บทที่ห้า

ฉันต้องเดินตามหลังนายหญิงไปอย่างระมัดระวังและเชื่องช้าเพื่อไม่ให้ล้ม แม้ว่าท่านจะก้าวยาวๆ ไปข้างหน้าเร็วที่สุดเท่าที่เรียวขายาวของท่านจะอำนวย

เปลือกตาของฉันยังคงหนักอึ้งและพยายามจะปิดลงเพราะความอยากพักผ่อน ฉันอยากจะทิ้งตัวลงนอนตรงนั้นให้หลับไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ไม่กล้าพอ การเสียเลือดก็ทำให้ฉันอ่อนเพลียลงเช่นกัน และฉันต้องคอยสลัดจุดดำที่พร่ามัวในสายตาออกไปเรื่อยๆ ด้วยการส่ายศีรษะและหยิกตัวเอง

ฉันจึงเดินตามหลังอยู่ห่างๆ และต้องพยายามอย่างมากเพื่อที่จะตามให้ทัน

ในตอนนั้น ฉันสาปแช่งจูเลียนในใจอีกครั้ง ขอให้เทพีจันทราทรงบันดาลให้เขาได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสที่ผลักไสให้ฉันต้องมามีชีวิตเช่นนี้

โถงทางเดินที่เรากำลังเดินผ่านนั้นดูอึมครึมและเก่าแก่ ซึ่งก็แปลกเมื่อพิจารณาว่ามันเป็นทางที่นำไปสู่ห้องครัว แต่เมื่อคิดดูอีกที พวกแวมไพร์ก็ไม่ได้กินอาหารมนุษย์จริงๆ ดังนั้นห้องครัวจึงไม่จำเป็น แหล่งเลือดของพวกเขา หรือก็คือมนุษย์ ล้วนอาศัยอยู่สุดโถงทางเดินนี้ รวมถึงส่วนอื่นๆ ของปราสาท ขึ้นอยู่กับความสำคัญของแต่ละคน

พวกเขาจะถูกปฏิบัติอย่างเลวร้ายหรือดีขึ้นมาหน่อยก็ขึ้นอยู่กับกรุ๊ปเลือด ดังนั้นพวกกรุ๊ปโอโพซิทีฟจึงได้อยู่ชั้นบนสุดเพราะถูกสงวนไว้สำหรับเชื้อพระวงศ์โดยเฉพาะ ในขณะที่พวกกรุ๊ปเอบีจะอยู่ชั้นล่างสุด เพื่อให้ถูกเจาะเลือดด้วยเข็มฉีดยาและนำไปเก็บไว้ในธนาคารเลือดให้แวมไพร์ทั่วไปหาซื้อได้

ฉันเรียนรู้เรื่องทั้งหมดนี้เพราะเคยเป็นพยาบาลในเมืองมนุษย์ที่อยู่ใกล้กับฝูงของเรา ที่นั่นจ่ายค่าจ้างดีกว่าโรงพยาบาลของพวกมนุษย์หมาป่าซึ่งแทบไม่เคยต้องรักษาใครเลย ถ้าหมาป่าในตัวฉันยังอยู่ด้วย ฉันคงพยายามหนีไปจากที่นี่ก่อนที่ความวุ่นวายทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้น แต่ดูตอนนี้สิ ฉันกลับต้องมาติดแหง็กอยู่ที่นี่อีกครั้งโดยไม่มีทางหนีรอด

บางครั้งฉันก็เกลียดชีวิตตัวเอง แต่แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันมีเป้าหมาย นั่นคือการตามหาน้องสาวของฉัน และฉันก็มีแรงสู้ต่อไป หวังว่าไม่ว่าตอนนี้เธอจะอยู่ที่ไหน เธอคงจะสบายดี

ถึงอย่างนั้น จูเลียนก็เอาเงินเดือนของฉันไปทั้งหมด ดังนั้นมันจึงไม่สำคัญว่าฉันจะหาเงินได้เท่าไหร่ แต่ระหว่างที่ทำงานอยู่ที่นั่น ฉันก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาจากพยาบาลเผ่าพันธุ์เหนือธรรมชาติคนอื่นๆ ว่าระบบต่างๆ มันดำเนินไปอย่างไร

สุดทางเดินเป็นบันไดที่ทอดยาวคดเคี้ยวขึ้นไปจนถึงชั้นบนสุด และฉันก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะเริ่มปีนขึ้นไป

พอถึงชั้นห้า ฉันก็ใกล้จะเป็นลมเต็มที ฉันยังคงเสียเลือดไม่หยุด และสิ่งเดียวที่ตกถึงท้องฉันในรอบสองวันที่ผ่านมาก็คือซุปที่ผู้หญิงใจดีคนนั้นให้ฉันเมื่อเช้า ถึงกระนั้นฉันก็ยังคงปีนต่อไปเพราะรู้ว่าตัวเองไม่มีทางเลือกอื่น

ทันใดนั้น ก็มีคนพุ่งเข้ามาชนฉันอย่างแรง กระแทกไหล่ฉันจนเซและเกือบจะทำให้ร่างที่บอบบางของฉันล้มลงกับพื้น

“เฮ้!” แวมไพร์คนนั้นตะคอกใส่ฉัน “ระวังทางหน่อยสิวะ ไอ้ลูกหมา!”

เขาสวมเสื้อเทรนช์โค้ตสีดำทับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าและเนคไทสีขาว เขาดูซีดเซียว และจากพลังงานที่แผ่ออกมาจากตัวเขา...เขากำลังหิวโหย

“ขอโทษค่ะ แต่คุณเองก็ควรจะดูทางเหมือนกัน คุณเกือบจะชนฉันล้มแล้วนะคะ” ฉันตอบกลับอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ “มีที่ว่างพอให้คุณเดินผ่านตั้งเยอะแยะ” แล้วก็เบี่ยงตัวเดินหนี

“แกคิดว่ากำลังพูดจาแบบนี้กับใครอยู่หา ไอ้ทาส?!” เขาตะคอกลั่น พร้อมกับกระชากคอเสื้อดึงฉันกลับมา

“อ๊ะ!” ฉันร้องออกมาเมื่อเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น สายตาพร่าเลือนไปหมด

“โดเรียน!” ฉันได้ยินเสียงนายหญิงตะโกนขึ้น ขณะที่ฉันพยายามตั้งสติ “ปล่อยนางไป พวกเจ้าชายทรงเรียกหานาง และข้าไม่คิดว่าพวกเขาจะต้องการให้ใครมาทำลายทรัพย์สินของพวกเขา” ท่านพูดจบก็ดึงฉันให้ลุกขึ้นจากพื้นและพาออกห่างจากแวมไพร์ที่กำลังเดือดดาล

“ถ้างั้นก็พานางไปให้พ้นสายตาข้าแล้วกัน” เขาพึมพำอย่างหัวเสีย ก่อนจะหายลับลงบันไดไป

มีบางอย่างสังหรณ์ใจฉันว่าเขาไม่ได้ไปทางนี้ด้วยเจตนาดีแน่ พวกแหล่งอาหารที่เป็นมนุษย์ก็อาศัยอยู่ชั้นล่างนั่นด้วย

“ถ้าเจ้าอยากมีชีวิตรอดที่นี่อีกสักวัน ก็อยู่ใกล้ๆ ข้าไว้ ข้าไม่มีความอดทนให้กับความขี้เกียจหรอกนะ” หล่อนตวาดใส่ฉันแล้วเริ่มเดินอีกครั้ง

“ฉันเหนื่อยเหลือเกิน” ฉันพึมพำขณะเริ่มขยับตัวอีกครั้ง พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเดินให้ทันหล่อน

ในที่สุดเราก็มาถึงชั้นสุดท้ายและมุ่งหน้าไปยังประตูห้องของพวกเขา

“เจ้าทำความสะอาดห้องน้ำได้ดีเมื่อวันก่อน ข้าเลยจะไม่ลงโทษเจ้าที่ขัดคำสั่ง อีกอย่าง พวกเจ้าชายก็จัดการเรื่องนั้นไปแล้ว ฉะนั้นคราวนี้แน่ใจได้เลยว่าเจ้าจะจดจ่ออยู่กับงานของตัวเองเท่านั้น ไม่มีเรื่องอื่น เข้าใจข้าไหม” หล่อนสั่ง

“ค่ะ นายหญิง” ฉันตอบกลับ จำกฎของหล่อนจากคราวที่แล้วที่มาที่นี่ได้

ขณะที่หล่อนเดินไปตามโถงทางเดินซึ่งน่าจะนำไปสู่ที่พำนักของราชาเมื่อดูจากการตกแต่งที่หรูหรา ฉันสังเกตเห็นว่าหล่อนคอยเหลียวมองข้ามไหล่มาที่ฉันอยู่เรื่อยๆ

‘ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันไม่มีที่ให้หนีไปไหนอยู่แล้ว’ ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องเก็บของที่มีอุปกรณ์ทำความสะอาด

มันเป็นห้องเล็กๆ พอๆ กับห้องที่ธีโอโดราใช้นอนเวลาที่เธอไม่ได้ทำอาหารให้มนุษย์ทุกคนในวังอันใหญ่โตแห่งนี้

ฉันหยิบของใช้ต่างๆ แล้วกลับมาที่หน้าประตู

จากนั้นฉันก็เคาะแล้วถอยหลังออกมา

ฉันนึกว่าจะต้องรอนานเหมือนคราวก่อน แต่ประตูเปิดออกแทบจะในทันที

‘อืม บางทีฉันอาจจะมาไม่ตรงเวลา รีบเริ่มงานดีกว่า’ ฉันคิดขณะเดินเข้าไป

“สวัสดีเพคะ ฝ่าบาท” ฉันเอ่ยกับแวมไพร์ที่กำลังจ้องมองฉันด้วยแววตาของนักล่า

“ชื่อของเจ้าคืออะไร” เขาถามกลับ

“ลูเซียน!” น้องชายของเขาตวาดใส่ ราวกับว่าเขาทำอะไรผิดไป

“ข้าก็แค่ถามชื่อนางเอง ใจเย็นน่า” เขาตวาดกลับใส่น้องชายขณะที่ฉันยืนอยู่ที่ประตู งุนงงกับบทสนทนาทั้งหมด

สัญชาตญาณของฉันบอกให้วิ่งหนีไปจากพวกเขา แต่ก็มีอีกความรู้สึกหนึ่งกรีดร้องให้ฉันวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของพวกเขาทั้งสอง

‘เลิกทำตัวประหลาดได้แล้ว ไวโอเล็ต’ ฉันดุตัวเองแล้วเดินเข้าไปในห้อง เข็นรถเข็นนำหน้าไป

“ข้าถามคำถามเจ้าอยู่นะ แม่สาวน้อย” เจ้าชายองค์แรก ลูเซียน ตวาดใส่ฉันขณะที่ฉันเดินผ่านเขาไป ทำให้ฉันตัวเกร็งด้วยความกลัว “หรือว่าจู่ๆ เจ้าก็หูหนวกขึ้นมา เมื่อวานเจ้าไม่ได้หูหนวกนี่ ตอนที่เข้ามายุ่งไม่เข้าเรื่องน่ะ”

“หม่อมฉันขออภัยเพคะ ฝ่าบาท หม่อมฉันควรจะควบคุมตัวเองให้ดีกว่านี้ และชื่อของหม่อมฉันคือไวโอเล็ตเพคะ” ฉันตอบพร้อมกับพยักหน้า ก้มตามองที่พระบาทของเขา

แม้กระทั่งส่วนนั้นของพระองค์ก็ยังงดงาม

พวกหมาป่าน่ะงดงาม เชื่อฉันเถอะ แต่พวกแวมไพร์มีความงามที่ผิดธรรมชาติและสูงส่งเกินจริง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่พวกเขาเพิ่งกินอาหารมาใหม่ๆ และเป็นพวกสายเลือดสูงส่ง และสองคนนี้ก็ทำเอาฉันแทบหยุดหายใจ

แต่แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าพวกเขาคือพวกผีดูดเลือดตัวจริงที่ฆ่าคนตามอำเภอใจ และฉันก็ดึงความชื่นชมของตัวเองกลับคืนมา ไม่สำคัญหรอกว่าพวกเขาจะดูเจิดจรัสแค่ไหน พวกเขาเป็นคนเลว และฉันจะพยายามหาทางให้ถูกส่งไปทำความสะอาดที่อื่น ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่

“ไวโอเล็ต” เขาเอ่ยชื่อฉันซ้ำ ราวกับกำลังชิมรสชาติของชื่อนั้นเพื่อค้นหาทุกรสสัมผัสที่ซ่อนอยู่ สระแต่ละตัวเปล่งผ่านลิ้นของเขาออกมาอย่างไพเราะ เช่นเดียวกับดวงตาของเขาที่ไล่มองไปทั่วร่างฉัน

ฉันพยักหน้าแล้วรีบขยับเข้าไปในห้องให้ลึกขึ้น ห่างจากฝาแฝดของเขาที่กำลังจ้องมองฉันราวกับว่าฉันไปขโมยอะไรของเขามาอย่างนั้นแหละ

‘ฉันก็เกลียดนายเหมือนกันแหละ คุณชาย’ ฉันคิดในใจขณะเริ่มทำงานของตัวเอง

และตลอดเวลานั้น พวกเขาก็ยืนอยู่รอบๆ ห้อง จ้องมองฉันเหมือนพวกโรคจิต