ความจริงที่ถูกปกปิด

สำนักงานสืบสวนฮิลล์เครสต์

บรรยากาศในห้องทำงานของสารวัตรสืบสวนนั้นน่าอึดอัด

ทราวิส สมิธ ยืนอยู่ริมหน้าต่าง ใบหน้าเคร่งขรึมขณะทอดสายตามองออกไปข้างนอก ในมือกำรายงานคดีไว้แน่น

"เจย์กำลังจะเกษียณอยู่แล้ว จู่ๆ จะมาฆ่าตัวตายได้ยังไง?"

"ไม่ใช่อุบัติเหตุเหรอ? เขาโดนไฟช็อตตอนซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าไม่ใช่รึไง..."

"เบาๆ หน่อย! ข้างบนเขากำลังประชุมกันอยู่"

เสียงของเจ้าหน้าที่ที่กำลังพูดคุยกันดังเข้ามาในหูของทราวิสอย่างชัดเจน

"ผู้การจอห์นสันครับ!"

เสียงจากข้างนอกดึงสติของทราวิสกลับมา เขารีบเช็ดดวงตาที่แดงก่ำเล็กน้อย

ทราวิสสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างคาร์เตอร์ จอห์นสัน

เธอดูอายุราวๆ ยี่สิบเจ็ดหรือยี่สิบแปดปี แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของทราวิสคือดวงตาของเธอ มันสงบนิ่งผิดปกติ ราวกับผืนน้ำที่ไร้คลื่น

"ผู้การจอห์นสันครับ"

คาร์เตอร์พยักหน้าเล็กน้อย "ฉันจะแนะนำให้รู้จัก"

"นี่คือเอเลน การ์เซีย ที่ปรึกษาด้านจิตวิทยาอาชญากรรมและนิติวิทยาศาสตร์คนใหม่ของเรา"

"เธอเป็นบุคลากรพิเศษที่กองบัญชาการอนุมัติมาโดยตรง และจะเป็นกำลังสำคัญด้านเทคนิคให้กับทีมของคุณ"

"สารวัตรสมิธ หวังว่าจะได้ร่วมงานกันด้วยดีนะคะ" เอเลนเอ่ยขึ้นช้าๆ

ทราวิสเหลือบมองเธอ เพื่อนร่วมงานคนใหม่มีหน้าตาที่ดูอ่อนโยน ไม่เหมือนบุคลากรพิเศษที่กองบัญชาการอนุมัติมาเลยสักนิด

เธอดูเหมือนพนักงานออฟฟิศที่นั่งกรอกเอกสารในตึกบริษัทมากกว่า

คนแบบนี้จะช่วยสืบคดีได้จริงๆ น่ะหรือ? ทราวิสอดกังขาไม่ได้

เขาพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก ไม่ได้ให้ความสนใจเอเลนมากเท่าไหร่

เธอดูเหมือนคนที่แค่มาหาประสบการณ์ คงจะดีกว่าถ้าไม่ดึงเธอเข้ามาเกี่ยวข้องมากเกินไป

คาร์เตอร์รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อยกับท่าทีเย็นชาของทราวิส จึงเอ่ยขอโทษเอเลน "เอเลน อย่าไปถือสาเขาเลยนะ"

แต่ดูเหมือนเอเลนจะไม่ได้ใส่ใจ เธอกลับมองไปที่บทวิเคราะห์คดีบนไวท์บอร์ดแทน

หลังจากพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ถามขึ้นมาทันที "รายงานหลักฐานจากที่เกิดเหตุอยู่ที่ไหนคะ? ขอดูหน่อยได้ไหม?"

ทุกคนหันไปมองทราวิส เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็โบกมือ "ให้เธอไป"

"นี่คือคดีเสียชีวิตจากไฟฟ้าช็อตทางฝั่งตะวันออกของเมือง ผู้ตายคือเจย์ ลูอิส นักสืบที่กำลังจะเกษียณในอีกสามวัน"

"ที่เกิดเหตุถูกสรุปว่าเป็นอุบัติเหตุ สอดคล้องกับลักษณะของการถูกไฟฟ้าช็อตโดยอุบัติเหตุทุกประการ"

เคลวิน เปเรซ แนะนำข้อมูลคดีสั้นๆ

นักสืบทุกคนที่แอบฟังอยู่รู้สึกเสียวไส้แทนเอเลน

ทราวิสขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวด โดยเฉพาะกับพวกที่ใช้เส้นสายเข้ามา

"ฉันว่าคุณการ์เซียอยู่ได้ไม่นานหรอก"

"น่าเสียดาย ทีมอื่นเขาก็มีผู้หญิง แต่ทีมเรามีแต่ผู้ชายล้วนๆ อุตส่าห์มีคนสวยๆ มาอยู่ด้วยทั้งที แต่ดูท่าจะอยู่ไม่รอด"

"น่า ถือซะว่าถึงจะเป็นแค่ไม้ประดับ ก็ยังมีอะไรสวยๆ งามๆ ให้มองตอนทำงานแล้วกัน"

เอเลนพลิกดูรายงานอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอจดจ่ออย่างเต็มที่

ทราวิสกอดอกมองดูเธอ

รายงานนั้นบางเฉียบ มีเพียงรูปถ่ายไม่กี่ใบกับ 'จดหมายลาตาย' ของเจย์

ผู้ตาย เจย์ ถูกพบในชุดอยู่บ้าน ล้มฟุบอยู่หน้าตู้ทีวี

มือของเขาวางอยู่บนปลั๊กไฟที่เปียกโชก

ประตูหน้าต่างอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ไม่มีร่องรอยการงัดแงะ และร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยรอยไหม้จากไฟฟ้า

ไม่พบแอลกอฮอล์หรือสารพิษทั่วไปในร่างกาย ทุกอย่างชี้ไปที่การเสียชีวิตจากอุบัติเหตุไฟฟ้าช็อต

[ป่วยมานาน... เหนื่อย... ในที่สุดก็เป็นอิสระ... ขอโทษ...]

นี่คือจดหมายลาตายสั้นๆ ที่ถูกปะติดปะต่อขึ้นมา

หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่การฆ่าตัวตายซึ่งมีแรงจูงใจจากอาการป่วยเรื้อรัง

สายตาของเอเลนหยุดนิ่งอยู่ที่รูปถ่ายถัดไป

ในภาพถ่าย บริเวณโคนนิ้วก้อยข้างขวาของผู้ตาย มีรอยไหม้เกรียมเล็กๆ รูปทรงไม่แน่นอนปรากฏอยู่

เธอพลิกกลับไปดูรูปถ่ายจดหมายลาตายที่ขยายใหญ่ขึ้นในหน้าก่อนหน้า

ทุกอย่างดูเหมือนปกติ แต่เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ลายเส้นของคำว่า 'ขอโทษ' กลับดูแข็งทื่อ ไม่ใช่การตวัดจบอย่างเป็นธรรมชาติ

มันดูเหมือนถูกกดทับด้วยแรงจากภายนอก นี่มันแปลกมาก

เอเลนปิดแฟ้มคดีแล้วพูดขึ้น “ฉันต้องไปที่เกิดเหตุ”

น้ำเสียงของเธอสงบนิ่ง แฝงไปด้วยอำนาจอย่างมืออาชีพที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ทราวิสจ้องเอเลน “ที่เกิดเหตุถูกเก็บกวาดไปแล้ว! สาเหตุการตายก็ได้รับการยืนยันเบื้องต้นแล้ว รายงานกับรูปถ่ายยังไม่พอสำหรับคุณอีกเหรอ”

เอเลนเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาที่สงบนิ่งของเธอฉายแววแน่วแน่และแฝงความคมกริบไว้เล็กน้อย

“สารวัตรสมิธคะ แค่ดูจากรูปถ่ายกับรายงาน ฉันบอกได้แค่ว่าบาดแผลภายนอกสอดคล้องกับการถูกไฟฟ้าช็อตค่ะ”

เธอหยิบรูปถ่ายสองสามใบออกมา น้ำเสียงยังคงหนักแน่น “ความจริงมักซ่อนอยู่ในรายละเอียดที่ถูกมองข้ามค่ะ”

“มือซ้ายของผู้ตายวางอยู่บนเต้ารับ แล้วมือขวาไปมีรอยไหม้ผิดปกติแบบนั้นได้ยังไงคะ”

“แล้วลายเส้นที่แข็งทื่อตรงท้ายจดหมายนั่น ก็ไม่ใช่การเขียนอย่างเป็นธรรมชาติแน่นอน”

เธอชี้ไปที่มุมหนึ่งของรูปถ่ายแล้วพูดต่อ “มีรอยขีดข่วนเล็กน้อยมากที่ฐานของเก้าอี้ไม้ตัวนี้”

“จากร่องรอยแล้ว มันดูเหมือนเป็นรอยใหม่ ไม่ใช่จากการสึกหรอตามปกติ รายละเอียดพวกนี้ไม่ได้ถูกบันทึกไว้ในรายงาน”

ทั้งห้องทำงานเงียบกริบ เหล่านักสืบที่อยู่ด้านนอกเบิกตากว้าง มองมาที่เอเลนอย่างไม่เชื่อสายตา

“นี่มันตรงกับที่สารวัตรสมิธพูดเป๊ะเลยนี่!”

“พระเจ้า ฉันว่าเธออาจจะได้อยู่กับเราจริงๆ ก็ได้”

“สังเกตเห็นรายละเอียดเล็กขนาดนั้นได้ยังไง ไม่ใช่คนแล้วมั้ง!”

คาร์เตอร์เองก็ตกตะลึงไปเช่นกัน มุมปากของเขากระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เอเลนคนที่กองบัญชาการส่งมาคนนี้ดูเหมือนจะแตกต่างออกไป

ทราวิสเงยหน้ามองเอเลน ในเวลาเพียงไม่กี่นาที เธอก็สังเกตเห็นรายละเอียดเหล่านี้

และแววตาที่เหมือนตั้งคำถามนั่น เธอกำลังท้าทายเขาอยู่หรือ

“เอาล่ะ เคลวิน เคียน! พวกนายสองคนไปกับคุณการ์เซีย แล้วบันทึกข้อมูลให้ละเอียดที่สุด”

“รับทราบครับ”

เอเลนเดินออกจากห้องทำงานพร้อมกับชุดเครื่องมือของเธอ

ปฏิกิริยาของทราวิสนั้นเหนือความคาดหมายของเธอ เธอชี้ให้เห็นข้อผิดพลาดและจุดบกพร่องในคดีของทราวิส แต่เขากลับไม่มีท่าทีอะไร

ผู้ชายคนนี้น่าสนใจดี

หอพักพนักงานของเจย์ยังคงมีกลิ่นอับชื้นและกลิ่นไหม้ของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์จางๆ หลงเหลืออยู่ เฟอร์นิเจอร์ถูกคลุมด้วยผ้าขาว

เคลวินและเคียน มิลเลอร์ เจ้าหน้าที่เทคนิคสองคนที่ทราวิสส่งมา เดินตามหลังเอเลนพลางถือไฟฉายสำหรับตรวจการณ์และเครื่องบันทึก

พวกเขาทั้งสองเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้

ในทีมของพวกเขา เอเลนเป็นคนเดียวที่กล้าเผชิญหน้ากับทราวิสตรงๆ

เมื่อเข้ามาในหอพัก การเคลื่อนไหวของเอเลนก็เบาลง

เธอเดินเข้าไปยังจุดที่พบศพ รอยเปียกบนพื้นแห้งสนิทแล้ว

เธอเปิดชุดเครื่องมือ สวมถุงมือยาง แล้วย่อตัวลง

แทนที่จะมองไปยังตำแหน่งมือซ้ายที่ทุกคนให้ความสนใจ เธอกลับสังเกตตำแหน่งการวางมือขวาตามธรรมชาติของเจย์ในขณะที่เขานอนอยู่

เธอหยิบเครื่องดูดฝุ่นขนาดเล็กออกมาแล้วเป่าลมเบาๆ ไปทั่วบริเวณนั้น

เธอใช้แหนบชนิดพิเศษคีบบางอย่างขึ้นมาจากร่องกระเบื้องที่ไม่เป็นที่สังเกตอย่างระมัดระวัง

“นั่นอะไรครับ” เคลวินอดไม่ได้ที่จะถามขณะถือเครื่องบันทึกอยู่

ที่ปลายแหนบมีเศษเล็กๆ สองสามชิ้น ขนาดเล็กยิ่งกว่ามด

น้ำเสียงของเอเลนแผ่วเบา “ฉันก็ไม่รู้ค่ะ”

เธอหยิบถุงเก็บหลักฐานใบเล็กขึ้นมา “เก็บไว้ค่ะ จากการวินิจฉัยเบื้องต้นคาดว่าเป็นคราบโลหะ”

“ตรงนี้ จุดสีน้ำตาลอ่อนนี่ มันไม่เหมือนคราบอาหารหรือสนิม”

เธอใช้ไม้พันสำลีปลอดเชื้อป้ายคราบสีน้ำตาลนั้นมาเล็กน้อยอย่างระมัดระวังแล้วเก็บไว้

หลังจากทำทั้งหมดนี้เสร็จ เอเลนก็เคลื่อนตัวไปยังตำแหน่งสำคัญที่เป็นชนวนของ 'การฆ่าตัวตาย' ในที่สุด