บทที่ 35

มุมมองของรีเบคกา

แม่ปล่อยโฮออกมา กำมือฉันไว้แน่นจนฉันต้องนิ่วหน้า ความโล่งใจแล่นพล่านไปทั่วร่างจนเข่าฉันแทบทรุด ฉันกะพริบตาถี่ๆ ขณะที่น้ำตารื้นขึ้นมาเต็มหน่วยตา

“ตอนนี้เขาอยู่ในห้องพักฟื้นแล้วครับ” คุณหมอวินเทอร์สพูดต่อ “ฤทธิ์ยาชายังต้องใช้เวลาสักพักถึงจะหมดไปทั้งหมด ด้วยตำแหน่งและขนาดของเนื้องอก ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ