บทที่ยี่สิบที่หนึ่ง

ฉันรู้ตัวเมื่อมีคนเข้ามาในครัวและพยายามกลั้นหายใจ บางทีพวกเขาอาจจะแค่มองแวบเดียวแล้วจากไปเมื่อเห็นว่าทั้งห้องว่างเปล่า

แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าวางจานทิ้งไว้บนเคาน์เตอร์กลางครัวพอดี และอยากจะเขกหัวตัวเองเหลือเกิน

ฉันหลับตาลงและพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเพื่อไม่ให้เงาของฉันขยับจนเผยที่ซ่อน

“เจ้ารู้ไหม ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ