บทที่ 3

โซเฟียครบกำหนดการควบคุมตัวแล้ว และคดีก็ยังไม่มีความคืบหน้า ดังนั้นเธอจึงได้รับการปล่อยตัวชั่วคราว

โรเบิร์ตยืนอยู่ในเงามืด มองดูเธอเดินออกจากสถานีตำรวจ เธอเดินอย่างมุ่งมั่น หลังตั้งตรง แต่ในสายลมอันหนาวเหน็บ ร่างของเธอดูผอมบางและบอบบางเหลือเกิน

โรเบิร์ตรู้ดีว่าไม่อาจตัดสินคนจากภายนอกได้ เขาหันไปพูดกับคนที่อยู่ข้างๆ "ส่งเจ้าหน้าที่สองคนไปสะกดรอยตามเธอ"

'ถ้าหากนี่เป็นคดีฆาตกรรมต่อเนื่องจริงๆ รายต่อไปจะเป็นใครกัน' เขาครุ่นคิด

คดีที่ฝาแฝดร่วมกันทรมานเหยื่อเมื่อ 16 ปีก่อน ไม่ได้มีแค่โทนี่คนเดียวที่เกี่ยวข้อง

เมื่อกลับมาถึงห้องทำงาน โรเบิร์ตก็ดึงแฟ้มคดีเก่าออกมา

เมื่อสิบหกปีก่อน เอลล่าบังเอิญเจอกับโทนี่และเคิร์ตพร้อมด้วยแฟนสาวของพวกเขา ทั้งหมดรุมทำร้ายและทรมานเธออย่างโหดเหี้ยม

พวกเขาจงใจเลี่ยงไม่ทำร้ายที่ศีรษะ ทำให้เธอมีสติรับรู้ความเจ็บปวดตลอดเวลา

ทั่วทั้งร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยกัด รอยไหม้ และรอยน้ำร้อนลวก แม้กระทั่งในจุดซ่อนเร้นที่สุด เธอยังต้องสูญเสียลูกในท้องไปเพราะความรุนแรงของพวกเขา

ในท้ายที่สุด โซเฟียในวัย 8 ขวบคือคนที่มาพบเธอ แม้ว่าเอลล่าจะถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน แต่เธอก็เสียชีวิต

สามเดือนหลังเกิดเหตุ ทนายของโทนี่โต้แย้งว่าเอลล่าไม่ได้เสียชีวิตในทันทีจากการถูกทรมาน แต่เสียชีวิตจากภาวะแทรกซ้อนในอีกสองวันให้หลัง ทำให้ข้อหาของพวกเขาเปลี่ยนจากเจตนาฆ่าเป็นทำร้ายร่างกายจนเป็นเหตุให้ถึงแก่ความตาย

พ่อแม่ของพวกเขายังนำสูติบัตรจากโรงพยาบาลแห่งหนึ่งมายืนยัน โดยอ้างว่าพวกเขาอายุน้อยกว่าที่ระบุไว้ในเอกสารราชการหนึ่งปี คือมีอายุเพียง 15 ปีเท่านั้น

ดังนั้น พวกเขาจึงถูกตัดสินให้รับโทษในสถานพินิจฯ เพียงสามปี

แต่เพียงสามเดือนต่อมา พวกเขาก็ได้กลับบ้านไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับพ่อแม่

มีเพียงไลราเท่านั้นที่ได้รับโทษอย่างแท้จริง เธอถูกตัดสินจำคุกสองปีเนื่องจากบรรลุนิติภาวะแล้วในขณะที่ก่อเหตุ

หลังจากอ่านสำนวนคดีจบ โรเบิร์ตก็ถอนหายใจ หากผู้ลงมือเป็นโซเฟียจริงๆ ก็น่าเสียดายอย่างยิ่ง

เธออุตส่าห์พากเพียรจนได้เป็นแพทย์ มีอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้า

ไม่มีใครอยากเห็นเธอต้องเปลี่ยนจากแพทย์กลายเป็นฆาตกร และจบชีวิตลงในเรือนจำ

ค่ำคืนนั้นหนาวเหน็บจับใจ โซเฟียก้าวขึ้นรถโดยสารเที่ยวสุดท้าย บนรถมีผู้โดยสารเพียงไม่กี่คน ทุกคนกำลังมุ่งหน้ากลับบ้านพร้อมรอยยิ้ม แม้แต่คนขับก็ยังมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า

แต่โซเฟียกลับมีใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก แสงไฟภายนอกสว่างไสว แต่ไม่มีแสงใดเลยที่ส่องมาจากบ้านของเธอ... เพราะเธอไม่มีบ้าน มีเพียงตัวเธอเองเท่านั้น

ความสุขทั้งหมดของเธอจบสิ้นลงในคืนฤดูหนาวเมื่อ 16 ปีก่อน เมื่อโซเฟียล้มตัวลงนอนบนเตียงในที่สุด เธอก็ยิ้มออกมาเหมือนเด็กน้อย "แม่คะ... ในที่สุดมันก็ตายแล้ว"

เธอมองดูมือของตัวเองในแสงสลัว ทั้งสองข้างสะอาดสะอ้าน ไม่มีทั้งคราบดินหรือรอยเลือด "พ่อคะ... หนูรักษาสัญญาแล้วนะ"

เนิ่นนานผ่านไป เสียงถอนหายใจแผ่วเบาดังขึ้นในความมืด "แต่... หนูเจ็บปวดเหลือเกิน"

สักพักใหญ่ เสียงโทรศัพท์ที่ดังแหลมบาดหูก็ทำลายความเงียบลง ปลุกให้โซเฟียสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เธอมองหน้าจอ... เป็นเบอร์โทรศัพท์เสมือนอีกแล้ว