บทที่ 20

ฉันเค้นหัวเราะ เสียงของฉันฟังดูกลวงโบ๋แม้กระทั่งในหูของตัวเอง “สเตอร์ลิงกรุ๊ปนี่ทุ่มทุนไม่อั้นเลยสินะคะ”

คนขับรถเดินเข้ามาหา พยักหน้าให้อย่างนอบน้อม “คุณบราวน์ใช่ไหมครับ ผมเรย์มอนด์ คุณสเตอร์ลิงให้ผมมารับคุณไปที่บ้านพักครับ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ฉันตอบ พลางรู้สึกแปลกแยกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ หัวใจฉันเต้นร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ