บทยี่สิบเจ็ด

พอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันก็ไม่มีแก่ใจจะไปเข้าใกล้เขาเลยสักนิด

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่เง่า เดี๋ยวก็เกลียดตัวตนและการกระทำของเขาแทบตาย แต่พอเขาโผล่มาในห้องกลางวันแสกๆ สติฉันก็หลุดลอยไปเลย

ฉันเกือบทำตัวเองเจ็บตอนที่เหวี่ยงขาลงจากเตียงด้วยความโมโห

ห้องของฉันให้ความรู้สึกแปลกไปแล้วเพียง...