ทาสรักจอมทมิฬ

ในค่ำคืนอันมืดมิด เสียงอสุนีบาตคำรามก้องทั่วพื้นปฐพีพร้อมๆ กับสายฝนที่กระหน่ำอย่างไม่หยุดยั้ง ลมพายุย่อมๆ โบกพัดต้นไม้โยกโอนเป็นทิวแถว ภายในบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งแสงไฟจากภายในบ้านยังคงสาดส่องมาด้านนอกแม้จะปาเข้าไปจวนจะตีสามอยู่แล้วแสงไฟนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะดับลงเพื่อให้เจ้าของบ้านหลบลี้หนีพายุเข้านอนเหมือนบ้านหลังอื่นๆ

“คุณอคิราห์ทำไมยังไม่กลับคะ...ฝนตกหนักเสียด้วย” เสียงหวานปานระฆังแก้วทว่าเต็มไปด้วยความหมองหม่นพร่ำพูดรำพันอยู่อย่างนั้นพร้อมๆ กับเดินวนเวียนไปภายในห้องรับแขก สายตาก็สาดส่องมองด้านนอกหาคนที่กำลังรอคอยด้วยใจจดจ่อ

ความหวังครั้งแล้วครั้งเล่าว่าจะได้ยินเสียงรถของเขาขับเข้ามานั้นมืดมนเหมือนท้องฟ้าและใจเธอยามนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของการรอคอยตลอดระยะเวลาสามเดือนที่แต่งงาน การรอสามีกลับบ้านจนดึกดื่นค่อนคืนเป็นกิจวัตรประจำวันของเธอไปเสียแล้ว หญิงสาวไม่เคยได้สัมผัสเลยว่าการมีชีวิตคู่ที่แสนสุขอย่างคนอื่นๆ เขามันเป็นอย่างไร

“...”เสียงแตรรถดังขึ้นพร้อมๆ กับรถคันหรูที่ขับเข้ามา หญิงสาวที่ดีใจในตอนแรกกลับมองด้วยความสงสัยเพราะรถคันนั้นไม่ใช่คันที่เธอรอคอยแต่กลับเป็นรถที่บ้านแม่สามีของเธอ มันเกิดอะไรขึ้น...หรืออคิราห์จะเป็นอะไรไปเสียงหัวใจเต้นระทึกเท้าน้อยๆ วิ่งออกไปยังหน้าบ้านทันที

“คุณรัญครับ...ช่วยหน่อยครับ คุณคีมเมามากแถมยังเปียกไปทั้งตัวเลยครับ” คนขับรถประจำบ้านเลนเบิร์ครีบเปิดประตูด้านคนขับออกมาขอความช่วยเหลือจากนายหญิงของตน ซึ่งณัฏฐนิชก็ตรงปรี่เข้าไปทันที

ขอบคุณคุณพระที่เขาปลอดภัย “ทำไมเป็นแบบนี้คะลุงรื่น...แล้วรถคุณคีมไปไหนคะ” หญิงสาวเปิดประตูรถด้านข้างก็พบสามีหนุ่มที่นอนสะลึมสะลือไม่ได้สติแถมทั้งตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน มีกลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาเตะจมูกจนต้องเบือนหน้าหนี เสมือนว่าร่างที่เปียกโชกนั้นถูกอาบด้วยเหล้าก็ไม่ปาน

คุณคีมโดนจับข้อหาเมาแล้วขับครับ...แถมยังพูดจาไม่รู้เรื่องทางเจ้าหน้าที่ตำรวจก็เลยโทร. ไปหาที่บ้านให้รับตัวกลับแล้วยึดรถเอาไว้...ยังดีที่มีตำรวจบางคนรู้จักกันไม่อย่างนั้นคงได้เข้าไปนอนในมุ้งเหล็กกันบ้างล่ะครับ” คนขับรถเล่าให้ฟังคร่าวๆ ก่อนจะรีบเดินมาช่วยเธอพยุงคนเมาพาเข้าไปในบ้าน

“อาราย...คนจานอน..เอิ๊ก...พาไปหนายเนี่ย” เมื่อถูกลากออกจากรถคนเมาก็ออกอาการพร่ำเพ้อทันที ทั้งสองช่วยกันพยุงร่างสูงใหญ่นั้นขึ้นไปจนถึงชั้นบนตรงไปยังห้องนอนอย่างทุลักทุเล

“อื้อ...ขิง...ขิงอยู่หนาย...มาหาผมหน่อย ผมคิดถึงคุณ...” คำรำพันของสามีทำให้ร่างเล็กหยุดชะงัก นายรื่นคนขับรถเองก็เริ่มทำหน้าไม่ถูกเมื่อนายของตัวเองพูดถึงหญิงสาวคนอื่นต่อหน้านายสาว

“ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ...ที่เหลือเดี๋ยวรัญจัดการเองค่ะ” ณัฏฐนิชยิ้มพร้อมกล่าวเสียงอ่อน เธอไม่อยากให้คนอื่นรับรู้ชีวิตครอบครัวเธอไปมากกว่านี้อีก เท่าที่เป็นอยู่ก็อับอายและเจ็บช้ำเกินจะทนแล้ว

“เอ่อ...ถ้าคุณรัญไหวผมก็ขอตัวก่อนนะครับ”

“ขอบคุณค่ะลุงรื่น....ฝากบอกคุณแม่ด้วยนะคะว่าไม่ต้องเป็นห่วง”

“ครับ...ผมขอตัวก่อนครับคุณรัญ” คนขับรถวัยชราปล่อยแขนจากนายหนุ่มให้หญิงสาวประคองแล้วตัวเองก็เดินจากไป

หญิงสาวใช้มือหนึ่งประคองสามีเอาไว้ส่วนอีกมือก็เอื้อมไปเปิดลูกบิดประตูห้อง ซึ่งเป็นห้องนอนของเขาที่ภรรยาอย่างเธอไม่เคยได้รับสิทธิ์ให้ย่างกรายเข้ามายามเขามีสติสมบูรณ์ และเธอเองก็ไม่ได้อยากเข้ามาสักนิด มือบางเปิดสวิตช์ไฟจนทั้งห้องสว่างจ้าด้วยแสงนีออน แล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอไม่อยากมองไม่อยากรับรู้ก็ปรากฏขึ้น ห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยรูป...ข้าวของเครื่องใช้ที่เป็นของผู้หญิง แต่ไม่ใช่ของเธอ

“อื้อ...ขิง...ขิงอยู่หนาย” คนเมายังเพ้อไม่เลิก คำเรียกหาใครบางคนจากชายหนุ่มยิ่งเป็นการตอกย้ำสถานะว่าคนที่อยู่ในหัวใจของเขาไม่ใช่ภรรยาที่จดทะเบียนอย่างเธอ ณัฏฐนิชพยายามไม่ฟังไม่สนใจ เพ่งเล็งมาที่การพาเขาให้ถึงเตียงนอนนั้นเสียที

ร่างหนาบึกบึนนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงนอนของตัวเองโดยมีภรรยาสาวกำลังพยายามถอดเสื้อผ้าที่เปียกปอนออก เพราะกลัวเขาจะเป็นหวัด ปกติแล้วถ้าเขากลับมาและมีสภาพเมามายเธอจะแค่เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แล้วปล่อยให้เขานอนไปแต่วันนี้คงทำแค่นั้นไม่ได้ เมื่อเขาเปียกไปทั้งตัวอย่างนี้

ถึงแม้จะเป็นสามีภรรยากันก็ตาม แต่ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาเธอแทบจะไม่ได้อยู่ใกล้ชิดเขาอย่างที่ควรเป็น

เวลาเมาเท่านั้นที่ได้ใกล้กันที่สุด โดยปกติแล้วแม้แต่หน้าเธอเขายังไม่เคยมองด้วยซ้ำ มีแต่ความเฉยชาชิงชังเสียด้วยซ้ำ เมื่อต้องมาแตะเนื้อถูกตัวอย่างนี้ก็ทำเอาหญิงสาวเขินอายจนหน้าแดงการใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดากับเธอนัก ถึงเขาจะเป็นสามี แต่ก็แค่สามีในนาม

แต่การได้ใกล้ชิดผู้ชายที่ร่างเปลือยเปล่าก็เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอ...

ผ้าบิดหมาดถูกนำมาซับใบหน้า คอ และลำตัว อคิราห์ไม่ได้ให้ความร่วมมือนักมือไม้ปัดป้องอยู่ตลอดเวลาร่างใหญ่นอนกระสับกระส่ายอย่างรำคาญในยามที่เธอปรนนิบัติเขา อคิราห์เป็นผู้ชายตัวใหญ่ร่างกายกำยำสมเป็นลูกผสม กล้ามเนื้อแน่นไปทั้งร่าง ผิวแทนไม่ขาวจัดช่วยเสริมให้ดูแข็งแกร่งและน่าเกรงขามไปในตัว ในยามต้องสัมผัสหญิงสาวอดคิดเสียไม่ได้ว่าหากเขาทำร้ายเธอขึ้นมาเพราะความโกรธ เธอคงแหลกคามือเขาเป็นแน่แท้

“ม่ายอาว...ขิงทามอารายผม...ม่ายเอานะมานเย็น” คำพูดแต่ละประโยคจากเขาไม่เคยมีคำไหนเลยที่ไม่มีชื่อผู้หญิงคนนั้น ณัฏฐนิชกลืนก้อนแข็งๆ ที่จุกอยู่ตรงลำคออย่างยากเย็น หลักฐานความรักของเขายืนอยู่ในรูปบนหัวเตียงและรอบๆ ห้อง ส่งยิ้มมาให้เธอเหมือนตอกย้ำให้รู้ว่า ใครคือตัวจริง

หญิงสาวยังคงปฏิบัติภารกิจต่อไปด้วยความกล้ำกลืนจนเสร็จสิ้น เมื่อคว้าผ้าห่มมาห่มให้เขาข้อมือบางก็ถูกจับไว้แน่นทันที

“ขิง....ขิงช่ายไหม...คุณกลับมาหาผมแล้ว ขิงผมคิดถึงคุณเหลือเกิน” ชายหนุ่มออกอาการเพ้ออย่างหนักถึงขนาดคิดว่าณัฏฐนิชคือผู้หญิงอีกคนที่ตนเฝ้ารอ มือใหญ่ดึงร่างบางนั้นมากอดด้วยความคิดถึงอันล้นพ้น สามเดือน....สามเดือนแห่งความทรมานผ่านไปแล้ว เธอกลับมาหาเขาแล้ว...เพียงอัปสร

“ว้าย!!...คุณคีมคะ นี่ไม่ใช่...เอ่อ...นี่รัญนะคะ ปล่อยรัญเถอะค่ะ” เจ้าของร่างบางร้องขออย่างตื่นตระหนก พยายามดิ้นรนออกจากวงแขนแกร่งที่รัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

อ้อมกอดที่เป็นของคนอื่น มันเจ็บปวดเหลือเกินจริงๆ...

“อย่าทิ้งผมไปอีกนะขิง...ผมจะขาดใจรู้ไหม...ผมรักคุณ ขิงผมรักคุณ” คนเมาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นแล้วตอนนี้ สำนึกเพียงว่าร่างอุ่นล้ำในอ้อมแขนนั้นคือผู้หญิงที่เขาคิดถึงอย่างสุดหัวใจ ผู้หญิงที่อยู่ในสมองเขาทุกเวลาทั้งยามหลับและยามตื่น

หารู้ไม่ว่าในความจริงนั้นมันกลับกัน คนที่เขากำลังกอดรัดในตอนนี้คือคนที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตต่างหาก เสียงร้องอ้อนวอนไม่ได้เข้าในโสตประสาทความรับรู้ของเขาแม้แต่น้อย ชายหนุ่มกอดรัดร่างบางแล้วพลิกเธอให้นอนใต้ตัวเขา ใบหน้าคมเข้มนัวเนียฉกจูบบนหน้านวลอย่างโหยหา หญิงสาวพยายามดิ้นรนและหลบหลีกเต็มที่ไม่น่าเชื่อว่าแรงคนเมาจะมีมากถึงเพียงนี้ และเธอก็เริ่มจะหมดแรงต่อต้านเสียแล้ว

“อื้อ...” ปากบางถูกประกบจูบหนักหน่วงพร้อมลิ้นหนาที่ดุนดันเข้าไปภายในฉกต้อนจนทั่วแล้วเม้มจูบเธออย่างดูดดื่มหลายครั้ง มือหนาเริ่มซุกซนลูบไล้ต่ำลงแล้วมาหยุดที่ทรวงอกอวบ ชายหนุ่มยังคงป้อนจูบนัวเนียมือแกร่งก็ออกแรงบีบเคล้นเต้าตึงรุนแรงขึ้น ณัฏฐนิชน้ำตาคลอเบ้าไม่นึกเลยว่าเธอจะต้องมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ หากเขาไม่เมาคงมีแต่จะขับไล่ไสส่งเธอสินะ แล้วมันจะมีความหมายอะไรกับการต้องเป็นเงาของคนอื่นมานอนกับเขา

เงา...ของคนที่เขารักเขาเพ้อหาในยามที่ตื่นขึ้นมาเธอจะเป็นตัวอะไร ปกติอคิราห์ก็เกลียดเธอเหมือนเป็นอริกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนอยู่แล้ว

“ขิง...ทูนหัวของผม ผมคิดถึงคุณเหลือเกินที่รัก” ปากที่พร่ำพรอดคำรักไม่ขาดพลางไล่พรมจูบกระหน่ำไม่ขาดระยะ ลิ้นชื้นปาดไล้ลงมาถึงลำคอระหงขาวนวล แล้วดูดเม้มจนเกิดรอยแดงจางๆ ไปทั่ว ก่อนที่ชุดนอนผ้าแพรจะถูกร่นและถอดออกทางศีรษะของหญิงสาวโดยที่เจ้าตัวไม่อาจฉุดรั้งได้ เป็นโชคร้ายของเธอที่ไม่ชอบใส่บราตอนนอน ส่งผลให้ทรวงอกอวบเผยโฉมเต่งตึงล่อสายตาภมรหนุ่มทันทีที่ไร้ปราการใดๆ ปกปิดเนื้อหนังมังสาที่กำลังสะพรั่งเต่งตูม

“คุณคีม...หยุดเถอะค่ะรัญขอร้อง รัญไม่ใช่คุณขิงนะคะ ปล่อยรัญเถอะค่ะ” ร่างน้อยดิ้นสั่น สองมือผลักสะเปะสะปะได้ไม่นานก็ถูกรวบไว้เหนือศีรษะ อคิราห์มัวแต่ฟอนเฟ้นสองเต้าอวบอัดเขาฝากฝังใบหน้าลงกลางทรวงอกแล้วซุกไซ้ไล้ลามไปหายอดถันสีสวย ปากหนาไม่รอช้าครอบครองดูดกลืนทันที ใช้ลิ้นอุ่นตวัดยอดถันในปากไปมาบางทีก็ดูดดึง บางทีก็กลืนกินสลับกันสองข้างอย่างไม่เกียจคร้าน

ฤทธิ์แอลกอฮอล์ไม่ได้ทำให้ลีลารักของเขาขาดตกบกพร่อง กลับยิ่งเพิ่มราคะความต้องการให้มากขึ้นด้วยซ้ำ มือหนาสำรวจไปยังร่างบอบบางจนทั่วแล้วไปหยุดอยู่ตรงเนินสาวที่ยังมีแพนตี้ตัวน้อยปกปิดอยู่ มันไม่ได้ช่วยอะไรมากนักเมื่อนิ้วแกร่งแหวกวนเข้าไปหาความสาวอย่างง่ายดาย อคิราห์ใช้นิ้วกรีดวนซอกรักของหญิงสาวด้วยความชำนาญ ไม่ลืมที่จะกดเน้นตรงปุ่มเม็ดสีหวาน แล้วค่อยๆ กรีดลงไปยังซอกกายสาวสอดแทรกนิ้วอุ่นเข้าไปจนสุดในคราเดียว

“รัญเจ็บ!! ปล่อยรัญเถอะค่ะ...” ความเป็นหญิงที่ไม่เคยมีชายใดกล้ำกรายถูกรุกรานด้วยความรุนแรงแม้จะเป็นเพียงแค่องค์คุลีแต่ด้วยความไม่เคยได้มีใครเตะต้อง ความเจ็บจึงบังเกิดขึ้นแก่เธอทันที

“อืม...ขิงจ๋าแน่นเหลือเกิน...” คนด้านบนยังคงไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น เร่งจังหวะนิ้วร้ายเข้าออกรัวถี่ หัวแม่มือถูกใช้กดเน้นตรงความนูนสีสด ปากหนายังคงทำหน้าที่พิทักษ์ปทุมถันอย่างเคร่งครัด ทั้งดูดทั้งโลมเลียจนสองเต้าเปียกปอน แอร์เย็นฉ่ำเป่าผ่านกระทบกับความเปียกชื้นทำให้กายสาวขนลุกชันอารมณ์ประหลาดเริ่มเข้าครอบงำสติเธอเสียแล้ว

“คุณคีม...อื้อ...” เมื่อถูกรุกหนักหลายทิศทาง สาวน้อยไร้ประสบการณ์หรือจะต้านทานไหว ร่างบางบิดส่ายไปมาด้วยความต้องการในสิ่งที่เธอเองก็ไม่อาจหยั่งรู้

“ขิง...ผมขอนะ ผมจะทำให้คุณมีความสุขเหมือนทุกครั้ง คนดีของผม” ปราการด่านสุดท้ายถูกถอดออกอย่างเร็วสองขาขาวนวลถูกจับแยกออกจากกันเผยให้เห็นความเป็นหญิงที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวาน ชายหนุ่มจับความแข็งขึงของตัวเองที่เครียดขยายเต็มที่ถูไถตรงซอกหลืบเพื่อนำทางก่อนจะนำมาจดจ่อตรงช่องทางที่โหยหาแล้วสอดใส่ดันตัวตนของเขาเข้าไป

“โอ๊ะ...โอ๊ย...เจ็บค่ะคุณคีม!! รัญเจ็บ” เสียงร้องลั่นของหญิงสาวไม่สามารถยับยั้งอารมณ์ดิบเถื่อนนั้นได้สักนิด ชายหนุ่มยังคงเดินหน้าจู่โจมอย่างคนขาดสติ ไม่เหลือสำนึกเลยว่าร่างบอบบางเบื้องล่างไม่ใช่คู่รักคู่ขาที่รู้ใจ และสามารถรองรับอารมณ์อันดิบทมิฬของเขาได้

“อืม...ที่รัก คุณน่ารักเหลือเกิน” ชายหนุ่มครวญครางลั่นกับความคับแน่นที่ทำให้เขาแทบหายใจไม่ออกแต่มันก็สร้างความรัญจวนให้ไม่น้อย จังหวะรักที่เขาเป็นผู้ควบคุมกระหน่ำแรงและเร็วขึ้นโดยไม่ได้สนใจคนใต้ร่างแม้แต่น้อยว่าจะเจ็บปวดเพียงใด

เหมือนดั่งพายุฝนที่ซัดโหมไม่หยุดหย่อนตลอดทั้งค่ำคืน...

“อื้อ....รัญ...รัญเจ็บค่ะ” แม้ความเจ็บปวดจะมีเหลือคณา แต่กายแกร่งที่เคลื่อนไหวอยู่ภายในตัวเธอก็ได้สร้างความเสียวซ่านกลบมันไปทีละน้อย มือหนาทั้งสองข้างบีบเคล้นสองเต้าอวบสลับกับดูดกลืนอย่างขาดสติ

“ดีเหลือเกินขิงจ๋า” ชื่อที่ชายหนุ่มพร่ำพรอดออกมาทุกครั้งทำให้หญิงสาวน้ำตาร่วงรินเป็นสาย จะมีไหมสักวินาทีที่จะมีเธอเล่นผ่านเข้าไปในสมอง ร่างที่โยกไหวตามแรงรักของคนตัวใหญ่สะท้านกับความเสียวซ่านที่เขาส่งมอบแต่ในใจที่ไม่อาจต้านทานนั้นแสนจะตรอมตรมเหลือเกิน

ชายหนุ่มจับขาทั้งสองข้างโย้ไปด้านหน้า ส่งมอบกายแกร่งให้เธอเป็นจังหวะความรู้สึกไหววูบแปลกประหลาดครอบงำทีละน้อย เพียงกายชายขยับเข้าออกถี่ยิบรัวขึ้นเธอก็ได้รู้จักกับการไปเยือนวิมานเสียแล้ว

“...คุณคีม...คุณคีม...” ณัฏฐนิชใช้มือกอดรัดเขาไว้แน่นยามที่เกร็งสุดตัวก่อนร่างบางจะหมดแรงทรุดฮวบลงบนที่นอนทั้งที่คนตัวใหญ่ยังคงเคลื่อนไหวอยู่ในร่างเธออย่างหนักหน่วง

“ใกล้แล้วขิงจ๋า...” เสียงครางลั่นราวกับบาดเจ็บสาหัสเมื่อความสุขสมในรสสวาทสิ้นสุดลง ชายหนุ่มทุ่มตัวลงบนร่างบางหอบหายใจรัวถี่พอๆ กับคนด้านล่างก่อนจะพลิกตัวลงนอนใกล้ๆ ด้วยความเมาและความเหนื่อยล้ากับเกมกามทำให้เขาหลับอย่างง่ายดายพร้อมๆ กับหญิงสาวที่ถูกมือหนาตวัดกอดรัดไว้แนบอก