "ฉัน... ฉันไม่ได้ติดหนี้อะไรนายเลย!"

สวีเฟิงมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ราวกับกำลังดูตลก

เธอไม่ติดหนี้อะไรฉันงั้นเหรอ?

เธอยังคิดว่าฉันโง่เหมือนห้าปีก่อนอยู่หรือไง?

ห้าปีก่อน หานซิ่วเอี้ยนบอกว่าบริษัทที่สวีเฟิงร่วมลงทุนล้มละลาย เงินสามแสนหยวนหายหมด

ความจริงแล้ว บริษัทถูกตระกูลซูควบรวมกิจการ!

เงินสามแสนของสวีเฟิงถูกหานซิ่วเอี้ยนฉวยโอกาสเอาไปทั้งหมด!

แม้ไม่มีเงินก้อนนี้ ถ้าซูชิงไม่แจ้งตำรวจ ถ้าแม่ลูกคู่นี้ไม่ใส่ร้าย เขาก็คงได้เจอลูกพี่ลูกน้องเป็นครั้งสุดท้าย!

สวีเฟิงยิ้มขึ้นมาทันที ถามว่า:

"ซูชิง เธอคิดว่าฉันตามหาเธอแค่เพื่อมาคุยเก่าๆ งั้นเหรอ?"

"นาย... นายจะทำอะไรอีก?"

ซูชิงถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว ดวงตางามหรี่ลง หัวใจรู้สึกไม่ดี

"ฉันจะให้เธอ... ให้ตระกูลซู ไปเป็นเพื่อนพี่ฉัน!"

สวีเฟิงประกาศชะตากรรมของซูชิงด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึก:

"ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ตระกูลซูของพวกเธอจะตกนรก!"

ซูชิงแต่แรกไม่ได้สนใจคำพูดนี้ แต่หลังจากสบตากับสวีเฟิง เธอก็ตกใจจนต้องปิดปากแน่น ถอยหลังด้วยความหวาดกลัว

ชายตรงหน้า แม้จะเป็นใบหน้าที่เธอคุ้นเคยที่สุด แม้คิ้วและตายังคงเหมือนเดิม

แต่กลับเหมือนเป็นคนละคน บุคลิกและออร่าแตกต่างจากห้าปีก่อนโดยสิ้นเชิง!

เขายังเป็นชายที่ยอมคุกเข่าเพื่อเงินแค่ห้าแสนเหมือนห้าปีก่อนหรือ?

เขายังเป็นชายที่ยอมอดทนกลืนกินความอัปยศเหมือนห้าปีก่อนหรือ?

"สวีเฟิง เพื่อคนตายคนหนึ่ง นายถึงกับจะทำแบบนี้กับฉันและครอบครัวฉันเหรอ?"

ซูชิงยืนนิ่งอยู่กับที่ รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวจนสั่น

เธอทำอะไรผิด?

แต่งงานได้ไม่นาน เธอก็ได้ยินว่าสวีเฟิงมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับกั๋วจิ้งลูกพี่ลูกน้องของเขา

เธออดทนกับคำซุบซิบนินทามาตลอด จนกระทั่งได้ยินว่ากั๋วจิ้งตั้งครรภ์ลูกของเขา!

เธอจึงจำใจต้องหย่ากับเขา

แม่ของเธอทำอะไรผิด?

ตอนนั้นตระกูลซูบังคับยึดบริษัทของแม่เธอ ทำให้ครอบครัวต้องสูญเสียเงินไปเป็นล้าน!

เงินสองหมื่นที่แม่เธอให้ไปตอนนั้น ยังต้องไปยืมเพื่อนมา!

หลังจากนั้น ครอบครัวก็แย่ลงเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้แม้แต่เธอก็ต้องทำงานหลายที่เพื่อใช้หนี้ให้ครอบครัว!

เพื่อสวีเฟิง เพื่อให้เขาได้อยู่กับกั๋วจิ้ง เธอทนความเจ็บปวดและอับอายมามากเหลือเกิน!

แต่ตอนนี้ เธอกลับกลายเป็นคนผิด?

หัวใจของซูชิงเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง เจ็บปวดราวกับมีเลือดหยด!

เธอชี้ไปที่หลุมศพของกั๋วจิ้ง ตวาดใส่สวีเฟิงด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด:

"ผู้หญิงคนนี้ทำลายชีวิตคู่ของฉัน ทำลายชีวิตฉัน! ถ้าจะเกลียด ก็ควรเป็นฉันที่เกลียดเธอสิ!"

"เพล้ง!"

สวีเฟิงตบหน้าเธอทันที!

ซูชิงถูกตบจนหมุนไปเกือบครึ่งรอบ ศีรษะเอียง นิ่งไม่ขยับ

สวีเฟิงมองใบหน้าด้านข้างของเธอด้วยสายตาเปี่ยมความเกลียดชัง พูดเย็นชาว่า:

"คุกเข่า ขอโทษเธอ"

ซูชิงหันหน้ากลับมา น้ำตาคลอ กัดฟันพูด:

"อย่าหวังว่าฉันจะคุกเข่าให้เธอ!"

"เธอเรียกร้องชะตากรรมนี้เอง!" สวีเฟิงกดบ่าเธอแรงๆ บังคับให้เข่าของเธอกระแทกพื้น:

"เธอติดหนี้เธอสองชีวิต!"

เข่าของซูชิงถูกก้อนหินบาด เจ็บ

แต่เธอไม่ร้องสักคำ!

เธอเงยหน้าขึ้น มองดวงตาที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าของสวีเฟิง

ค่อยๆ สายตาพร่ามัว

"สวีเฟิง ความผิดที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของซูชิง คือการรักนาย แต่งงานกับนาย..."

เธอมอบความไว้วางใจทั้งหมดให้สวีเฟิง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคืออะไร?

คือการที่เขายอมคุกเข่าเพื่อช่วยผู้หญิงอีกคน!

คือการที่ผู้หญิงคนนั้น ลูกพี่ลูกน้องของเขา ตั้งครรภ์ลูกของเขา!

ความรักและความไว้วางใจของเธอ กลายเป็นเรื่องตลก!

สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงความโหดร้ายไร้ความปรานีหลังจากห้าปี!

สวีเฟิง ฉันไม่ได้ติดหนี้อะไรนาย!

นายต่างหาก ที่ติดหนี้ฉันมากมายเหลือเกิน...

ความทุกข์ในห้าปีนี้ มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้

สวีเฟิงก็มองตาเธอเช่นกัน

ดวงตาสวยที่เคยทำให้คนทั้งโลกอิจฉา ดูเหมือนจะมีความเศร้าหมองมากขึ้น

แม้แต่ผิวที่เคยนุ่มนวล ก็มีร่องรอยของความทุกข์ยาก

โดยเฉพาะแววตาของเธอ ไม่ยอมแพ้ โกรธ น้อยใจ ดื้อรั้น... ทั้งหมดผสมผสานกัน กลายเป็นความชาชิน!

สวีเฟิงปล่อยมือโดยไม่รู้ตัว ถอยออกมา

ทั้งที่กำลังแก้แค้นให้ลูกพี่ลูกน้อง ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกพอใจเลย?

"เธอไปเถอะ"

สวีเฟิงหันสายตาไปทางอื่น น้ำเสียงเย็นชายิ่งกว่าเดิม "เตรียมงานศพไว้ให้ดี อีกสามวัน... ฉันจะไปที่บ้านเพื่อล้างแค้น!"

ซูชิงค่อยๆ ลุกขึ้น สายตาเหม่อลอย ยิ้มอย่างเจ็บปวดให้เขา พึมพำว่า:

"ฉันช่างโง่จริงๆ โง่เหลือเกิน... ฉันน่าจะรู้ว่าบางคนไม่มีวันรอกลับมาได้..."

เห็นรอยยิ้มนั้น สวีเฟิงรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ราวกับ... มีใครมาควักเนื้อตรงปลายหัวใจออกไป ทำให้เขาทรมาน

ซูชิงเดินไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

จากโทรศัพท์มีเสียงร้องไห้เร่งร้อนของซูเสี่ยวหย่า ลูกสาวเธอ:

"แม่คะ! จ้าวกวงฮัวจับหนูไว้ เขาไม่ให้เสี่ยวหย่ากิน เสี่ยวหย่าไม่ได้กินข้าวมาสองวันแล้ว... เสี่ยวหย่าคิดถึงแม่ เสี่ยวหย่าหิวมากค่ะ เสี่ยวหย่าอยากกินของ... แม่คะ พวกเขายังบอกว่าจะเอามีดมาเฉือนเนื้อเสี่ยวหย่า แม่รีบมาช่วยเสี่ยวหย่าด้วยค่ะ..."

พูดยังไม่ทันจบ โทรศัพท์ของลูกสาวถูกแย่งไป กลายเป็นเสียงด่าของผู้ชาย:

"ไอ้ลูกเถื่อน กล้าขโมยโทรศัพท์กู? มึงอยากตายรึไง?"

ตามมาด้วยเสียงตบหน้าหลายครั้ง และเสียงร้องไห้อย่างน่าสงสารของลูกสาว:

"แม่คะ พวกเขากำลังตีเสี่ยวหย่า แม่รีบมาช่วยเสี่ยวหย่าด้วย! แม่คะ เสี่ยวหย่ากลัว เสี่ยวหย่าอยากให้แม่มา..."

"เสี่ยวหย่าอย่าร้อง อย่าร้องนะ! แม่อยู่นี่! อย่าตีลูกสาวฉัน อย่าตีเธอนะ!"

สีหน้าเหม่อลอยของซูชิงกลับมาเป็นปกติทันที เธอถือโทรศัพท์ด้วยมือสั่นเทา ตะโกนปลอบลูกสาว: "เสี่ยวหย่าไม่ต้องกลัวนะ! แม่จะรีบไปช่วยลูกเดี๋ยวนี้... ลูกอยู่ที่ไหน รีบบอกแม่!"

โทรศัพท์ถูกวางสายไป

เธอวิ่งกลับบ้านเหมือนคนบ้า ปากพร่ำพูดไม่หยุด:

"เสี่ยวหย่าไม่ต้องกลัว เสี่ยวหย่าไม่ต้องกลัว... แม่กำลังไปช่วยลูกแล้ว แม่มาแล้ว เสี่ยวหย่า... ไม่ต้องกลัวนะ!"

สวีเฟิงได้ยินคำว่า "ลูกสาว" ก็ขมวดคิ้วทันที วิ่งตามไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว ถามว่า:

"เธอมีลูกสาวด้วยเหรอ?... เธอ เธอเป็นลูกของใคร?"

ซูชิงได้ยินคำถาม เงาร่างอันเศร้าหมองของเธอหยุดกะทันหัน แต่ไม่หันกลับมา

นายยังสนใจหรือว่าเธอเป็นลูกของใคร?

เธอจะเป็นลูกของใครได้?

เธอเป็นลูกของนาย สวีเฟิง!

ในปีนั้น หลังจากสวีเฟิงถูกส่งเข้าคุกได้สามวัน ซูชิงตรวจพบว่าตั้งครรภ์

มีเพื่อนแนะนำให้เธอทำแท้ง เพื่อไม่ให้เป็นภาระ

แต่เธอผู้แข็งแกร่งกลับแอบไปต่างถิ่น แล้วคลอดลูกสาวอย่างลับๆ

ห้าปีนี้ สภาพเศรษฐกิจของครอบครัวเธอแย่ลงทุกวัน

ซูชิงต้องเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ เลี้ยงดูลูกสาวอย่างยากลำบาก

นายสวีเฟิงเคยทำอะไรให้ลูกสาวคนนี้บ้าง?

แม้กระทั่งลูกสาวยังถูกคนด่าว่าเป็น "ลูกเถื่อน"!

นายไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อของลูกฉัน!

เสี่ยวหย่าเป็นของฉัน เป็นลูกสาวของซูชิง! ไม่เกี่ยวอะไรกับนายสวีเฟิงทั้งนั้น!

นายไม่คู่ควร!

ลูกของนายสวีเฟิง ได้เข้าโลงไปพร้อมกับกั๋วจิ้งชู้ของนายตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว!

ซูชิงนึกถึงความทุกข์และความยากลำบากทั้งหมดที่ต้องทนมาตลอดห้าปี น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้

เธอรีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตา หันกลับมา พูดด้วยความเกลียดชังอย่างภาคภูมิและดื้อรั้น:

"ฮึ ลูกใคร? ไม่ใช่ลูกนายแน่นอน ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย เสี่ยวหย่าเป็นลูกสาวของฉันคนเดียว!"

"เธอจะเป็นหรือตาย ก็ไม่เกี่ยวกับนายแม้แต่น้อย!"

"อ้อ ใช่แล้ว ปีนี้เธออายุห้าขวบครึ่งแล้ว"