บทที่ 12

มุมมองของรีเบคก้า

ฉันจ้องมองนามบัตรใบนั้น แล้วสอดมันลงในกระเป๋าโดยไม่พูดอะไร รู้สึกถึงน้ำหนักของมันที่กดอยู่กับต้นขาราวกับเป็นคำมั่นสัญญาสงบนิ่ง—หรือคำข่มขู่

ขณะที่เราเดินไปที่รถของโซเฟีย ฉันหันไปหาเธอ “หน้าเธอเจ็บก็เพราะฉัน” ในท้องฉันปั่นป่วนไปด้วยความรู้สึกผิดขณะพิจารณารอยช้ำรอบดวงตาของเธอ

โซเฟ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ