บทร้อยสิบเอ็ด

ฉันโปรยทรายลงไปเหมือนกับห้าคนที่ทำก่อนหน้า หลุมศพกลืนกินมันและเรียกร้องเอาอีกขณะที่กอดเก็บสิ่งที่ล้ำค่าอย่างยิ่งของทุกคนที่มารวมตัวกันไว้

มันเจ็บปวดที่แผนของฉันที่จะพาเธอออกมาสู่แสงตะวันกลับกลายเป็นคนละเรื่องไปเลย ฉันใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะโน้มน้าวให้ฝาแฝดเชื่อได้ว่าไม่มีอะไรเป็นความผิดของเธอเลยสักนิด...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ