บำบัดสวาทพ่อสามี

บำบัดสวาท

พ่-อ-ส-า-มี

นิยายเซตนี้ประกอบด้วย บำบัดสวาทพ่อสามี เอาคืน เงาสวาทพี่เขย

ผู้​เขียน กาสะลอง

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​

หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ

เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

เราเตือนท่านแล้ว

ครั้งแรกที่เจอหน้าผู้ชายคนนี้…

หล่อนรับรู้ได้ถึงสัมผัสพิเศษบางอย่าง

มันเป็นความรู้สึกเร่าร้อนร้อนรุนแรง

เป็นเรื่องของอารมณ์ที่ยากจะบอกใคร

หล่อนสงสารเขาที่ต้องอยู่คนเดียว

ด้วยความตั้งใจว่าจะฉุดเขา

ให้ก้าวออกมาจากหลุมอันมืดดำ

หากสุดท้ายหล่อนกลับค้นพบว่าตัวเอง

กำลังถลำลึกดำดิ่งลงในวังวนสวาท

อันเชี่ยวกรากโดยไม่รู้ตัว

บำบัดสวาท

พ่-อ-ส-า-มี

พุทธศักราช 2556

เชียงใหม่ ที่บ้านเดี่ยวหลังใหญ่

เป็นบ้านไม้ ปลูกสร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง ตั้งอยู่ท่ามกลางไร่องุ่นเนื้อที่หลายร้อยไร่ที่เจ้าของบ้านเป็นชายวัยห้าสิบปี มีนามว่า ‘สันต์’

เขาซื้อบ้านหลังนี้เอาไว้เพราะตั้งใจว่าวันหนึ่งเมื่อเกษียณราชการ จะย้ายมาอยู่พร้อมกับภรรยา

ทว่าเมื่อวันนั้นมาถึงเข้าจริงๆ หลายๆ อย่างที่สันต์เคยวาดภาพเอาไว้ กลับพังทลายล้มครืน ไม่เป็นไปตามที่ใจหวัง

ไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งทุกวันของชีวิตคุ้นเคยอยู่กับการตื่นเช้าเพื่อไปทำงานตั้งแต่อายุยี่สิบห้าจนถึงห้าสิบปี จะปรับตัวได้ในวันที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่บ้านหลังเกษียณเพียงลำพัง

เพราะว่าภรรยาสุดที่รักที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาก็ต้องมาตายจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสามปีก่อน

จากนั้นสันต์กลายเป็นคนซึมเศร้า เบื่อหน่ายชีวิตไปโดยไม่รู้ตัว

“คุณพ่อครับ… วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ”

‘แทนไท’ ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปีซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวของสันต์เดินเข้ามาสวมกอดผู้เป็นบิดาจากทางด้านหลัง เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

เพราะว่าตลอดเดือนที่ผ่านมานี้ผู้เป็นพ่อต้องเคลื่อนที่ด้วยรถเข็นเป็นส่วนใหญ่ ภายหลังจากเกิดอาการเครียดจัดจนล้มป่วยลงด้วยอาการกล้ามเนื้อแขนและขาอ่อนแรง

“เรื่อยๆ… ”

สันต์ตอบคำถามของลูกชายเพียงสั้นๆ แทนไท สังเกตเห็นว่าดวงตาของสันต์ดูเศร้าหมอง มองเหม่อไปยังความเวิ้งว้างเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย

อาการของสันต์นับวันยิ่งเหมือนคนที่กำลังเบื่อหน่ายชีวิตอย่างแรง

ในช่วงที่เป็นโรคซึมเศร้า ทำให้สันต์กลายเป็นคนพูดน้อย ถามคำตอบคำ จากนั้นก็เริ่มเงียบ นิ่ง เก็บตัว เข้าใจยาก

สันต์ค่อยๆ สร้างโลกส่วนตัวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และจากนั้นก็ไม่ค่อยพูดจากับใครอีกเลย ต่างจากเมื่อก่อนที่เคยเป็นคนขยันขันแข็งและยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นที่รักของคนงานในไร่

อาการของผู้เป็นบิดาที่ได้มาเห็นด้วยตาของตัวเองในวันนี้ กำลังสร้างความหนักใจให้กับแทนไทที่เพิ่งได้รับทุนไปเรียนต่อปริญญาโททางด้านการศึกษาที่ประเทศญี่ปุ่น

แสงแดดยามสายสาดเข้ามาอาบสนามหญ้าหญ้าบ้าน สายลมจากชายเขาพัดมากระทบต้นลีลาวดีออกดอกสีขาวสะพรั่งใกล้ซุ้มศาลาหน้าบ้าน

แทนไทใสรถเข็นของบิดาออกมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เพราะอยากให้ผู้เป็นพ่อได้สูดอากาศบริสุทธิ์ ได้รับลมเย็นโชยมาจากทิวเขาโอบล้อมไร่องุ่นเขียวขจี

“รินน์… ผมคิดว่าจะสละทุนรัฐบาลญี่ปุ่น”

ภายหลังจากพาบิดากลับเข้ามาในบ้าน แทนไทขอความเห็นจากหญิงสาวคู่ชีวิต

เขามักจะเรียกชื่อของหล่อนสั้นๆ ว่า ‘รินน์’ ชื่อจริงคือ ‘ระรินน์’ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นวัยยี่สิบสี่ปี แม่ของหล่อนเป็นชาวญี่ปุ่นที่แต่งงานกับสามีคนไทย

เรื่องสละทุนการศึกษา แทนไทนอนคิดมาแล้วทั้งคืน ก่อนที่จะมาเยี่ยมบิดาในวันนี้

“ไม่ได้นะคะพี่แทน… นี่เป็นโอกาสดีในชีวิต ใช่ว่าโอกาสแบบนี้จะได้มาง่ายๆ… ”

ระรินน์รีบค้าน…

เรียกชื่อแทนไทว่า ‘แทน’ เพียงสั้นๆ จนติดปาก หล่อนไม่อยากให้สามีต้องละทิ้งความฝัน เพราะว่าการเรียนปริญญาโทคือสิ่งที่แทนไทใฝ่ฝันและพูดถึงมาตลอด

“แต่พี่เป็นห่วงพ่อ… ”

น้ำเสียงลังเล สองจิตสองใจ

“งั้นเอาเป็นว่ารินน์จะมาช่วยดูแลคุณพ่อดีไหมคะ… ”

ระรินน์รู้ว่ามันเป็นการตัดสินใจที่กะทันหัน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรดลใจ

หลังจากมองสบตากับพ่อสามีแล้วหล่อนเกิดความรู้สึกสงสารเขาขึ้นมาจับใจ

ระรินน์ยอมรับว่ารู้สึกถูกชะตากับสันต์ขึ้นมาอย่างประหลาด

“อะไรนะ… นี่รินน์พูดจริงใช่ไหม”

แทนไทตกใจกับการตัดสินใจของภรรยา

“ค่ะ… พี่แทนจะได้ไปเรียนต่อให้สบายใจ… ”

ระรินน์พูดจริง…