บทที่ 3: วันไนท์สแตนด์
โมอานา
ฉันตื่นขึ้นมาในยามเช้าพร้อมกับแสงแดดและลมอุ่นๆ ของฤดูร้อนที่พัดเข้ามาผ่านประตูฝรั่งเศสที่เปิดกว้าง เมื่อฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น เสียงของถนนในเมืองด้านล่างก็เข้ามาในหู และความรู้สึกปวดหัวที่เต้นตุบๆ บนหมอนนุ่มๆ ทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้อยู่บนเตียงของตัวเอง
ฉันครางเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวขึ้นมาบนข้อศอกและมองไปรอบๆ ห้อง ภาพของเหตุการณ์เมื่อคืนเริ่มแวบเข้ามาในใจ ฉันจำได้ว่าฉันอยู่ที่บาร์ในชุดเดรสสีดำเนียนที่ฉันเลือก... ฉันจำได้ว่าดื่มจินและโทนิค และถูกชายวัยกลางคนที่มีเจตนาร้ายเข้ามาก่อกวน...
ความทรงจำอื่นๆ ก็เริ่มกลับมาเช่นกัน
ฉันจำได้ว่าฉันอยู่ในรถกับชายหนุ่มหล่อคนหนึ่ง คอของเขาอุ่นและนุ่มเมื่อฉันจูบลงไป เขาพยายามซ่อนความตื่นเต้นของเขาในตอนแรก แต่สุดท้ายเขาก็ยอมแพ้ต่อความปรารถนาของเขา ขณะที่เขาพาฉันไปยังลิฟต์ที่นำไปสู่ห้องโรงแรมหรูที่เขาจองไว้ เราเดินไปที่ห้อง หยุดเป็นระยะๆ เพื่อจูบกันและสัมผัสร่างกายของกันและกันในทางเดิน ฉันจำได้ว่ามือของเขารู้สึกไฟฟ้าขณะที่เขาจับเอวฉันผ่านชุดเดรสสีดำเนียน และเขาถอดชุดเดรสออกอย่างรวดเร็วเมื่อเราอยู่ในห้องโรงแรม
เขาอุ้มฉันไปที่เตียง ขณะที่ฉันจูบคอของเขาและกัดหูของเขา ร่างกายของเขากดเข้าหาฉันขณะที่เขาวางฉันลงบนผ้าห่มนุ่มๆ ฉันเกาะหน้าอกของเขาเหมือนชีวิตฉันขึ้นอยู่กับมัน พยายามปลดกระดุมเสื้อของเขา แต่เขาเบื่อรอมือซุ่มซ่ามของฉันและทำเอง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหนาแน่นเมื่อเขาถอดเสื้อออก
เราผ่านคืนแห่งความสุขด้วยกัน เคลื่อนไหวเป็นหนึ่งเดียวในห้องโรงแรมที่ส่องแสงจันทร์
เมื่อฉันตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ฉันค่อยๆ หันหัวไปมองชายที่นอนหลับอยู่ข้างๆ แม้ในยามหลับเขายังหล่อและเซ็กซี่เหมือนเดิม ผ้าห่มถูกดึงลงมาที่เอวเผยให้เห็นหน้าท้องที่มีกล้ามและส่วนบนของขาหนีบ ทำให้หน้าฉันร้อนและแดงขึ้น
แต่... เขาคือ เอ็ดดริก มอร์แกน เขาคือเจ้านายใหม่ของแฟนเก่าที่นอกใจฉัน
ฉันกัดริมฝีปากและค่อยๆ ปีนออกจากเตียง ค้นหากางเกงในของฉัน
"อะแฮ่ม"
ฉันหันกลับมาพร้อมกางเกงในในมือ เห็นเอ็ดดริกนั่งขึ้นบนเตียง สายตาเย็นๆ สีเทาของเขาจับจ้องมาที่ฉัน โดยไม่พูดอะไร เขาลุกขึ้น ทำให้ฉันหน้าแดงเมื่อเขาเผยร่างกายเปลือยเปล่า และเดินไปที่กางเกงที่วางอยู่บนพื้น ฉันรีบใส่กางเกงในและยกทรงขณะที่เขาใส่กางเกงใน จากนั้นมองดูเขาหยิบกางเกงขึ้นมาและค้นหากระเป๋าเพื่อหาเงิน
"นี่" เขาพูดด้วยเสียงเข้ม หยิบเงินจำนวนมากออกมาจากกระเป๋าเงิน เขาเดินมาหาฉันและยื่นเงินให้ "เอาไป แต่จำไว้ว่านี่เป็นครั้งเดียวเท่านั้น"
ฉันถอยหลังไปสองสามก้าว สีหน้าขี้อายของฉันเปลี่ยนเป็นความโกรธและความรังเกียจ
"คุณ... คิดว่าฉันเป็นโสเภณีเหรอ?" ฉันคำราม
เอ็ดดริกเพียงแค่ยักไหล่และโยนเงินลงที่เท้าฉัน "มันไม่สำคัญว่าคุณจะเป็นหรือไม่" เขาพูดเย็นชา เดินไปและใส่กางเกงโดยหันหลังให้ฉัน "ไม่มีใครนอนกับฉันโดยไม่คาดหวังว่าจะได้อะไรเพิ่มเติมกลับไป คุณทำตัวเย็นชาคืนนี้หายไปอย่างรวดเร็วทันทีที่ฉันแต่งตัวให้และจ่ายค่าเครื่องดื่มของคุณ ฉันรู้ว่าคุณต้องการอะไร แค่เอาเงินไปแล้วออกไป"
ฉันขมวดคิ้วและจ้องเขม็ง "ฉันไม่เคยต้องการเงินของคุณ" ฉันพูดด้วยเสียงสั่นด้วยความโกรธ ขณะที่หยิบชุดขึ้นมาจากพื้นและใส่มัน ถ้าฉันยังมีเสื้อผ้าของตัวเองอยู่ ฉันคงทิ้งชุดนี้ไว้บนพื้น แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่เปื้อนไปนั้นหายไปไหนแล้ว
"อีกอย่างนะ" เอ็ดดริกพูดเบาๆ โดยไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูดและติดกระดุมเสื้อของเขาโดยหันหลังให้ฉัน "เธอควรเรียนรู้ว่าอย่ารับเครื่องดื่มจากคนแปลกหน้า โชคดีที่ฉันอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอจากผู้ชายคนนั้น คราวหน้าควรจำไว้ว่าใช้สามัญสำนึกบ้าง"
ฉันหยุดชั่วคราว กัดฟันแน่น และดึงชุดขึ้นจนสุดก่อนจะตอบ
"เธอก็เย็นชาและไร้หัวใจเหมือนที่คนพูด"
เอ็ดดริกไม่ตอบ และฉันก็ไม่สนใจที่จะอยู่รอดูว่าเขาจะตอบอะไรหรือไม่ ฉันคว้ารองเท้าส้นสูงจากเมื่อคืนและเดินเท้าเปล่าไปที่ประตู มือของฉันจับที่ลูกบิดประตูอยู่ชั่วครู่ขณะที่ฉันโกรธ เมื่อฉันเปิดประตู ฉันหันกลับมาพูดเป็นครั้งสุดท้าย
"เธอไม่สามารถโยนเงินให้คนอื่นเมื่อเธอรู้สึกผิดได้" ฉันพูดก่อนจะเดินออกไปและปิดประตูเสียงดัง
...
ทันทีที่ฉันกลับถึงบ้าน ฉันถอดชุดและรองเท้าแล้วโยนมันไปที่มุมห้อง ความโกรธที่มีต่อทั้งแซมและเอ็ดดริกกำลังเดือดพล่านอยู่ในตัวฉัน ฉันเดินไปที่ตู้เย็นในชุดชั้นในและหยิบนมออกมาเพื่อเทใส่ชามซีเรียล ซีเรียลคือสิ่งเดียวที่ฉันมีให้กิน แต่ความคิดที่จะรับเงินจากเอ็ดดริก มอร์แกนหลังจากคืนเดียวทำให้ฉันรู้สึกแย่ยิ่งกว่าการหิว
ขณะที่ฉันกำลังจะกินซีเรียลคำแรก โทรศัพท์ของฉันก็เริ่มดัง ฉันกลอกตา คิดว่าเป็นแซมที่พยายามขอร้องให้ฉันกลับไป แต่ฉันขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก
"ฮัลโหล?" ฉันพูดขณะคนซีเรียลด้วยช้อน คาดหวังว่าอีกฝั่งจะเป็นสายโฆษณา
"สวัสดีค่ะ นี่คุณโมอาน่า ฟาวเลอร์หรือเปล่าคะ?"
"ใช่ค่ะ" ฉันตอบ
"ดิฉันแนนซี่ เกรซค่ะ โทรมาจากบริษัทออแพร์เอเจนซี่"
ตาของฉันเบิกกว้าง และฉันปล่อยช้อนลงไปในนมโดยไม่สนใจ ฉันพยายามหางานพี่เลี้ยงเด็กจากบริษัทออแพร์เอเจนซี่มาหลายเดือนแล้ว แต่พวกเขายังไม่เจองานที่เหมาะสมสำหรับฉัน มันนานจนฉันเกือบจะหมดหวังแล้ว
"เราพบงานสำหรับคุณแล้วค่ะ" แนนซี่พูดด้วยเสียงสดใส "เป็นงานเต็มเวลา อาศัยอยู่ในบ้านกับพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่เป็นอัลฟ่า คุณสามารถไปพบครอบครัวและสัมภาษณ์ได้ในวันนี้ไหมคะ?"
"ไ-ได้ค่ะ" ฉันพูดด้วยพยายามรักษาสติ "ฉันยินดีมากค่ะ"
"ดีค่ะ" แนนซี่ตอบ "คุณต้องไปถึงที่นั่นตอนบ่ายสองโมงนะคะ ดิฉันจะส่งที่อยู่ให้ทางข้อความหลังจากวางสาย"
"ขอบคุณมากค่ะ" ฉันตอบ
"ยินดีค่ะ โอ้ และคุณโมอาน่า -- คุณควรรู้ไว้ว่าคุณจะไม่ใช่ผู้สมัครเพียงคนเดียวนะคะ ดิฉันแนะนำให้คุณเตรียมตัวให้ดีเพื่อสร้างความประทับใจแรกที่ดี การทำงานกับครอบครัวนี้เป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิต และค่าตอบแทนก็ดีมากค่ะ"
หัวใจของฉันรู้สึกหน่วงเมื่อได้ยินคำพูดของแนนซี่ และฉันกำลังจะถามว่าเป็นครอบครัวไหน แต่ก่อนที่ฉันจะถาม แนนซี่ก็วางสายไปและฉันก็เงียบไป
ฉันขมวดคิ้วกับการจบสายอย่างกะทันหัน วางโทรศัพท์ลงและจ้องมองมัน ขณะที่การแจ้งเตือนที่อยู่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอของฉัน
ครอบครัวแบบไหนกันที่จะจ่ายเงินให้พี่เลี้ยงเด็กดีขนาดนี้?
