บทร้อยสามสิบห้า

น่าตกใจที่คราวนี้ต้นไม้จำฉันได้และไม่ทิ่มนิ้วฉัน

เหมือนมีอะไรบางอย่างถูกปัดเป่าออกจากดวงตา ฉันเพ่งมองเข้าไปเพื่อดูทายาทของพ่อ คลาร์ก ไรออร์สัน

ไวโอเล็ต ไรออร์สัน แวมไพร์ แม่มด และคนหมาป่า ราชินีแวมไพร์ (อย่างไม่เป็นทางการ)—

“พอได้แล้วน่า อย่าเพิ่งออกนอกเรื่องสิไว” ลอร่าดึงสติฉันกลับมายังเหตุผลที่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ