บทที่ 48

มุมมองของรีเบคกา

โดมินิกนิ่งงันไปโดยสิ้นเชิง สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นนิ่งสงบอย่างน่าอันตราย “เธอคิดว่าฉันจะทิ้งเธอไปงั้นเหรอ? เหมือนที่วิลเลียมทำน่ะเหรอ?”

ฉันทรุดตัวลงกับกำแพงจนอยู่ในท่านั่งยองๆ ทำให้ตัวเองดูเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ เสียงของฉันลอดออกมาเป็นเสียงกระซิบ “ทุกคนเปลี่ยนไปได้ทั้งนั้น...ถ้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ