บทที่ 40

มุมมองของรีเบคกา

ฉันผุดลุกขึ้นยืน หันไปเผชิญหน้ากับเขา เก้าอี้ของฉันครูดกับพื้นเสียงดังลั่น “ฉันว่าฉันควรไปได้แล้วนะ” ฉันพูด เสียงสั่นเครือทั้งที่พยายามควบคุมมันเต็มที่ “เราค่อยคุยกันเรื่องนี้พรุ่งนี้ตอนที่เราสองคนใจเย็นลงกว่านี้ดีกว่า”

สตีฟขวางทางไปประตูของฉันไว้ ร่างใหญ่โตของเขากลายเป็นกำแพงที่ไ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ