บทสี่สิบสอง

ฝูงชนเริ่มบางตาลงขณะที่เราเดินออกจากห้องโถงหลัก ความตื่นเต้นยินดีของผู้คนยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ

เขาจับมือฉันไว้ ความตื่นเต้นดีใจของเขาเพิ่มขึ้นทุกย่างก้าว ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะตระหนักได้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนและแทบจะรอไม่ไหวที่จะได้อยู่กับฉัน

ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเป็นคนผลักดันให้เรื่องราวมาในทิศทางนี้เอง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ