บทที่สามสิบหก

พวกเขามองตามฉันอยู่ครู่หนึ่งตอนที่ฉันเดินออกห่างไป ก่อนจะรีบวิ่งตามมา

"เดี๋ยวก่อน ขอโทษนะ พวกเราจะรวบรวมสติกัน" แอ็กเซลพูด เขาจับฉันไว้ไม่ให้เดินไปไกลกว่านี้ ซึ่งก็ดีเพราะฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังจะเดินบึ่งไปที่ไหน

"ถ้าพวกเราอยู่บ้านหลังเดียวกันทั้งหมดล่ะ? ผมจะยกเตียงให้พวกคุณสามคน แล้วนอนที่โซฟาเอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ