บทที่ 6 ลองแต่งงาน

ตอนที่เธอไปจัดการเรื่องการชำระเงิน อเดลีนก็ยังคงสับสนงุนงง

ที่เขาพูดว่า "ของขวัญ" นั่นหมายความว่าอะไรกันแน่

เมื่อนึกถึงราคาที่สูงลิบลิ่วของสร้อยเส้นนั้น อเดลีนก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าด้วยราคาขนาดนั้น บางทีเขาอาจจะแค่หมายถึงให้เธอได้พิจารณาดูมันใกล้ๆ ก็ได้

ในฐานะนักออกแบบเครื่องประดับ การได้เห็นผลงานระดับตำนานด้วยตาตัวเองก็ถือเป็นของขวัญล้ำค่าแล้ว

พอปรับความคาดหวังของตัวเองได้แล้ว อเดลีนก็ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด

ในห้องรับรองวีไอพี พนักงานทยอยนำของที่ประมูลได้เข้ามาทีละชิ้น

โรนัลด์นั่งจิบชาอยู่บนโซฟาขณะที่อเดลีนทำหน้าที่เลขานุการของเธออย่างขะมักเขม้น

โรนัลด์ประมูลเครื่องประดับมาสี่ชิ้น แต่ละชิ้นมีมูลค่ามหาศาล และแน่นอนว่าอเดลีนตรวจสอบทุกชิ้นอย่างละเอียดรอบคอบ

เมื่อมองท่าทางตั้งอกตั้งใจของเธอ แววตาของโรนัลด์ก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย

พอมาถึงสร้อยเส้นสุดท้าย อเดลีนก็เผลอเกร็งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เธอเปลี่ยนถุงมืออีกครั้งและกลั้นหายใจ เพราะกลัวว่าจะพลาดรายละเอียดแม้เพียงเล็กน้อย

โรนัลด์โบกมือให้พนักงานของบริษัทประมูลออกไป

หลังจากพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดอเดลีนก็ถอนหายใจออกมา "คุณวิลเลียมส์คะ เครื่องประดับทุกชิ้นตรวจสอบเรียบร้อยแล้วค่ะ เราจะขนย้ายกลับกันยังไงดีคะ"

"เส้นนี้เราจะสวมกลับไป" โรนัลด์ลุกขึ้นเดินมาอยู่ข้างๆ เธอ หยิบสร้อยหัวใจแห่งเนบิวลาขึ้นมาสวมรอบคอเธอ

อเดลีนตัวแข็งทื่อ รู้สึกราวกับว่าลำคอของเธอหนักอึ้งเป็นพันกิโล

เงินห้าร้อยล้านดอลลาร์ที่ห้อยอยู่บนคอทำให้เธอรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก

โรนัลด์ขมวดคิ้ว ไม่พอใจเล็กน้อย "คุณไม่ชอบเหรอ"

อเดลีนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วก็รีบส่ายหน้าตาม

ตกลงว่าเธอชอบอะไรกันแน่ เงินห้าร้อยล้านดอลลาร์ หรือว่าสร้อยเส้นนี้

โรนัลด์ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย เขานั่งลงบนโซฟาตามเดิม "ผมบอกแล้วไงว่าเป็นของขวัญให้คุณ เมื่อกี้คุณเพิ่งบอกไม่ใช่เหรอว่าเสียดายที่ไม่เคยเห็นของจริง"

อเดลีนมองเขาอย่างว่างเปล่า ความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมาในอก จวนเจียนจะทะลักออกมา

เขาจำคำพูดของเธอได้ และอยากจะมอบสร้อยที่แพงมหาศาลเส้นนี้ให้เธองั้นเหรอ ทำไมกัน

สร้อยคอไพลินของราชินีแห่งวาโลเรียนองค์ที่ 12 นั้นเป็นตำนาน

มันถูกรังสรรค์ขึ้นด้วยมือของคนรักของพระนาง ตำนานเล่าว่าเพชรแต่ละเม็ดถูกค้นพบและเจียระไนโดยคนรักของพระนางด้วยตัวเองก่อนจะนำมาประดับบนสร้อยเส้นนี้

นี่ไม่ใช่แค่เครื่องประดับธรรมดา แต่มันคือตัวแทนแห่งความรัก

ตอนที่เขียนวิทยานิพนธ์ อเดลีนเคยค้นคว้าเอกสารนับไม่ถ้วน และซาบซึ้งกับเรื่องราวความรักนี้อย่างสุดหัวใจ

เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ฝันถึงความรักที่สวยงาม

แม้จะไม่ได้คลั่งไคล้ในความรัก แต่เธอก็เคยหวังว่าสักวันหนึ่งเธอกับอัลเลนจะได้มีความรักที่เรียบง่ายแต่สวยงามร่วมกัน

เมื่อนึกถึงชีวิตรักที่น่าเศร้าของตัวเองและความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนอันวุ่นวายนี้ เธอก็ก้มหน้าลง ถอดสร้อยคอออก และบรรจงวางมันกลับลงในกล่องอย่างระมัดระวัง

"คุณวิลเลียมส์คะ ฉันรับสร้อยเส้นนี้ไว้ไม่ได้หรอกค่ะ"

"ทำไมล่ะ" โรนัลด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนจะงุนงง

เธอชอบ เขาก็ซื้อมันให้ เธอก็ควรจะดีใจไม่ใช่หรือ

อเดลีนมองเขา พูดอะไรไม่ออก เงินห้าร้อยล้านดอลลาร์ โรนัลด์คาดหวังให้เธอยอมรับมันโดยไม่ลังเลเลยอย่างนั้นเหรอ

ต่อให้พวกเขาไม่ใช่แค่คู่ขาสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน แต่เป็นคนรักกันจริงๆ เธอก็ไม่มีทางรับของขวัญที่หรูหราฟุ่มเฟือยขนาดนี้ได้

"คุณวิลเลียมส์คะ เรื่องเมื่อคืนเป็นแค่ความเข้าใจผิด เราทั้งคู่ต่างก็ยินยอมกับสิ่งที่เกิดขึ้น คุณไม่จำเป็นต้องชดเชยอะไรให้ฉันทั้งนั้นค่ะ"

โรนัลด์รู้ว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ เขาจึงอยากจะชดเชยให้ นี่คือเหตุผลเดียวที่อเดลีนคิดออก

เธอมองหน้าโรนัลด์และพูดอย่างจริงจัง "ฉันบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าจะไม่ให้คุณรับผิดชอบ และคุณก็ไม่จำเป็นต้องมารับผิดชอบฉันเหมือนกัน เรื่องมันก็มีแค่นั้นค่ะ"

เธอหันไปเก็บเครื่องประดับลงในกล่องนิรภัย

“คุณวิลเลียมส์คะ ฉันต้องติดต่อ—”

“ผมรับผิดชอบเองได้” โรนัลด์ลุกขึ้นยืนแล้วเคลื่อนตัวไปด้านหลังเธอ วางมือลงบนโต๊ะขนาบข้างเธอไว้ กักขังเธอไว้ในอ้อมแขนขณะกระซิบว่า “เรามาลองกันดูเถอะ”

“ลองอะไรเหรอคะ” แอเดลีนยังไม่เข้าใจความหมายของเขาทันที

พอนึกถึงลีลาอันดุดันของเขาเมื่อวาน เธอก็รีบส่ายหน้า “คุณวิลเลียมส์คะ หมอบอกว่าตอนนี้ฉันไม่เหมาะที่จะมีเพศสัมพันธ์ค่ะ”

ไม่ใช่แค่ตอนนี้ แต่เธอไม่อยากมีเซ็กซ์ไปอีกสักพักใหญ่ โดยเฉพาะกับเจ้านายโดยตรงของตัวเอง

ดวงตาของโรนัลด์เข้มขึ้นขณะโน้มตัวเข้าไปใกล้

ลมหายใจร้อนๆ ของเขารินรดต้นคอของแอเดลีน ทำให้เธอหดตัวถอยโดยสัญชาตญาณ การเคลื่อนไหวนั้นทำให้เธอนึกถึงเรื่องเมื่อวาน และร่างกายส่วนล่างของเธอก็ยังคงปวดหนึบอยู่จางๆ

เมื่อเห็นใบหูที่แดงก่ำของเธอ โรนัลด์ก็ข่มใจไม่ให้กัดมันแล้วยืดตัวตรง

เมื่อแรงกดดันหายไปทันที แอเดลีนก็รีบหันกลับมา “คุณวิลเลียมส์คะ ฉันไม่ได้มองหาความสัมพันธ์แบบมีเซ็กซ์แต่ไม่ผูกมัดค่ะ”

ในความเข้าใจของเธอ คนที่มีสถานะอย่างโรนัลด์คงไม่ขาดแคลนผู้หญิง

เมื่อดูจากลีลาเมื่อวานแล้ว ดูเหมือนโรนัลด์จะมีความต้องการทางเพศสูง เมื่อรู้สึกว่าร่างกายยังคงประท้วงอยู่ เธอก็ย้ำอีกครั้ง “ฉันไม่นิยมความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนค่ะ เมื่อวานเป็นอุบัติเหตุ”

ถ้าเธอรู้ตัวตนของโรนัลด์ หรือถ้าเมื่อวานเธอมีสติมากกว่านี้สักนิด เธอคงไม่มีวันมีวันไนต์สแตนด์กับเขาเด็ดขาด

แววตาของโรนัลด์ล้ำลึก สีหน้าเย็นชาของเขาขัดกับคำพูด “ผมจะรับผิดชอบเรื่องเมื่อคืนเอง เรามาลองแต่งงานกัน”

ม่านตาของแอเดลีนขยายกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา

โรนัลด์พูดซ้ำ “แต่งงานกันนะ ลองคิดดูหน่อยไหม”

ทันทีที่เขาเจอแอเดลีนที่บริษัท โรนัลด์ก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง

ครอบครัวของเขากดดันเรื่องแต่งงานมานานแล้ว และเขาเองก็หลีกเลี่ยงการกลับไปเยี่ยมบ้านพ่อแม่มาพักใหญ่ แต่นั่นไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ยั่งยืน

เพียงไม่กี่นาทีหลังจากกลับมาถึงห้องทำงาน โรนัลด์ก็ได้ทบทวนทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวานอย่างละเอียด

ทันทีที่เขาเห็นแอเดลีน เขาก็รู้ว่าเธอคือผู้หญิงในแบบที่เขาชอบ

แม้ว่าปกติเขาจะไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาแตะเนื้อต้องตัว แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจสัมผัสของแอเดลีน แถมยังยอมดื่มเหล้าเพื่อเธออีกด้วย

ในเมื่อพวกเขานอนด้วยกันแล้ว การแต่งงานกับเธอก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แทนที่จะต้องแต่งงานแบบคลุมถุงชนกับคู่ค้าทางธุรกิจ ทำไมไม่เลือกคนที่เขาไม่ได้รังเกียจล่ะ

เมื่อเห็นว่าแอเดลีนยังคงพูดไม่ออก โรนัลด์จึงลองใช้วิธีอื่น “เราแต่งงานกันก่อน แล้วค่อยรักกันทีหลังก็ได้”

“ไม่ค่ะ!” ในที่สุดแอเดลีนก็มีปฏิกิริยาตอบกลับ

แต่ปฏิกิริยาของเธอก็รุนแรงมากจนทำให้โรนัลด์ตกใจ

แอเดลีนมองเขาอย่างสับสน ก่อนจะตัดสินใจสารภาพความจริงในที่สุด “ขอโทษนะคะ แต่ฉันมีแฟนแล้ว”

“อย่างนั้นเหรอ” โรนัลด์เลิกคิ้ว

เขาไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้นี้เลยจริงๆ เมื่อพิจารณาจากความไร้เดียงสาของแอเดลีนเมื่อคืน เขาจึงคิดว่าเธอเป็นโสด

แอเดลีนพยักหน้าอย่างอึดอัด “ฉันกับแฟนคบกันมาหลายปีแล้วค่ะ”

“เข้าใจแล้ว” น้ำเสียงของโรนัลด์ยังคงราบเรียบ ไม่ได้แสดงความพอใจหรือไม่พอใจออกมา

ความสงบนิ่งของเขายิ่งทำให้แอเดลีนไม่แน่ใจว่าควรจะพูดอะไรต่อไป

เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายความสัมพันธ์ในปัจจุบันของเธอกับอัลเลนอย่างไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เขาหักหลังเธอเลย

โทรศัพท์ของเธอสั่นขึ้นมา และเมื่อเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากอัลเลน แอเดลีนก็อยากจะกดตัดสายทิ้งโดยสัญชาตญาณ

แต่เมื่อโรนัลด์ยืนขอเธอแต่งงานอยู่ตรงหน้า เธอก็ตัดสินใจรับสาย

“ที่รัก คุณอยู่ไหน ผมขอโทษจริงๆ นะที่เมื่อวานไม่ได้อยู่ฉลองวันเกิดกับคุณ”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงแต่ก็รู้สึกผิดของอัลเลนฟังดูบาดหูเป็นพิเศษในห้องรับรองที่เงียบสงบ