บทร้อยสิบหก

ตอนแรกฉันนึกเสียใจที่เริ่มเล่นเกมกะทันหันนี่ขึ้นมา แต่พอเห็นลูเซียนวิ่งออกมาจากทางห้องครัวพร้อมรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ฉันก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ พวกเขาก็หัวเราะตาม ช่วยคลายความตึงเครียดในห้องลงได้เยอะ

“ฉันจะเป็นพี่ชายที่แสนดี ปล่อยให้น้องได้มีความสุขกับช่วงเวลานี้แล้วกัน” ลูเซียนพูดขณะที่รีดกำลังยืน...