บทหกสิบสี่

ฉันมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องสวีท ไม่สนใจลูกแก้วสีแดงสองดวงที่รู้สึกได้ว่ากำลังจ้องจนแผ่นหลังแทบทะลุ แล้วล้มตัวลงนอน

ไม่มีความฝันร้าย

ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว และฉันถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงเคาะประตู

ฉันเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็พบว่าตัวเองนอนตื่นสาย ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่มีสิทธิพิเศษจะได้ทำมานานหลายปีแล้ว ฉันทำแบ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ