บทที่ 95

เสียงข่มขู่ของคนร้ายดังลั่นผ่านลำโพงโทรศัพท์ ก้องกังวานไปทั่วโกดังร้าง

ปลายสายเงียบงันราวกับความตาย

ความเงียบนั้นยาวนานถึงสิบห้าวินาที นานจนแม้แต่พวกโจรลักพาตัวเองก็ยังเผลอกลั้นหายใจ

รอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของพวกเขาแข็งค้าง ราวกับไม่คาดคิดว่าอาร์เธอร์จะมีปฏิกิริยาเช่นนี้

หัวใจของเอเลนดิ่งลึกลงไป...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ