บทร้อยห้าสิบ

ความเจ็บปวดร้อนแรงแผดเผาโจมตีร่างของฉันจนต้องยกมือปิดปากเพื่อไม่ให้กรีดร้องออกมา

มันไม่เหมือนความเจ็บปวดใดๆ ที่ฉันเคยรู้สึกมาก่อนเลย

คนที่ยิงฉันถูกจัดการไปแล้วทันทีที่เขาลั่นไก แต่ฉันไม่มีสมาธิจะสนใจอะไรได้อีกนอกจากความเจ็บปวดที่ท้อง

ฉันกุมมันไว้ กดแผลเอาไว้เหมือนที่เคยทำสมัยเป็นพยาบาลให้พวกมนุษย์ ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ