เมืองแห่งการบำเพ็ญเซียน

เจ็บ!

เจ็บแสบตา!

ดวงอาทิตย์สีแดงเพลิงแผ่รัศมีอันเจิดจ้า ทำให้จางห่าวหรานแทบลืมตาไม่ขึ้น

"ข้าถูกสังหารด้วยวิบากฟ้าผ่าแห่งความว่างเปล่า แล้วยังมีชีวิตอยู่อีกหรือ?"

จางห่าวหรานมองไปรอบๆ อย่างงุนงง เขาอยู่ในรถคันหนึ่งที่กำลังแล่นฉิวบนทางด่วน

ทางซ้ายของเขาเป็นกระจกรถ มองผ่านกระจก จางห่าวหรานเห็นทุ่งนาและป่าไม้ผ่านสายตาไปอย่างรวดเร็ว

จางห่าวหรานหันกลับมามองภายในรถ

นักเรียนที่สวมหูฟังกำลังส่ายหัวตามจังหวะ นักเรียนที่สนิทกันกระซิบกระซาบ ส่วนนักเรียนที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลกำลังง่วงซึม

"ไอ้หนู มึงมองซ้ายมองขวาทำไมวะ ทำกูขนลุกไปหมด บอกไว้ก่อนนะ กูไม่ได้มีใจให้มึงแม้แต่นิดเดียว"

คนพูดคือนักเรียนผมสั้นที่นั่งข้างจางห่าวหราน รูปร่างผอมบาง สวมชุดนักเรียนสีน้ำเงินสลับขาว พูดจบด้วยสีหน้าดูแคลนแล้วหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ

จางห่าวหรานพูดออกไปโดยอัตโนมัติ: "นั่นมันหนังสือวรรณคดีม.6 ไม่ใช่เหรอ ตรงนั้นเป็นเรื่อง 'จารึกดอกไม้ริมสระ' ตอนที่เจ็ดใช่ไหม"

นักเรียนผมสั้นปิดหนังสือ มองจางห่าวหรานด้วยสายตาทั้งประหลาดใจและตกตะลึง

"กูแค่เปิดดูผ่านๆ เอง แต่มึงจำได้ละเอียดขนาดนี้เลยเหรอ? เดี๋ยวนะ พวกเรายังไม่ได้เรียนบทความนี้ไม่ใช่เหรอ"

นักเรียนผมสั้นไม่รู้ว่า ความตกตะลึงในใจของจางห่าวหรานนั้นยิ่งใหญ่กว่าเขามากนัก

"ข้าได้เกิดใหม่!"

จางห่าวหรานรู้สึกช็อค

เขาเคยเป็นเซียนระดับเต๋าจู่ขั้นเลี่ยนซวีเหอเต้า ต้องการพิสูจน์ความเป็นอมตะขั้นชุนหยาง จึงท้าทายวิบากฟ้าผ่าแห่งความว่างเปล่า แต่กลับพ่ายแพ้

สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือ จางห่าวหรานรอดพ้นจากความตาย และได้เกิดใหม่ย้อนกลับมาในช่วงมัธยมปลาย

ทุกอย่างช่างคุ้นเคย

บิดาของจางห่าวหรานชื่อจางเผิงเต๋อ ในชาติก่อน หลังจากสอบเข้ามหาวิทยาลัย จางห่าวหรานได้รู้ว่าจางเผิงเต๋อถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคร้าย เนื่องจากฐานะทางบ้านไม่ดีนัก ตระกูลจางไม่มีเงินมากพอที่จะรักษาจางเผิงเต๋อ จางห่าวหรานเศร้าโศกเสียใจ ออกไปหางานทำและยืมเงิน ทำงานหลายอย่างพร้อมกัน แม้แต่งานมัคคุเทศก์ที่ต้องรับรองนักท่องเที่ยวซึ่งเหนื่อยหนัก จางห่าวหรานก็ยอมรับ

ผลก็คือ ขณะที่จางห่าวหรานเป็นมัคคุเทศก์ เขาพลาดพลั้งตกจากหน้าผาที่เขาไท่ซาน ตกลงไปในถ้ำล้ำค่าที่ "หัวเทียนเสินจวิน" ทิ้งไว้ตอนผ่านโลกมนุษย์ ด้วยสถานที่ล้ำค่านั้นเอง จางห่าวหรานจึงมีโอกาสได้ก้าวเข้าสู่เส้นทางการบำเพ็ญเซียน เมื่อออกมาจากถ้ำล้ำค่านั้น เวลาผ่านไปหลายร้อยปีแล้ว

พ่อแม่ล่วงลับไปนานแล้ว จางห่าวหรานเศร้าโศกเสียใจ รู้สึกผิดในใจ จึงทุ่มเทให้กับการบำเพ็ญเพียร ฝึกฝนอย่างหนัก จนศิษย์เหนือครู ความสามารถเหนือกว่าหัวเทียนเสินจวิน กลายเป็นเต๋าจู่ที่มีชื่อเสียงกระฉ่อนในวงการเซียน

ชาติก่อน จางห่าวหรานบำเพ็ญเซียนฝึกวิชา ท้าทายสวรรค์ ผ่านเรื่องเป็นตายมามากมาย จนร่างกายและจิตใจเหนื่อยล้า บัดนี้การได้เกิดใหม่ เปิดโอกาสให้จางห่าวหรานได้มีชีวิตใหม่ที่สมบูรณ์แบบ

บนรถมีนักเรียนชั้นม.6/5 จากโรงเรียนว่อหลงกว่าสิบคน พวกเขาเพิ่งเสร็จสิ้นกิจกรรมทัศนศึกษาฤดูใบไม้ผลิที่โรงเรียนจัดขึ้น กำลังเดินทางกลับไปที่โรงเรียนมัธยมเซียงโจวหมายเลขหนึ่ง

"หลิงฮวน เธอก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลย" จางห่าวหรานมองเพื่อนผมสั้นข้างๆ รู้สึกสะเทือนใจอย่างยิ่ง

ทั้งสองคนมาจากครอบครัวธรรมดา จึงถือว่าการเรียนเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต

ในโรงเรียน หลิงฮวนเป็นเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่อง ทุกครั้งที่มีการประกาศผลสอบ เด็กเรียนเก่งอย่างจางห่าวหรานมักจะได้อันดับหนึ่งเสมอ ส่วนหลิงฮวนต้องยอมรับอันดับสอง

"ไอ้หนู วันนี้มึงเป็นอะไรไป หรือว่าหลังทัศนศึกษาครั้งนี้ มึงควรกลับบ้านไปพักผ่อนสักหน่อย รักษาอาการป่วยให้หายดีก่อนค่อยกลับมา แค่สอบเข้ามหาวิทยาลัยเองนะ ปีหน้าเราค่อยสอบใหม่" หลิงฮวนพูดพร้อมหัวเราะคิกคัก

"ไม่อยากสนใจมึงหรอก นึกว่ากูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่" จางห่าวหรานกลอกตา ไอ้คนนี้อยากให้เขากลับบ้านไปพัก เพื่อจะได้แย่งที่หนึ่งของโรงเรียนนั่นเอง

จางห่าวหรานและหลิงฮวนนั่งอยู่ที่นั่งด้านซ้ายของรถ คั่นด้วยทางเดิน ทางด้านขวามีนักเรียนหญิงคนหนึ่งนั่งริมหน้าต่าง

เธอหันข้างมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมยาวสีดำสนิทตกลงมาบนไหล่ บดบังใบหน้าอันงดงามไปครึ่งหนึ่ง เธอพิงพนักเก้าอี้ ส่วนบนของร่างกายที่ดึงดูดสายตาอย่างยิ่ง ตั้งตรงราวกับยอดเขา รูปทรงอกที่งดงามพอที่จะทำให้ชายหนุ่มคนไหนก็ตามคลั่งไคล้

บางครั้งเธอจะปัดผมที่บังสายตาออก เหลือบตาขึ้นเล็กน้อย มองจางห่าวหรานอย่างไม่ตั้งใจ

ดาวประจำโรงเรียนสวีชิง มีความฝันที่จะเป็นแพทย์ศัลยกรรม ทุกคนในโรงเรียนมัธยมรู้ว่า สวีชิงแอบชอบจางห่าวหรานผู้เรียนเก่ง แต่เพราะนิสัยเย่อหยิ่ง เธอจึงไม่เคยแสดงความรู้สึกที่แอบรักออกมา

"ไอ้หนู สลับที่นั่งกันหน่อยสิ" หลิงฮวนผลักจางห่าวหราน

"เขาก็ไม่ได้มองมึงนี่ มึงตื่นเต้นอะไร" จางห่าวหรานส่ายหน้า ให้มึงพูดแบบนั้นกับกูเมื่อกี้ กูก็จะไม่สลับที่ให้

"เฮ้ย ใครพูดแบบมึงวะ ทั้งโรงเรียนว่อหลง ใครบ้างไม่รู้ว่าดาวโรงเรียนสวีชิงชอบมึง"

หลิงฮวนพูด: "สลับที่ให้กูนั่งอ่านหนังสือหน่อย ถ้าเป็นเพื่อนกันจริงก็อย่าทำให้กูลำบากสิ พูดตามตรงนะ กูอยากให้พวกมึงคบกันไวๆ คบกันแล้วอะไรแบบนั้น มึงจะได้ไม่มีสมาธิเรียน คะแนนตก แล้วกูก็จะแซงมึงขึ้นเป็นเด็กเรียนเก่งอันดับหนึ่งของโรงเรียนว่อหลง ไม่นานหรอก"

พูดถึงเรื่องผลการเรียนที่จะแซงจางห่าวหราน หลิงฮวนตื่นเต้นกว่าใครๆ

จางห่าวหรานได้แต่อึ้ง ชีวิตมัธยมปลายของหลิงฮวน นอกจากกินข้าวนอนหลับ ก็คือคิดที่จะแซงเขาขึ้นเป็นที่หนึ่ง ฝันถึงเรื่องนี้ทุกคืน

"ก็ได้ สลับก็สลับ" จางห่าวหรานทนต่อคำขอร้องหลายครั้งของหลิงฮวนไม่ได้ กำลังจะขยับตัว แต่จู่ๆ ก็หยุดชะงัก

"เดี๋ยวก่อน!"

"ตอนนี้กี่โมงแล้ว?"

จางห่าวหรานนึกขึ้นได้ถึงเรื่องหนึ่ง รีบถามอย่างเร่งด่วน

"ไอ้หนู มึง..."

หลิงฮวนพูดไม่ทันจบ ก็ถูกจางห่าวหรานตัดบท: "อย่าพล่าม บอกกูมาเร็ว!"

หลิงฮวนตกใจ ไม่เคยเห็นจางห่าวหรานมีปฏิกิริยาแบบนี้มาก่อน เขาคิดว่าจางห่าวหรานอยากเปลี่ยนใจ จึงพูดอย่างไม่พอใจ:

"วันนี้เป็นวันที่ 10 เมษายน ปี 2005 ตามปฏิทินจีน บ่ายสองโมงสามสิบนาที เหลืออีกไม่ถึงสองเดือนก็จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ไอ้หนู เฮ้ย มึงทำอะไรน่ะ เฮ้ย! นี่มันทางด่วนนะโว้ย มึงยืนทำไมวะ อยากตายเหรอ!"

จางห่าวหรานปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วลุกพรวดขึ้นยืน ยืนตัวตรงเหมือนต้นสน กวาดตามองนักเรียนกว่าสิบคนบนรถบัส

"เสี่ยวเหวยเหวยอยู่ไหน?" น้ำเสียงของจางห่าวหรานจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับกำลังจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น

"ทำไมเขาถึงตะโกนหาเสี่ยวเหวยเหวยกะทันหัน หรือว่าเขาชอบเสี่ยวเหวยเหวย?" สวีชิงที่นั่งริมหน้าต่างทางขวาสีหน้าหม่นลง

หัวใจเธอเหมือนมีมดไต่ รู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูก