มาเฟียสี่คนตกหลุมรักฉัน

ผ้าคลุมศีรษะสีดำบดบังทัศนวิสัยของวิคตอเรีย เชส ผลักเธอสู่ความมืดมิด

ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว ผ้าคลุมก็ถูกกระชากออก พร้อมกับแรงผลักอย่างแรงจนเธอเซไปข้างหน้า

“เข้าไป”

แสงสว่างจ้าแทงเข้าตาของเธอจนรู้สึกเจ็บแสบ

วิคตอเรียตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ ถูกลักพาตัวเหรอ? ทำไมพวกเขาถึงมาตามล่าทายาทถังแตกอย่างเธอกัน? พวกนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

“อย่ามัวแต่ยืนนิ่ง ถอดเสื้อผ้าซะ”

โดยไม่เปิดโอกาสให้วิคตอเรียได้ทำความเข้าใจสถานการณ์ เสียงที่ไม่สบอารมณ์ก็ตวาดมาจากมุมห้อง

วิคตอเรียมองตามเสียงไป ก็เห็นชายคนหนึ่งเอนกายอยู่บนโซฟาตัวเดียวริมหน้าต่าง

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดาที่ไม่ได้ติดกระดุม เผยให้เห็นแผงอกและกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ เขานั่งไขว่ห้าง หลับตาราวกับกำลังงีบหลับ

เมื่อเห็นวิคตอเรียลังเล น้ำเสียงของชายคนนั้นก็เปลี่ยนเป็นคุกคาม “เร็วเข้า ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับผู้หญิงที่โอ้เอ้”

เขาเน้นคำว่า “ผู้หญิง”

ชัดเจนว่านี่ไม่ใช่การลักพาตัวธรรมดา

จากมุมที่เธอยืนอยู่ วิคตอเรียมองไม่เห็นใบหน้าของชายคนนั้นชัดเจนนัก เห็นเพียงสันจมูกโด่งเป็นคมและรอยแผลเป็นใกล้คิ้วของเขา

เขาดูคุ้นตาอย่างน่าประหลาด

“คุณ...” วิคตอเรียตัวสั่น รวบรวมความกล้าถาม “คุณเป็นใคร? ที่นี่ที่ไหนคะ?”

ชายคนนั้นขยับตัว รอยแผลเป็นของเขาบิดเบี้ยวไปตามสีหน้าบึ้งตึง ทำให้เขาดูน่ากลัวยิ่งขึ้น

“งั้นเธอก็ไม่รู้อะไรเลยสินะ” เขาเอ่ยขึ้น

“ไม่รู้อะไรคะ?” น้ำเสียงของวิคตอเรียเครียดขึ้น

ชายคนนั้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

แสงอาทิตย์ยามอัสดงที่กำลังจะลับขอบฟ้าทาบทอลงบนใบหน้าของเขา ขับเน้นโครงหน้าที่คมคายให้เด่นชัด

ในที่สุดวิคตอเรียก็จำเขาได้

นาธาเนียล ครอส!

นาธาเนียล ผู้อยู่เบื้องหลังเจเนซิส คอร์ปอเรชัน!

ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ

เป็นที่รู้กันดีว่าเจเนซิส คอร์ปอเรชันทำธุรกิจทุกอย่าง หรือจะให้พูดให้ถูกก็คือ นาธาเนียลควบคุมธุรกิจสายมืดทั้งหมด

มีปืนพกเหน็บอยู่ที่สะโพกของเขา

“เซเวียร์ทำพลาดครั้งใหญ่” น้ำเสียงแหบพร่าของนาธาเนียลเอ่ยขึ้น เต็มไปด้วยอันตราย

เซเวียร์ โคล?

อดีตแฟนเจ้าเล่ห์ของเธอมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร? วิคตอเรียยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่

“มานี่”

เห็นได้ชัดว่านาธาเนียลไม่ใช่คนที่จะพูดจาอ้อมค้อม เขาเอาแต่สั่งการอย่างไม่แยแส

วิคตอเรียกำคอเสื้อที่บางเฉียบของเธอไว้แน่น สัญชาตญาณสั่งให้เธอก้าวถอยหลังด้วยความกลัว

เธอมองนาธาเนียลด้วยความหวาดหวั่น

“ความอดทนของฉันใกล้จะหมดแล้ว! นี่เป็นโอกาสเดียวของเธอ” เขาพูดช้าๆ “ที่จะช่วยครอบครัวเชส”

ก่อนหน้านี้ วิคตอเรียเคยเห็นเขาเพียงไม่กี่ครั้งในข่าว ซึ่งเขาก็ดูน่าเกรงขามและน่าสะพรึงกลัว เขาคือจักรพรรดิใต้ดินของเมืองทั้งเมือง

ในตอนนี้ สายตาของเขาที่มองมายังวิคตอเรียราวกับหมาป่าหิวโซที่จ้องมองเหยื่อ

“คุณช่วยครอบครัวเชสได้เหรอคะ?”

สีหน้าวิตกกังวลของวิคตอเรียผ่อนคลายลง ประกายแห่งความหวังเข้ามาแทนที่ความกลัว

ตั้งแต่บริษัทเจอมรสุมลูกใหญ่ ครอบครัวเชสก็ตกต่ำลงเรื่อยๆ และเดวิด เชส พ่อของเธอก็กำลังจะถูกตัดสินจำคุก

วิคตอเรียไม่มีเวลามาคิดแล้วว่าเธอมาอยู่ในคฤหาสน์ของนาธาเนียลได้อย่างไร สิ่งที่เธอสนใจคือการช่วยครอบครัวของเธอ

“มัวแต่พูดอยู่นั่นแหละ!” ความอดทนที่หาได้ยากของนาธาเนียลกำลังจะหมดลง

จริงอยู่ที่ว่าหากจะมีใครช่วยครอบครัวเชสได้ในตอนนี้ ก็มีเพียงนาธาเนียลเท่านั้น

“ฉันไม่ใช่พวกชอบบังคับผู้หญิง”

นาธาเนียลเอื้อมมือไปหยิบซิการ์บนโต๊ะ

เสียงดังแชะ ไฟแช็กถูกจุดขึ้น ทำให้วิคตอเรียสะดุ้งราวกับเปลวไฟได้สัมผัสจิตวิญญาณของเธอ

“จะมานี่ หรือจะกลับไป ไม่มีใครขวางทางเธอ และเรื่องในวันนี้ก็จะถูกลบไปจนหมดสิ้น แต่... ฉันไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้”

นาธาเนียลดูเยือกเย็น มอบทางเลือกให้วิคตอเรีย แต่ในความเป็นจริง เขากำลังกดดันเธออย่างเงียบๆ

มือของวิคตอเรียที่กำคอเสื้อสั่นเทา ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่นาธาเนียลไม่กะพริบ

ปลายซิการ์เรืองแสงเป็นสีแดงเข้ม ขณะที่ควันสีเทาคลุ้งออกมาจากริมฝีปากของนาธาเนียล

เขามองวิคตอเรียผ่านม่านควัน

สงครามกำลังต่อสู้อยู่ในใจของวิคตอเรีย ผู้ใหญ่ไม่เคยพูดอะไรตรงๆ อยู่แล้ว มันมีแค่สองทางเลือกเท่านั้น

เข้าไป เจรจาข้อตกลงซะ

สิ่งที่เธอมีเสนอในตอนนี้ก็มีเพียงความสาว ความสวย และความสดใสมีชีวิตชีวาเท่านั้น

หากหันหลังกลับ ตระกูลเชสของเธอก็จะถึงคราวล่มสลายอย่างถาวร

ดูเหมือนว่าเธอจะมีทางเลือก แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอจนตรอกไม่มีทางไป

"ไม่คิดเลยค่ะว่าจะโชคดีพอที่จะได้รับความสนใจจากคุณครอส" วิกตอเรียฝืนยิ้ม นิ้วมือของเธอกำปกคอเสื้อแน่นจนกระดุมแทบจะปริหลุด

เธอขยับเข้าไปใกล้เนธาเนียลอย่างตัวสั่นเทา

"มีอีกหลายอย่างที่คุณยังไม่ได้คิด" เนธาเนียลเอ่ยขึ้น เขายกซิการ์ขึ้นมา เอนหลังพิงพนักอย่างสบายอารมณ์เพื่อชื่นชมวิกตอเรีย

ชุดเดรสโปร่งบางของเธอเปิดเผยให้เห็นเรือนร่างอรชร

วิกตอเรียยิ้ม ในแววตาเย็นชาของเธอมีความเย้ายวนเจืออยู่เล็กน้อย

"คุณครอสคะ ในเมื่อเราจะทำข้อตกลงกัน เราควรจะระบุเงื่อนไขกันให้ชัดเจนก่อน"

"โอ้?" สีหน้าของเนธาเนียลแฝงแววดูแคลน แต่ก็สนใจ "ดีนี่ ดีนี่"

"ดีนี่เหรอคะ" วิกตอเรียกลืนน้ำลายอย่างประหม่า ไม่แน่ใจในความหมายของเนธาเนียล

การกล้าต่อรองเงื่อนไขกับประธานของเจเนซิส คอร์ปอเรชั่น ถือเป็นการกระทำที่อาจหาญมากสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง

"มีเงื่อนไขอะไรที่คุณเสนอมาแล้วผมทำให้ไม่ได้งั้นเหรอ" เนธาเนียลพูดอย่างใจเย็น แต่แฝงไปด้วยอำนาจของผู้ปกครอง

วิกตอเรียถึงกับพูดไม่ออก ช่างกล้านัก!

ผู้ชายคนนี้หลงตัวเองเกินไปแล้ว!

แต่ดูเหมือนว่าเขาก็มีอำนาจพอที่จะทำเช่นนั้นได้

จะมีอะไรให้ต้องคุยกันอีกเล่า? เธอแค่ต้องยอมทำตาม ตราบใดที่ทำให้เขาพอใจได้ เธอก็จะได้ทุกอย่างที่ปรารถนา

วิกตอเรียจนคำพูด

เนธาเนียลมองดูวิกตอเรียที่ขยับเข้ามาใกล้ เขาเหลือบสายตาขึ้นประเมินเธออย่างเงียบๆ

วิกตอเรียเคยเป็นทายาทมหาเศรษฐี แต่ตอนนี้กลับต้องดิ้นรนหาวิธีเอาใจเขา ไม่แน่ใจว่าควรจะทำอะไรต่อไป

เนธาเนียลดูเหมือนจะจับความไม่แน่ใจของเธอได้ เขาคลายขาที่ไขว่ห้างออกแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอนหลังกลับไป

"คุกเข่า"

ความอัปยศอดสูแล่นพล่านไปทั่วร่างของวิกตอเรีย กำปั้นของเธอเกร็งแน่นโดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนว่าการสวมบทบาทนกในกรงทองนั้นต้องใช้ทักษะที่เธอขาดไปอย่างเห็นได้ชัด

เนธาเนียลหัวเราะเบาๆ รอยย่นระหว่างคิ้วของเขาฉายแววขบขัน "ในเมื่อคุณมาเพื่อทำข้อตกลง ก็ทิ้งทิฐิที่ทำเป็นสูงส่งนั่นซะ ทำตัวให้ซื่อสัตย์หน่อย แล้วบางทีผมอาจจะนับถือคุณมากขึ้น"

ในชั่วพริบตา เหงื่อก็ผุดขึ้นบนหน้าผากของวิกตอเรีย

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้า แล้วคุกเข่าลง เอื้อมมือไปที่เข็มขัดของเนธาเนียล

"ใช้ปาก"

การเคลื่อนไหวของเธอหยุดชะงักด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบของเขา

คลื่นแห่งความกลัว ความสิ้นหวัง และความอับจนหนทางซัดสาดเข้าใส่เธอ น้ำตาเอ่อคลอเต็มดวงตา

"ถ้าจะร้องไห้ก็ออกไปซะ ผมบอกชัดแล้วนะว่าไม่ชอบบังคับผู้หญิง"

ครั้งนี้ น้ำเสียงของเนธาเนียลเต็มไปด้วยความรังเกียจ

วิกตอเรียก้มหน้ากัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรง ความเจ็บปวดช่วยสะกดกลั้นอารมณ์ฟูมฟายของเธอไว้

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างท้าทาย บังคับตัวเองให้ยิ้ม

"ขอโทษค่ะ คุณครอส จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้วค่ะ"

วิกตอเรียเตือนตัวเองว่าจะไม่หลั่งน้ำตาต่อหน้าคนที่ไม่แยแส เพราะรู้ดีว่ามันจะนำมาซึ่งการเยาะเย้ยและดูถูกเหยียดหยามเท่านั้น

เธอก้มหน้าลงไปยังเป้ากางเกงที่นูนเด่นของเขา ใช้ปากรูดซิปลง

เธอกลืนกินและโลมเลียต่อไป จนกระทั่งปากของเธอชาและเมื่อยล้า ของเหลวของเนธาเนียลก็ทะลักล้นออกมาจากริมฝีปากของเธอ

ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ทิ้งให้แสงสลัวสาดส่องร่างของเนธาเนียลในขณะที่เขายังคงเฝ้ามองวิกตอเรีย

สีหน้าของเขายังคงอ่านไม่ออก ทำให้วิกตอเรียไม่แน่ใจว่าความพยายามของเธอจะทำให้ทรราชผู้เอาแต่ใจคนนี้พอใจหรือไม่

"คุณครอสคะ..."

เสียงของวิกตอเรียแหบพร่า

เนธาเนียลลุกขึ้น จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ "คุณต้องฝึกอีกเยอะ"

ความตื่นตระหนกเข้าครอบงำวิกตอเรีย เขาหมายความว่ายังไง? เขาจะกลับคำงั้นเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าการไม่ตกลงเงื่อนไขให้ชัดเจนตั้งแต่แรกเป็นความผิดพลาด!

เธอไม่กล้าถามอะไรต่อ ได้แต่จ้องมองเขาไม่กะพริบตา

"ลุกขึ้น" เนธาเนียลหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของเธอ สายตาของเขาอ่อนลงราวกับกำลังมองสัตว์เลี้ยง "อนาคตผมจะฝึกให้คุณอีก"

วิกตอเรียถอนหายใจอย่างโล่งอก หัวใจของเธอสงบลง

เมื่อเธอเข้าใจความหมายที่เขาพูด หน้าของเธอก็แดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุก