ความสุขที่อันตราย

ดอกไม้ไฟวูบวาบกลางท้องฟ้า พลันดับสลายในชั่วพริบตา เงาร่างที่เคลื่อนไหวอยู่หลังม่านหน้าต่างตึกสูงสะท้อนประกายแสงริบหรี่

นี่เป็นเมืองที่ไม่มีชื่อเสียง และโรงแรมที่ยิ่งไม่มีใครรู้จัก ยวี่เสี่ยวเพ่ยแทบไม่ได้เดินทางมาทำงานนอกสถานที่ เพิ่งล้มตัวลงบนเตียงโรงแรม โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"เสี่ยวยวี่ นายมาถึงเมือง X แล้วเหรอ? ทำไมไม่บอกล่วงหน้าสักคำ พี่จะได้ต้อนรับ... อีตัวดี บิดสิ ยังไม่กินข้าวหรือไง?" ลาวจวงพูดหยาบคายออกมา ยวี่เสี่ยวเพ่ยได้ยินก็รู้สึกรังเกียจ แต่ยังคงยิ้มบางๆ พูดว่า "ท่านจวงกำลังยุ่งอยู่หรือครับ?"

ไอ้แก่แซ่จวงคนนี้ติดค้างสินค้าเขาเป็นแสน เงินยังไม่ได้ คนก็ไม่อาจขัดใจ

ลาวจวงออกแรงพลางพูดว่า "ก็ไม่ได้ยุ่งมาก เออ นึกออกแล้ว เสี่ยวยวี่ พวกฟีโรโมนของพวกนายมันมีกลิ่นยังไงกันแน่? ที่นี่มีโอเมก้าคนหนึ่ง ได้ยินว่ากลิ่นหอมมาก พี่ไม่มีวาสนาได้กลิ่น นายมาลองดูไหม?"

แปลกดี ในโทรศัพท์ได้ยินชัดว่าลาวจวงออกแรงไม่น้อย แต่กลับไม่ได้ยินเสียงของโอเมก้าเลย คำพูดของลาวจวงทำให้ยวี่เสี่ยวเพ่ยรู้สึกขยะแขยง เขาไม่มีนิสัยใช้คู่นอนร่วมกับคนอื่น ยวี่เสี่ยวเพ่ยปฏิเสธว่า "ไม่ละครับ ท่านจวงทำธุระของท่านเถอะ"

"นายพักที่โรงแรม XX Holiday ใช่ไหม? มาห้อง 2 สิ พี่อยากคุยธุรกิจกับนายอีกสักดีล" ลาวจวงพูดพลางถอนหายใจยาว ฟังเหมือนเพิ่งเสร็จกิจ

ยวี่เสี่ยวเพ่ยพูดอะไรไม่ออก แต่มาถึงแล้วก็ไม่อาจไม่ให้เกียรติคนอื่น แต่ไอ้แซ่จวงรู้ได้ยังไงว่าเขาอยู่ที่นี่? ยวี่เสี่ยวเพ่ยครุ่นคิดจนไม่รู้ตัวว่าเข้าลิฟต์มาแล้ว

โรงแรมนี้ตกแต่งได้ดีทีเดียว อย่างน้อยก่อนที่ยวี่เสี่ยวเพ่ยจะเปิดประตูห้อง 2 ก็ไม่ได้กลิ่นโอเมก้าแม้แต่น้อย แต่ทันทีที่ลาวจวงเปิดประตู กลิ่นดอกไม้หอมจากห้องมืดก็โถมเข้าใส่ยวี่เสี่ยวเพ่ยอย่างรุนแรง

ที่หน้าหน้าต่างบานใหญ่ ยวี่เสี่ยวเพ่ยเห็นร่างขาวเปลือยเปล่าถูกมัดอยู่

โอเมก้าก้มหน้า คุกเข่าชิดขาอยู่บนพื้น แขนทั้งสองถูกมัดไพล่หลัง ผมของเขายุ่งเหยิง ตาถูกปิดด้วยผ้าสีดำ ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงราวกับพยายามหายใจสุดกำลัง

นอกหน้าต่าง "ตูม" ดอกไม้ไฟระเบิดอีกดอก เพียงชั่วขณะของแสงสว่างจ้า สะท้อนให้เห็นท้องน้อยของโอเมก้าที่นูนเล็กน้อย ยวี่เสี่ยวเพ่ยคิดอย่างเหลือเชื่อว่า คนตรงหน้ากำลังตั้งครรภ์

แต่ในใจของเขานอกจากความสงสาร ยังมีความประหลาดใจและความเกลียดชังมากกว่า

เพราะกลิ่นดอกไม้นี้ เป็นกลิ่นดอกพุดตานที่เคยเป็นของเขาคนเดียว

"โอ้ ดูท่าจะหอมจริงๆ เสี่ยวยวี่ถึงกับตะลึงเลยนะ?" ลาวจวงคาบบุหรี่เชิญยวี่เสี่ยวเพ่ยเข้ามาแล้วปิดประตู ลาวจวงยื่นบุหรี่ให้ยวี่เสี่ยวเพ่ยแล้วนึกขึ้นได้ "ลืมไปว่านายไม่สูบบุหรี่นี่"

เขายิ้มโดยไม่มีทีท่าเสียใจเลยสักนิด ยวี่เสี่ยวเพ่ยฝืนยิ้มรับบุหรี่มา "ผมสูบ"

ในห้องยังไม่เปิดไฟ ในความมืดมีเพียงประกายแดงสองจุด บางครั้งปลายบุหรี่สีแดงจะเคลื่อนผ่านร่างของโอเมก้าไกลๆ ยวี่เสี่ยวเพ่ยรู้สึกแปลกใจ ทำไมหลินร่างถึงขอเลิกกับเขา เขานึกว่าหลินร่างจะมีชีวิตที่ดีกว่า ที่แท้เลิกกับเขาเพื่อออกมาขายตัว? มาเป็นตัวที่ใครๆ ก็ขึ้นขี่ได้?

ยวี่เสี่ยวเพ่ยพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างหงุดหงิด ลาวจวงเดินไปข้างโอเมก้าแล้วบีบคางของโอเมก้าให้ยวี่เสี่ยวเพ่ยดู "เสี่ยวยวี่ ไอ้ตัวเลวนี่มีกลิ่นอะไร?"

พูดไม่ออกว่าบนใบหน้าของหลินร่างมีอะไรแสดงออกมา ยวี่เสี่ยวเพ่ยยืนอยู่ห่างๆ ควบคุมฟีโรโมนของตัวเอง เขาเอ่ยเสียงต่ำ "กลิ่นดอกพุด"